Είναι γεγονός ότι πολλές φορές το μυαλό παίζει περίπλοκα, περίεργα και παράτολμα παιχνίδια.
Από καιρό λοιπόν με κατέτρυχε έντονα η επιθυμία να ξεκινήσω ένα πνευματικό οδοιπορικό, ακολουθώντας δύο δύσκολα μονοπάτια, τα οποία τελικά θα κατέληγαν σ΄ένα τρίτο που θα οδηγούσε …. Στον επιδιωκόμενο προορισμό.
Αιτία και αφορμή γι΄αυτή την περιπέτεια, ήταν η ανάγνωση και εν μέρει εμβάθυνση στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, σταματώντας στο Η΄ (8ο) κεφάλαιο και στον στίχο 32.
Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι Θεολόγος, ούτε η πρόθεσή μου είναι να θεολογήσω απλά με …. Ξύπνησαν τρείς λέξεις απ΄τον εν λόγω στίχο και άρχισαν να χτυπούν .. καμπανάκια στο μυαλό μου.
Όμως ας πάρουμε με τη σειρά, πρώτα το κείμενο κι΄ύστερα προχωρούμε.
Ο Ιησούς λοιπόν σε μία συνάντηση με συμπατριώτες του, στα πλαίσια της διδασκαλίας του, είπε:
«Γνώσεσθε την αλήθεια κι΄αυτή ελευθερώση ημάς».
Δηλαδή λέει: Γνωρίστε την αλήθεια κι αυτή θα σας ελευθερώση.
Αυτή λοιπόν η προτροπή, πέρα απ΄την θεολογική προσέγγιση, μ΄έκανε να ξεκινήσω την πορεία μου με, μπαστούνι κι οδηγό, αυτές τις τρείς «προκλητικές» λέξεις – έννοιες δηλ. τη Γνώση, την Αλήθεια και την Ελευθερία.
Ας δούμε όμως με τα σημερινά δεδομένα πλέον τι σημαίνουν.
Πως έχουν δηλαδή εδραιωθεί στη ζωή μας και πόσο έχουν επηρεάσει και καθορίσει, (αν αυτό συμβαίνει), τη βιωτή μας.
Έτσι σιγά – σιγά ας ξεκινήσουμε.
Γνωρίζουμε ότι η Γνώση αποτελεί, σαν απαύγασμα του γνωσιολογικού μας υποβάθρου, το αποτέλεσμα μίας κουραστικής διαδικασίας που καλούνται να εκπληρώσουν οι Κρατικοί, Δημόσιοι και Ιδιωτικοί λειτουργοί, (βλέπε φροντιστήρια).
Το ερώτημα που γεννάται είναι, αν και κατά πόσον οι λειτουργοί αυτοί, εκπληρούν αυτή την αποστολή τους.
Προσωπικά αμφιβάλλω πολύ ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, δηλ. πόσο κι αν ο εκπαιδευτικός κλάδος ανοίγει γνωσιολογικούς δρόμους στην γενιά των Νεοελληνοπαίδων.
Η γνώση που παρέχεται απ΄το εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι καθαρά και μονοδρομικά μια προετοιμασία για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αρκεί όμως αυτό;
Χωρίς την απαιτούμενη ανάπτυξη κριτικού πνεύματος, (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), που οδηγεί και δημιουργεί ανοιχτά μυαλά, καταλήγει σ΄ένα αποστεωμένο και περιχαρακωμένο τρόπο σκέψης. Αν σκεφτούμε ότι ζούμε στην εποχή του διαδικτύου, όπου μπορεί ο καθένας να μάθει τα πάντα δωρεάν, αποτελεί ειρωνεία, αν όχι τραγωδία το παραπάνω φαινόμενο.
Είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι το «εκπαιδευτικό μας σύστημα αποφεύγει να μάθει στους νέους τις πέντε (5) λέξεις – κλειδιά που η αρχαία Ελληνική σκέψη είχε υιοθετήσει. Αυτές λοιπόν ήταν και πρέπει να ξαναγίνουν δέον, είναι: Τι, που, πως, πότε, γιατί.
