Φέτος οι μελισσοκόμοι αντιμετωπίσαμε ένα πρωτοφανές πογκρόμ από δασαρχεία και αστυνομία, για την τοποθέτηση των μελισσιών στα δάση.
Δεν γλίτωσε ούτε το πειραματικό μελισσοκομείο του Ινστιτούτου Μεσογειακών και Δασικών Οικοσυστημάτων(ΙΜΔΟ) που είχε στηθεί για επιστημονική έρευνα.
Το Δασαρχείο Θεσσαλονίκης βασιζόμενο σε ένα νόμο του 1979 που απαγορεύει την ανέγερση οποιουδήποτε κτίσματος ή κατασκευάσματος εντός των δασών (ο νόμος για τους καταπατητές), θεώρησε το μελίσσι ως αυθαίρετο κατασκεύασμα και έστειλε μέχρι και στο ΙΜΔΟ “πρόσκληση κατεδάφισης των μελισσιών”!
Τι κι αν ο νόμος (4856/1930 Άρθρο 22) λέει ότι”οι δασικές υπηρεσίες δεν δύνανται να απαγορεύουν στους μελισσοκόμους την τοποθέτηση μελισσιών σε δημόσιο τόπο την εποχή της άνθησης” κάποιοι δασάρχες αυθαιρετούν στα όρια της παρανομίας εκδίδοντας κανονιστικές διατάξεις χωρίς ο νόμος να τους δίνει την εξουσιοδότηση έκδοσης διοικητικών πράξεων για ζητήματα που αφορούν τη μελισσοκομία.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αυθαιρεσίας τους είναι το γεγονός πως το Δασαρχείο Θεσσαλονίκης εκδίδει διάταξη (ΑΠ 389948 / 27.07.2023) όπου ορίζει αποστάσεις που πρέπει να έχουν τα μελίσσια από σπίτια στα 30μ. και την ίδια στιγμή το Δασαρχείο Ξάνθης στα 50μ. (ΑΠ 4767 / 08.09.2023).
Φέτος στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας 60 μελισσοκόμοι δέχτηκαν μηνύσεις από την αστυνομία και αναγκάστηκαν να πάρουν τα μελίσσια τους χάνοντας την παραγωγή.
Στα Ιωάννινα το δασαρχείο επέβαλε 300€ πρόστιμο σε πολλούς μελισσοκόμους.
Να σας θυμίσουμε και το εξής πρωτοφανές περιστατικό. Πριν από 3 χρόνια ο Μητροπολίτης Αργολίδας Νεκτάριος ξεκίνησε διαδικασίες επαναλειτουργίας των κατασκηνώσεων στην περιοχή του Φαρμακά.
Η περιοχή αυτή είναι γνωστή για το περίφημο μέλι ΠΟΠ ελάτης βανίλια το οποίο δεν παράγεται πουθενά αλλού στον κόσμο, παρά μόνο σε τρία όρη της Πελοποννήσου (Φαρμακάς, Μαίναλο και Πάρνωνας).
Αφού πήρε ένα κονδύλι 590.000€ για την αποκατάσταση των ζημιών στο δρόμο Γυμνό – κατασκηνώσεις Φαρμακά, ξεκίνησε να προετοιμάζει το κλίμα με διάφορα άρθρα ενάντια στους μελισσοκόμους.
Στη συνέχεια μαζί με τον Νικόλαο Παπαθεοδώρου, Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου εκδίδουν μια απόφαση (ΑΠ 86670 / 2020) με την οποία οριοθετούν μια τεράστια περιοχή (ουσιαστικά όλο το βουνό )και επιβάλλουν απαγόρευση εισόδου στους μελισσοκόμους για τα επόμενα 20 χρόνια! Η δε τήρηση της τάξης ανατίθεται μεταξύ άλλων και σε κυνηγούς (!) αλλά και φιλήσυχους πολίτες (!).
Η μείωση των μελισσότοπων λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών και πλημμυρών των τελευταίων ετών, έχει αναγκάσει τους μελισσοκόμους να διανύουν μεγαλύτερες αποστάσεις, αυξάνοντας το κόστος παραγωγής.
Η συνεχώς αυξανόμενη τουριστική βιομηχανία (Χαλκιδική ,Θάσος κτλ) η οποία επεκτείνεται στα όρια ή και εντός των δασών, εκτοπίζει τη μελισσοκομία, καθώς οι μέλισσες ενοχλούν τους λουόμενους στις πισίνες τους.
Ξενοδοχειακές μονάδες καταθέτουν ασφαλιστικά μέτρα κατά μελισσουργών.
Σε άρθρο της στο περιοδικό Μελισσοκομική Επιθεώρηση, η κ. Σοφία Γούναρη ερευνήτρια του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ αναφέρει ότι μέχρι τέλος του έτους είναι να ψηφιστεί ένας νόμος σύμφωνα με τον οποίο το κράτος θα επιδοτεί ιδιωτικές εταιρείες (ξυλοβιομηχανίες) οι οποίες θα είναι υπεύθυνες για την υλοτομία και τον καθαρισμό των δασών. Η απομάκρυνση αυτής της βιομάζας (σάπιοι κορμοί, πευκοβελόνες κτλ) θα μεταφράζεται σε δικαιώματα CO2,τα οποία οι εταιρείες αυτές θα μπορούν να πωλούν στο “χρηματιστήριο ρύπων”. Ουσιαστικά σε επιχειρήσεις όπως διυλιστήρια, τσιμεντοβιομηχανίες κτλ που θέλουν να μειώσουν το ανθρακικό τους αποτύπωμα, ώστε να μην πληρώνουν πρόστιμο γι αυτό.
Το 86% των δασικών ειδών επικονιάζονται από τις μέλισσες, παρ’ όλα αυτά η μελισσοκομία στην Ελλάδα είναι υπό διωγμό.
Με εκτίμηση,
Στράτος Σαραντουλάκης
Υπεύθυνος Επικοινωνίας Μελισσοκομικού Συλλόγου Άρτας