Γράφει η Μαίρη Καραμπίκα*
Νέα ζευγάρια, 25-30 ακόμη και 35 ετών, ερωτευμένα, αγαπημένα, με σεβασμό και κατανόηση ο ένας προς τον άλλον, «βολτάρουν» βαδίζοντας μαζί χέρι – χέρι και κάνουν όνειρα για το πώς θα χτίσουν την κοινή τους ζωή. Βραδιάζει όμως και η βόλτα τελειώνει…πρέπει να γυρίσει ο καθένας στο σπίτι του, στην «μαμά» του και στον «μπαμπά» του, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να στεγάσουν κάπου τα όνειρά τους,και μαζί να δημιουργήσουν την νέα τους οικογένεια.
Αναγκάζονται λοιπόν να ζουν και να συγκατοικούν με τους γονείς τους καθώς το ισχύον εργασιακό καθεστώς δεν τους δίνει περιθώρια οικονομικής ανεξαρτησίας ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στα έξοδα συντήρησης ενός δικού τους σπιτιού. Ενός σπιτιού μέσα στο οποίο θα συμβιώνουν οι δυό τους αρχικά και αργότερα θα δημιουργήσουν την οικογένειά τους.
Και όμως αυτή είναι η πραγματικότητα για τα νέα ζευγάρια και μάλιστα είναι σκληρή. Όποια και να είναι η εργασιακή κατάσταση του καθενός, είτε δουλεύουν και οι δύο με πλήρη απασχόληση, είτε ο ένας με μερική και ο άλλος με πλήρη, είτε ο ένας από τους δύο είναι άνεργος και ο άλλος ίσως να δουλεύει και δύο δουλειές, για να μπορέσει να ανταποκριθεί, αντικειμενικά ο μισθός ή οι μισθοί τους δεν φτάνουν για να καλύψουν τα έξοδα του ενοικίου, την πληρωμή λογαριασμών ΔΕΚΟ, τα έξοδα συντήρησης αυτοκινήτου, τα έξοδα διατροφής (σούπερ μάρκετ). Ούτε λόγος βέβαια να γίνει για έξοδα ένδυσης, υπόδυσης, διασκέδασης και ψυχαγωγίας.
Είναι αδύνατον λοιπόν να νοικιάσει ένα σπίτι και να ζήσει μαζί ένα νέο ζευγάρι το οποίο δεν απολαμβάνει σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα και μισθό που να ανταποκρίνεται στις σημερινές απαιτήσεις της καθημερινότητάς του, στις σημερινές σύγχρονες ανάκγες του. Ενοίκιο,ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα, θέρμανση το χειμώνα, δροσιά το καλοκαίρι, αυτοκίνητο, τροφή, ένδυση, υπόδυση, δεν μπορούν με τίποτα να καλυφθούν από ένα νέο εργαζόμενο ζευγάρι κάτω από τις σημερινές επικρατούσες εργασιακές συνθήκες. Αναγκάζεται λοιπόν ο καθένας να μένει με τους γονείς του, στο πατρικό του σπίτι, στο παιδικό του δωματιάκι , να συντηρείται από αυτούς όσο γίνεται βέβαια είτε από τον πενιχρό μισθό τους εάν δουλεύουν ακόμη, είτε από την φτωχή σύνταξή τους, βάζοντας έτσι την ζωή του στον πάγο και τα όνειρά του για συμβίωση και δημιουργία οικογένειας στο συρτάρι.
Βέβαια δεν βρίσκονται όλοι οι νέοι στην ίδια μοίρα. Τα παιδιά του Μητσοτάκη, του Λάτση, του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη, οι εξ’Αμερικής νεοφερμένοι 35άρηδες αυτοδημιούργητοι εφοπλιστές που ήρθαν για να διοικήσουν κόμματα και πολιτικές, σαφώς και δεν αντιμετωπίζουν τέτοιους προβληματισμούς, καθώς τα βρήκαν όλα έτοιμα και δεν κουράστηκαν για τίποτα. Σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, χρήματα, όλα δοσμένα στο πιάτο και κερδισμένα στις πλάτες και τον μόχθο του κάθε εργάτη που δούλευε μερόνυχτα στις μεγαλοεπιχειρήσεις των πατεράδων τους για να έχουν αυτοί σήμερα την πολυτέλεια να μην προβληματίζονται για το αν θα καταφέρουν να δημιουργήσουν οικογένεια ή όχι.
Τα παιδιά λοιπόν του αγρότη, του εργάτη, του μικρο-αυτοαπασχολούμενου, του συμβασιούχου, του χαμηλο-συνταξιούχου, τα παιδιά της εργατικής, φτωχής, λαικής οικογένειας, τα παιδιά του λαού, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην βιοπάλη, τα παιδιά που δούλευαν για να καταφέρουν να σπουδάσουν, είναι αυτά που αγωνίζονται καθημερινά να ανεξαρτητοποιηθούν οικονομικά, να σταθούν στα πόδια τους και να φτιάξουν την δική τους οικογένεια.
Η φτώχεια λοιπόν, η ανεργία, η ανασφάλεια και το υψηλό κόστος ζωής είναι οι παράγοντες που δυσκολεύουν τους νέους της εργατικής τάξης, να ξεκινήσουν την δική τους ζωή. Μόνο με την ανατροπή τους θα καταφέρουν τα νέα ζευγάρια να απαγκιστρωθούν από αυτόν τον φαύλο κύκλο που τους κρατά καθηλωμένους στο πατρικό τους σπίτι να συντηρούνται από τους γονείς τους.