Γιατί όμως;
Ω, είναι μακριά και πονεμένη ιστορία που άρχισε όταν οι Πολιτικοί έκριναν ότι ο μορφωμένος, ο εκπαιδευμένος λαός, είναι επικίνδυνος, γιατί αποκτά κρίση, αυτοπεποίθηση, ανοιχτό μυαλό κι υπερηφάνεια.
Γίνεται αντίπαλος, αν όχι εχθρός, στα σχεδιά τους. Και τι αποφάσισαν και πέτυχαν; Ύπουλα και σταδιακά κατέβασαν, κι ακόμη το κάνουν, τον πήχυ του επιπέδου της γνώσης, Κάνω μήπως λάθος;
Πάντως εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι το σκοτεινό παγκόσμιο διευθυντήριο, ακολουθώντας την προτροπή των Τρόσκι και Λένιν, καθώς και του Κίσινγκερ, που φέρεται να επανέλαβε ακριβώς το ίσιο, δηλ. «αν θες να καταστρέψεις έναν λαό, του αλλοιώνεις την γλώσσα, την ιστορία, την Θρησκεία και τις Παραδόσεις του»!!..
Ο κατήφορος πάντως στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας το ΄70, όταν οι αρμόδιοι υπουργοί, αποφάσισαν, Κυρίως οίδε γιατί, την σταδιακή μείωση των ωρών διδασκαλίας Βασικών και κρίσιμων, (κατά τη γνώμη μου), μαθημάτων όπως των Αρχαίων Ελληνικών, της Ιστορίας, των Θρησκευτικών, κατήργησαν δε τα μαθήματα της Λογικής και Αγωγής του Πολίτη!!. Χωρίς σχόλια, κι΄ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του για το γιατί …
Με γεμίζει οργή κι΄αγανάκτηση, όταν στο Εξωτερικό τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια και Κολλέγια, (ακόμη της Κίνας συμπεριλαμβανομένης), έχουν ανθούσες έδρες διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, μάλιστα δε ιδρύουν αντίστοιχα εκεί που δεν υπάρχει έδρα. Στα καθ΄ημάς η διδασκαλία τους αναλώνεται σε μια οδυνηρή μέθοδο, επιμένοντας στο ρήμα, το υποκείμενο, το αντικείμενο κ.λπ. καθιστώντας έτσι αποκρουστική την εκμάθηση στο νόημα και την ωφέλεια απ΄το πνεύμα των κειμένων. Να λοιπόν που οφείλεται η πανθομολογούμενη λεξιπενία, κυρίως των νέων.
Πριν πολλά χρόνια, στις δεκαετίες ’80 ή ’90 η Microsoft, (του Μπίλ Γκέϊτζ), ανήρτησε αγγελία πρόσληψης ατόμων με γνώση υπολογιστών (της εποχής εκείνης). Μεταξύ των απαιτούμενων προσόντων ήταν η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών, Φαντασθείτε, Γιατί όμως;
Διότι οι επαΐοντες πιστεύουν, (και το απέδειξαν), ότι η δομή της γλώσσας έχει μαθηματική Βάση!!
Παληός φίλος και υπεύθυνος, σ΄ότι μου έχει πεί, έχει στα χέρια του το απόκομμα ξένης εφημερίδας με την σχετική καταχώρηση!!.. Φυσικά ζεί πολλά χρόνια στο Εξωτερικό.
Δεν έκανε βλέπετε για την Ελλάδα, όπως και χιλιάδες άλλοι.
Όσο κι αν είναι μακρύ αυτό το μονοπάτι της γνώσης, άξιζε κι ακόμη αξίζει μα το περπατήσουμε, ανακαλύπτοντας την «κρυμμένη» γνώση.
Γι΄αυτό σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το πόνημα της Λιλής Ζωγράφου «Η Αντιγνώση», εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Το συνιστώ δε γιατί θ΄ανοίξει άλλες πόρτες γνώσης που μας στέρησαν εντέχνως και δεν είναι το μοναδικό βέβαια.
