Αυτή τη φορά προορισμός του συλλόγου ήταν το ψηλότερο βουνό τής Ελλάδας, ο Όλυμπος· το βουνό των Θεών, η στέγη της Ελλάδας. Το βουνό που από τα αρχαία χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μυθολογία και τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων· το βουνό των 55 κορυφών άνω των 2000 μέτρων!
Αφού φτάσαμε στο Λιτόχωρο, κάναμε μία μικρή στάση· από εκεί πήραμε τον δρόμο για τα Πριόνια, και αφού ετοιμαστήκαμε, ξεκινήσαμε για το καταφύγιο τής Πετρόστρουγκας, όπου και περάσαμε το πρώτο βράδυ.Το καλογραμμένο μονοπάτι κινείται μέσα σε δάσος και παρότι από ένα σημείο τής διαδρομής και μέχρι το καταφύγιο άρχισε να ψιλοβρέχει, όμως αυτό δεν μας προβλημάτισε.
Την επόμενη μέρα, αφού θαυμάσαμε την μαγευτική ανατολή τού ηλίου, ξεκινήσαμε για το οροπέδιο των Μουσών· κάναμε μία στάση στο υψηλότερο ορειβατικό καταφύγιο τής Ελλάδας -το καταφύγιο του Γιόσου Αποστολίδη στα 2760 μέτρα- για περίπου μία ώρα, και από εκεί ξεκινήσαμε εκ νέου με καταληκτικό σημείο τον Μύτικα, ανεβαίνοντας από το Λούκι. Αφού ανεβήκαμε τα συναισθήματα ήταν μοναδικά· γι’ αυτούς που ανέβηκαν πρώτη φορά, και για εκείνους που και αυτή η φορά ήταν σαν την πρώτη! Οι λέξεις δεν είχαν θέση εδώ· τη θέση τους πήραν για όλους -και για τον καθένα ατομικά- τα συναισθήματα, οι εικόνες, οι αναμνήσεις.
Στην συνέχεια, αφού κατεβήκαμε, ακολουθήσαμε το μοναπάτι από τα Ζωνάρια για το καταφύγιο Ζολώτα· μόλις φτάσαμε εκεί πήγαμε στα δωμάτιά μας, όπου αφήσαμε τα πράγματά μας· κατόπιν ο καθένας μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει και με τυχαία σειρά (ύπνο, φαγητό, ή ό,τι άλλο).
Την τρίτη και τελευταία ημέρα με καλή διάθεση και γεμάτοι εικόνες και εμπειρίες πήραμε το μονοπάτι τής επιστροφής. Περίπου δέκα λεπτά πριν φτάσουμε βρήκαμε και πήγαμε σ’ έναν εντυπωσιακό καταρράκτη του Ενιπέα, όπου οι πιο τολμηροί έπεσαν στα παγωμένα νερά του για λίγα δευτερόλεπτα (κυριολεκτικά)! Έτσι, μία ακόμα υπέροχη εκδρομή ολοκληρώθηκε άψογα.
