Του Θόδωρου Δρίβα
Θυμός, οργή, αγανάκτηση, απογοήτευση. Και μπορεί να αναρωτηθεί ο κάθε αδαής: «μωρέ καπεταναίοι, για πού στο διάολο το πάτε τούτο το καράβι;»
Εδώ και πενήντα χρόνια πάντα επίκαιρο το ερώτημα: «ποιος κυβερνάει ετούτο τον τόπο;» Και κατά έναν τρόπο «ποιος καθοδηγεί αυτόν το λαό;» Κάποιος κάποτε είχε ψελλίσει για νταβατζήδες και έμεινε στο ψέλλισμα.
Όλο το σενάριο σήμερα γύρω από τον Τραγκοφαφλιόρα. Βρε τον Ματσοτράγκα, τρανό παράδειγμα προς μίμηση. Αυτοπροσδιορίζεται πατεντάτος ηθικός. Κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Πάνω απ’ όλα, προστάτης των αδυνάτων, τύπος μποέμ, αιχμηρός, τσαμπουκαλής, δίνει τόνο στα λεγόμενά του με τρόπο απαράμιλλο. «Εγώ είμαι αυτός», μας υπενθυμίζει συχνά πυκνά. Ανάλογα το πρόσωπο, ανεβάζει στροφές κατά το δοκούν. Ή αντιστρόφως, κατεβάζει. Πάνω απ’ όλα πατριώτης, αμ αυτό πού το βάζεις; Αχ Ελλάδα, σ’ αγαπώ, που μ’ έμαθες να κλέβω, συγνώμη να κλαίω.
Παλικάρι με τα όλα του. Εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια και βάλε δεν κώλωσε ούτε μπροστά στα κουμπούρια του Τόμπρα. Εμείς οι παλιοί θυμόμαστε, αυτός -ο Τόμπρας ντε- που είχε τα κουμάντα στον ΟΤΕ και γενικώς στα καλώδια. Στις δόξες του Αντρέα. Μετά περίλαβε τον γέρο Μητσοτάκα. Πού τον πονεί και πού τον σφάζει. Κάτι για αρχαία, κάτι για νέα απ’ τα πρωί μέχρι το βράδυ, δεν κώλωνε πουθενά ο παίχτης. Βρε, εγώ τα βάζω με κυβερνήτες και κυβερνήσεις, εσάς θα σας λιώσω, έστελνε τα χαμπέρια. Και αναρωτιέται ο απλός αυτού του τόπου: κανείς δεν κατάλαβε τι παίζει; Απαξάμπαντες λερωμένοι;
Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κάποιος ειδικός μάς λέει ότι ήξερε. Αλλά; Εκ των υστέρων βεβαίως το θυμήθηκε. Τώρα εκ του ασφαλούς, μας τα λέει και ο Λάκης ο Λαζό. Βρε τον αστέρα, είπα κι εγώ, δε θα τον πιάσει στο στόμα του; Αμ τώρα θυμήθηκες, παλικάρι μου; Η ουσία είναι ότι τον αείμνηστο τον πρόλαβε ο αναθεματισμένος κορονοϊός. Ζαβά την είχαμε, έβαλε πλώρη για τα πολιτικά κονκλάβια. Για φανταστείτε να μας είχε καθίσει και στον σβέρκο; Θα μου πείτε, στο παρά τρίχα γλιτώσαμε απ’ τον αείμνηστο Άκη, που δεν είχε και τα προσόντα του. Αυτός που είχε όλα τα εχέγγυα; Δυστυχώς ατυχήσαμε!
Λέγεται ότι εκβίαζε. Και οι εμπλεκόμενοι τι είχαν να κρύψουν; Και αναρωτιέται το πόπολο: αυτός, βρε, που σε λίγο δε θα ’χει φως, νερό, τηλέφωνο, σε ποιον να ακουμπήσει το κεφάλι του; Ή είναι ανίκανοι να διαχειρίζονται τύχες ή είναι μεταξύ τους… Μεταξά. Και για να μην πουν οι διάφοροι «μα όλους, αδερφέ μου;» Ναι, μωρέ, και οι του δημοκρατικού τόξου και οι εκτός τόξου. Με λίγα λόγια, όλοι αβαβά…
Η ουσία είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Και εσείς το χαβά σας… καλόπαιδα!