Έχουμε την ευτυχία ότι υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς – διανοητές όπως π.χ. ο Στέλιος Ράμφος, ο Χρήστος Γιανναράς, ο Ρένος Αποστολίδης, ο Βάσος Ραφαηλίδης, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ, ο Ράσσελ, ο Ερνέστο Σάμπατο και πλειάδα άλλων «βοηθών» σ΄αυτή την πνευματική οδοιπορία Γνώσης.
Ωστόσο δεν εξαντλείται εδώ αυτό το κεφάλαιο και χρήζει μεγαλύτερης εμβάθυνσης κι΄ ανάλυσης, αλλά θα συνεχίσω προσεχώς …
Πάντως πιστεύω ακράδαντα ότι:
Η Γνώση είναι πολύ ακριβή κι αδαπάνητη προίκα!!
Καιρός όμως είναι να πιάσουμε το δεύτερο μονοπάτι, αυτό που ονομάζουμε Αλήθεια, κι αποτελεί εξ΄ίσου μακρά κι επίπονη προσπάθεια, γιατί είναι πιο περίπλοκο, λόγω των πολλών παρακλαδιών που εμπεριέχει.
Υπάρχουν όντως πολλές εκφορές της ανθρώπινης αλήθειας.
Έτσι έχουμε την ατομική – προσωπική, την κοινωνική, την επιστημονική, την του άλλου, (του συνανθρώπου εννοώ), την ψευδεπίγραφα αντικειμενική, (που εκλαμβάνεται κατά το δοκούν) και τέλος έχουμε την τηλεοπτική αν-αλήθεια, η οποία, αν δεν εγγίζει τα όρια της προπαγάνδας, έχει καταστεί κάτι σαν αποκοιμιστικό.
Αναντίρρητα όλες οι πιο πάνω υφίστανται, διαλέγουμε όμως κατά περίπτωση, όποια βολεύει. Ή όχι;
Υπάρχει όμως και μια άλλη την οποία ο Ιησούς μας ανακοίνωσε και μας προτρέπει ν΄ακολουθήσουμε. Είπε λοιπόν:
«Εγώ ειμί το Φώς, (της γνώσης), και η Αλήθεια, ο περιπατών και ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, (της αγνωσίας), αλλ΄έξει το φώς της ζωής». Δηλ. Εγώ είμαι το φώς , όποιος με ακολουθεί δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το ζωντανό φώς. Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ. Η (8) στίχοι 12-13.
Επίσης ας μην ξεχνάμε την προσευχή, (για όσους πιστεύουν), προς το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της Αληθείας. Βασιλεύ Ουράνιε κ.λ.π.
Ίσως κάποιοι να μειδιούν ειρωνικά, για τα παραπάνω, όμως ποσώς μ΄ενδιαφέρει. Τις σκέψεις και τα πιστεύω μου σας καταθέτω, (χωρίς φόβο αλλά με πάθος), αντιστεκόμενος στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα πραγματικώς σήξης αξιών, ηθών και μη πίστης, (στο βωμό μιας παγκοσμιοποιημένης και επιχειρούμενης οικουμενιστικής, αφασιακής, άνευρης και μηδενιστικής κοινωνίας.
Γινόμαστε, όλοι, καθημερινά αποδέκτες ενός καταιγισμού τηλεοπτικής προπαγάνδας, που βαπτίστηκε είδηση δηλ. κάτι σαν αλήθεια. Εισπράττουμε από τυχάρπαστους τύπους, δημοσιογραφούντες, εγκάθετους, (όποιου συστήματος), άτομα που ασχολούνται και μεταδίδουν νέα που απέχουν πόρω απ΄τα προβλήματά μας.
«Καταξιωμένες» τηλεπερσόνες και «έγκριτοι» υπηρέτες της ενημέρωσης βομβαρδίζουν ανηλεώς το … φιλοθεάμον και ανυποψίαστο κοινό με ανούσιες, αλλά πιπεράτες ειδήσεις, γιατί αυτό πουλάει. Μάλιστα σε αναινδύαστα ισχυρίζονται ότι υπηρετούν την αλήθεια. Φτωχή αλήθεια τι σου έμελλε να πάθεις!!.