Η πλήρης, μόνιμη, σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και μισθό που να αναποκρίνεται στην πραγματικότητα, ικανό να καλύψει όλες μα όλες τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις του νέου ζευγαριού, αποτελεί μονόδρομο και την μοναδική λύση στην οικονομική ανεξαρτησία των νέων και την δημιουργία οικογένειας.
Η ανάγκη του νέου ζευγαριού που θέλει να αποκτήσει παιδί πρέπει να είναι υπόθεση αποκλειστικά και μόνο κρατική, και να μην επαφίεται στην ατομική ευθύνη. Πρέπει το ίδιο το κράτος να αναλάβει την ευθύνη να λύσει όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με την δημιουργία οικογένειας, την γέννηση και την ανάπτυξη ενός παιδιού. Να λάβει μέτρα που στηρίζουν την οικογένεια στο ξεκίνημά της κυρίως στα πρώτα δύσκολα βήματά της λαμβάνοντας υπόψιν τις συνολικές συλλογικές οικογενειακές ανάγκες και με πρωταρχικό μέλημα την πλήρη προστασία της μητρότητας κατά τον ερχομό του παιδιού.
Η ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου δικτύου κοινωνικών εγκαταστάσεων για την οικογένεια, το παιδί, θα συμβάλει και στη βελτίωση της ζωής της γυναίκας, στην αύξηση του ελεύθερου χρόνου της, αφού με τα σημερινά δεδομένα το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας πέφτει στις πλάτες της. Σε αυτή την βάση λοιπόν, απαιτούνται κρατικοί δωρεάν σύγχρονοι βρεφονηπιακοί σταθμοί και δημόσια κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και νηπίων. Κατ’ οίκον στήριξη του νέου ζευγαριού που απέκτησε παιδί, για να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματά του. Ακόμη και αργότερα που θα μεγαλώσει το παιδί ή τα παιδιά της νέας οικογένειας απαιτείται στήριξη από το κράτος με την δημιουργία δικτύου κρατικών παιδικών κατασκηνώσεων δωρεάν για όλα τα παιδιά των εργαζομένων και των ανέργων. Απαιτείται να δοθεί προτεραιότητα στις οικογένειες με άνεργο, στις μονογονεϊκές, φτωχές λαϊκές οικογένειες, στους μετανάστες.
Και πολύ εύλογα και σωστά θα αναρωτηθεί κανείς: μα καλά ποιό κράτος θα τα κάνει όλα αυτά και θα αναλάβει την ευθύνη στήριξης των νέων ζευγαριών και την νέας οικογένειας? Το άριστο, επιτελικό κράτος που σε κάθε καταστροφή, πυρκαγιά, πλημμύρα, πανδημία πετάει το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης στον εργαζόμενο λαό? Το άριστο επιτελικό κράτος που θεσπίζει 13 ώρες δουλειάς Δευτέρα με Κυριακή και μισθούς πείνας?
Για αυτό λοιπόν βρίσκονται εδώ, έτοιμοι στις επάλξεις και παλεύουν οργανωμένα όλοι οι νέοι, όλα τα νέα ζευγάρια , τα παιδιά του λαού, μέσα από τα σωματεία τους, τους τόπους δουλειάς, την γειτονιά, τους συλλόγους γυναικών και τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Να διεκδικήσουν την οικογενειακή στήριξη, να διεκδικήσουν την ζωή που τους αξίζει με σταθερή δουλειά πενθήμερη, οχτάωρο, με πλήρη δικαιώματα, υγεία, παιδεία, πολιτισμό, αθλητισμό, ελεύθερο και ποιοτικό χρόνο.
Νέοι και νέες, νέα εργαζόμενα ζευγάρια, μάχιμοι αγωνιστές και πρωτοπόροι, συσπειρώνονται στα ψηφοδέλτια της Λαικής Συσπείρωσης στην Άρτα και στην Περιφέρεια Ηπείρου, σε όλους τους Δήμους και τις Περιφέρειες της Χώρας, διεκδικώντας όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για όλους τους νέους της εργατικής τάξης, της φτωχής λαικής οικογένειας, στήριξη στο νέο τους ξεκίνημα, ζωή με αξιοπρέπεια, δουλειά στην πόλεις που ζουν, και «ομορφιά» στην πόλεις που ζουν, πόλεις χωρίς φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια, βία και ναρκωτικά. Πόλεις με κτηριακές υποδομές για αθλητισμό, πολιτισμό, δραστηριότητες για παιδιά, παιδικές χαρές και πάρκα αναψυχής.
Αξίζει λοιπόν και με το παραπάνω και χωρίς δεύτερη σκέψη η ψήφος στην Λαική Συσπείρωση Άρτας και στην Λαική Συσπείρωση Περιφέρειας Ηπείρου. Μία ψήφος που δεν θα πάει χαμένη. Το κόκκινο γαρύφαλλο που θα πέσει στην κάλπη θα ανθίσει και θα γίνει η φωνή του λαού μέσα και έξω από τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Μία φωνή που θα παίρνει θέση και θα βάζει φραγμούς σε κάθε τι το αντιλαϊκό!! Μία φωνή που θα υψώνεται για τις ανάκγες των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων!!!!
*Η Μαίρη Καραμπίκα είναι Λογίστρια, Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Άρτας της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Αρταίων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
Τα νέα ζευγάρια και η δυσκολία να δημιουργήσουν οικογένεια…..
