Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Αυτός είναι ο τόπος μας, ο μικρός ο μέγας που γεννά ανθρώπους και προκαλεί ένα Σέλτσο ,την αρχή της επανάστασης Μεγαλόχαρη και δημιουργεί μια νέα ιστορική διάσταση στη στάχτη των ημερών μας. Αν είναι να αναβιώνουμε με γιορτές μνήμης και εορτασμούς αυτές τι ς στιγμές είναι επειδή σήμερα αν και δε στερούμαστε τον τόπο που σε κάθε του σημείο φωνάζει η ιστορία και όχι μόνο η ιστορία της επαναστατημένης Ελλάδας αλλά και του Πύρρου, της Βυζαντινής εποχής, της νεώτερης ιστορίας τελικά διαπιστώνουμε πως λείπουν οι Άνθρωποι. Σέλτσος,ο τόπος είναι ποτισμένος με αίμα και ένδοξη ιστορία μιας και εκεί χάθηκαν τρείς γενιές Μποτσαραίων όταν στις 23 Απριλίου το 1804 προτίμησαν την αυτοθυσία και τον γκρεμό από την ατίμωση και σκλαβιά.Από τους 1400 περίπου Σουλιώτες που κατέφθασαν στην Ιερά Μονή που υπήρχε στο Σέλτσο διασώθηκαν μόνο 65. Το ολοκαύτωμα των Σουλιωτών στο Σέλτσο είναι η τελευταία πράξη του πρώτουμέρους του δράματος, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία για το γενικό ξεσηκωμό τωνΕλλήνων και πριν αντηχήσει στα βουνά και στους κάμπους το νέο τους σύνθημα«ελευθερία ή θάνατος». Το ολοκαύτωμα των Σουλιωτών στο Σέλτσο είναι ένας φωτεινός πίνακας καταδίκηςκαι καταγγελίας του κατατρεγμού και της βίας που πέφτει με δριμύτητα πάνω στους ταπεινούς κι ανυπεράσπιστους.
Και δε μιλάμε για πληθυσμούς, αλλά για ήρωες που περπατούν και θα περπατούν και ίσως περπατούν και σήμερα στα σκοτεινά. Για παραδείγματα που η λυματολάσπη τους δεν τους έχει τυφλώσει νου και ματιά αλλά αντιθέτως τους δείχνει τον πραγματικό δρόμο μέσα στη ζωή. Ίσως να είναι λίγοι και πλέον εκλεκτοί, να μην ανήκουν σε συντεχνίες και κάθε είδους παρέες, να μην είναι γνωστοί και αναγνωρίσιμοι αλλά σιωπηλοί και συνεπείς με τους ίδιους τους τους εαυτούς και το έργο που επιτελούν.Η ελευθερία είναι όμως ένας συνεχής αγώνας, αληθινή αποδέσμευση απόεσωτερικούς και εξωτερικούς καταναγκασμούς.Ελευθερία σημαίνει αυτογνωσία καιγια να την αποκτήσεις χρειάζεται προσπάθεια, τόλμη και αγώνας.
Η συνείδηση της πραγματικότητας έγινε ανιστορική αφού ποτέ δεν διδαχτήκαμε σωστά την ιστορία μας και όχι μόνο αυτό- τη διδαχτήκαμε στο μέτρο που είχε διάθεση ο κάθε εκπαιδευτικός ενώ η τοπική ιστορία ήταν στη διάθεση των παππούδων μας και στην καλύτερη περίπτωση των γονιών μας να μας τη μάθουν και να μας τη διδάξουν. Μπερδέψαμε την ελευθερία με την ασυδοσία γιατί κανένας δεν μας δίδαξε πως κάποιοι πολέμησαν για την ελευθερία που δεν είναι και τόσο αυτονόητη, ή κληρονομημένη ή δώρο, αλλά είναι μια μόνιμη ή θα έπρεπε τουλάχιστον έτσι να είναι μια μόνιμη και πολύτιμη περισυλλογή και προσπάθεια μια διαρκής γνώση και κατάκτηση και όχι μια διαρκής θέση ακινησίας με θέα το καφεπότηρο στη πλατεία. Ας δούμε πιο συνειδητά γύρω μας, ας σκεφτούμε πιο ελεύθερα αλλά με γνώση και σύνεση, ας διδαχτούμε…
