Orange Radio 96 – Ιούνιος 2025
Η συνέντευξη ανέδειξε έναν καλλιτέχνη γειωμένο, με βαθιά επίγνωση του ρόλου του μέσα στον χρόνο. Ο Κώστας Λογοθετίδης μίλησε με καθαρότητα και ευθύτητα για το πώς η μουσική δεν είναι επάγγελμα αλλά εσωτερική ανάγκη, για το πώς η δημιουργία απαιτεί υπομονή, αλήθεια και προσήλωση – όχι βιασύνη και προβολή. Ο Παναγιώτης Κίτσιος, με ουσιαστικές ερωτήσεις και σεβασμό, έδωσε χώρο σε μια κουβέντα που δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει, αλλά να επικοινωνήσει. Και αυτό πέτυχε.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:
Π: Κώστα, καλησπέρα.
Καλησπέρα, καλησπέρα σε όλους.
Π: Πολύ χαίρομαι που μιλάμε. Να ξέρεις ότι τα τραγούδια του συγκροτήματος παίζουν συχνά-πυκνά στο ραδιόφωνό μας, στον Orange Radio 96 και στην εκπομπή μου τις Κυριακές τα απογεύματα.
Αυτή είναι η χαρά μας, ότι τα τραγούδια μας, μετά από τόσο καιρό, εξακολουθούν και συντροφεύουν τους φίλους.
Π: Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πάρα πολύ καιρό να σας δούμε. Είναι μια ωραία αφορμή για να ξαναγίνουμε φίλοι, να δημιουργήσουμε νέες επαφές.
Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε έρθει και νομίζω ότι ήταν απαραίτητη αυτή η κίνηση.
Π: Ανυπομονούμε πραγματικά. Και τώρα θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: Κοιτώντας πίσω, μετά από τόσα χρόνια παρουσίας στην ελληνική μουσική σκηνή, τι σκέψεις κάνεις; Τι σκέφτεσαι γυρνώντας το μυαλό σου πίσω σε αυτή την πορεία του συγκροτήματος;
Οι σκέψεις είναι πολλές. Η μουσική είναι ένα περίεργο ταξίδι. Επειδή τα τραγούδια μας είναι παιδιά μας — και η μουσική ο κύριος εκφραστής μας — γυρνώντας πίσω θυμάμαι τις στιγμές που γράφονταν, κάτω από ποια συναισθήματα, με τι στόχο, τι θέλαμε να πούμε. Μέσα από τις συνεργασίες μας, δώσαμε και πολλά τραγούδια σε άλλους καλλιτέχνες. Τα τραγούδια συχνά μάς έδειχναν τον δρόμο, δεν ήταν μόνο για εμάς.
Π: Πολύ σημαντικό αυτό. Θα μπορούσατε να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας και να κάνετε τις ίδιες επιτυχίες. Αλλά εσείς επιλέγατε με γνώμονα ποιος ταιριάζει στο κάθε τραγούδι.
Ναι, πάντα έτσι λειτουργούσαμε. Μας άρεσαν οι παρέες, και η μουσική είναι μοίρασμα. Μέσα από αυτό το μοίρασμα, ζήσαμε στιγμές μοναδικές, με την Αλεξίου, τον Μητροπάνο… Στιγμές που δεν θα τις είχαμε αλλιώς.
Π: Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να έχετε μια σταθερά επιτυχημένη πορεία, και μάλιστα χωρίς να κάνετε εκπτώσεις ή συμβιβασμούς; Πώς το καταφέρατε αυτό;
Δεν νιώσαμε ποτέ ότι κυνηγάμε κάτι. Ξεκινήσαμε από την αγάπη για το τραγούδι. Το γράψιμο προέκυψε από μια βαθύτερη ανάγκη. Δεν είχαμε στο μυαλό μας αναγνώριση, θέλαμε απλώς να μοιραστούμε αυτό που νιώθαμε με τους φίλους μας. Κι όταν ερχόταν το feedback από τον κόσμο, το δεχόμασταν ως δώρο.
Π: Θα ήθελα τώρα να αναφερθώ σε ένα ευαίσθητο θέμα: Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική όχι με «ψηφιακό τρόπο», αλλά κλασικά — κιθάρα, μπάσο, ντραμς; Μπορεί να ζήσει σήμερα ένας νέος μόνο από τη μουσική;
Η μουσική ξεκινάει από το μεράκι, όχι από την ανάγκη να βιοποριστείς. Εγώ ως παιδί μείωσα τις εξόδους μου για να μαθαίνω πιάνο και να ακούω δίσκους. Η αγάπη με κράτησε εκεί. Αν κάποιος καταφέρει να ζήσει από τη μουσική, καλώς. Αλλά δεν πρέπει να είναι αυτό το κίνητρο. Αν αφήσεις αυτό που αγαπάς, θα σε πληγώσει. Θα σε βρει αργότερα και θα σου το θυμίσει. Είναι σημάδι της εποχής ότι αφήνουμε πράγματα που αγαπάμε και τελικά χανόμαστε μέσα σε μια ταχύτητα που δεν αντέχεται.
Π: Και τελικά ίσως αυτό μας κάνει και πιο δυστυχισμένους…
Ακριβώς. Όταν ξεκινάς με αγάπη, είσαι ευτυχισμένος μέσα σου. Και τότε ξέρεις και πού πας.
Π: Μετά από τόσα χρόνια, με συνεργασίες, επιτυχίες, στίχους που άφησαν εποχή… Υπάρχει κάτι που δεν έχετε κάνει ακόμα και θα θέλατε;
Όχι, δεν έχουμε απωθημένα. Αντιθέτως, είμαστε ευτυχισμένοι που έχουμε ακόμη πράγματα να πούμε. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να μιλά για την εποχή του. Να καταγράφει όσα συμβαίνουν. Να είναι παρών. Και εμείς, δόξα τω Θεώ, έχουμε ακόμα αυτό το «κάτι» που μας κινητοποιεί.
Π: Συμφωνώ. Ένα μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχουν δημιουργοί — τουλάχιστον δεν φαίνονται. Πολλοί θέλουν κατευθείαν να γίνουν τραγουδιστές, να πετύχουν. Δεν γράφουν, δεν παιδεύονται.
Ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Υπάρχουν δημιουργοί, απλά δεν φτάνουν εύκολα στα αυτιά του κόσμου. Ζούμε σε εποχή υπερπληροφόρησης. Οι σημαντικές πληροφορίες θέλουν χρόνο για να καταλάβεις τι αξίζουν. Και τα σημαντικά είναι ένα τραγούδι που θα σε αγγίξει, ένας νέος δημιουργός που θα σου μιλήσει. Αλλά πρέπει να έχεις τον χρόνο και την ψυχραιμία να μείνεις σε αυτά.
Π: Πόσο σωστό! Και σκέψου: κάποτε περιμέναμε να ακούσουμε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, να αγοράσουμε έναν δίσκο. Τώρα τα έχουμε όλα με ένα κλικ, και όμως λέμε “δεν έχω τι να ακούσω.”
Η ευκολία καμιά φορά καταστρέφει και το όνειρο. Ζούμε σε πόλεις με φρενήρη ρυθμό. Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να ζήσουν.
Π: Συμφωνώ απόλυτα. Κώστα, πραγματικά χάρηκα για την κουβέντα μας. Θα τα πούμε φυσικά κι από κοντά. Να υπενθυμίσω σε όλους τους ακροατές: 7 Ιουνίου στο Νεοχώρι στην Άρτα, ένας υπέροχος χώρος, με πολύ ωραία πράγματα — και φέτος με εσάς.
Κι εγώ σε ευχαριστώ, Παναγιώτη, για την ωραία κουβέντα και για την αμεσότητα. Ήταν χαρά μου.