Για τέτοιο χάλι «αλήθειας» μιλάμε. Βοήθειά μας και καλά να πάθουμε αφού ξεχνάμε τη χρήση του υπερόπλου που έχουμε στα χέρια μας και λέγεται τηλεκοντρόλ!..
Το σύστημα που κάποιοι εντολοδέκτες υπηρετούν, δηλητηριάζει μιθριδατώντας το «φιλοθεάμον κοινό». Χωρίς άρτον μέν, με θεάματα δε!.. Κι΄η κακομοίρα, η πραγματική αλήθεια που είναι;
Ααα, αυτή φρόντισαν και φροντίζουν επισταμένως να την ακρωτηριάζουν, κρατώντας την αναισθητοποιημένη, γιατί αν βγεί στο φώς τότε …
Έ, τότε θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια αποτοξίνωσης, μέχρι να λάμψει.
Εξάλλου ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.
Ο πατέρας μου, θυμάμαι, μου έλεγε: Ν΄αγαπάς και να λές πάντα την αλήθεια, γιατί αν ξεστομίσεις ένα ψέμα, θα χρειαστεί για να το καλύψεις, κι΄άλλα ψέματα. Έ, στα πολλά κάποιο θ΄αποκαλυφθεί, οπότε κάνε φίλη σου μόνιμη την αλήθεια και δεν θα χάσεις ποτέ.
Εξάλλου οι αρχαίοι μας πρόγονοι, (απ΄τους οποίους μας απέκοψαν) έλεγαν: «Θάρσει τα΄αληθές λέγων, ου σφάλει ποτε». Δηλ. με θάρρος να λές την αλήθεια γιατί δεν θα κάνεις ποτέ λάθος. Σοφοκλής έφα…
Χωρίς τέλος λοιπόν τα μονοπάτια που θα μπορούσα να γράφω μερόνυχτα, αλλά προσεγγίστηκαν σχεδόν ακροθιγώς, χωρίς καμμία πρόθεση να κουράσω όσους μ΄ευγένεια ενέσκυψαν σ΄αυτή μου την προσπάθεια, περιποιώντας με με μεγάλη τιμή.
Τώρα βέβαια εναπέμεινε η σύμφυση των δύο πιο πάνω αναφερθεισών λέξεων – εννοιών που συγκλίνουν κι΄οδηγούν στον μεγάλο δρόμο πια, που λέγεται Ελευθερία.
Σύνθετη λέξη απ΄το ρήμα ελευθώ = έρχομαι – πορεύομαι και το ρήμα ερώ = αγαπώ. Δηλ. πηγαίνω όπου η ψυχή μου ικανοποιείται κι΄ενθουσιάζεται, όπου δεν είναι σκλάβα κι΄υπόδουλη!!
Να λοιπόν πως δένουν τα προαναφερθέντα για τη Γνώση και την Αλήθεια σε σχέση με την Ελευθερία.
Είναι γνωστό ότι έχουν χυθεί τόνοι μελανιού σε χιλιάδες χιλιόμετρα χαρτιού γι΄αυτήν την λέξη – έννοια.
Από πού κανείς να ξεκινήσει και που να τελειώσει!!
Εγώ πάντως ξεκινώ με τον Εθνικό μας Ύμνο, τον Ύμνο στην Ελευθερία, του Διον. Σολομού και στην συνέχεια οδοιπορώ με τον Ανδρέα Κάλβο, που στο ποίημά του «Εις Σάμον» λέει ότι θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία … Συνεχίζω με τον Θουκυδίδη, (απ΄τον επιτάφιο του Περικλή), που αναφέρει ότι «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ΄ελεύθερον το έμψυχον». Δηλ. ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά αποφθέγματα για αυτή την ιερή λέξη, αλλά σταματώ, με θυμηδία είν΄αλήθεια, αναλογιζόμενος τα προαπαιτούμενά της, σύμφωνα με τον Κάλβο που είναι η αρετή και η τόλμη.
Αλήθεια κι΄έντιμα πείτε μου, αν στην σημερινή Ελλάδα, που την κατάντησαν όπως είναι, ποια απ΄αυτές τις έννοιες ευδοκιμεί; Αρετή ή η Τόλμη; Μας λένε όμως ότι έχουμε Ελευθερία.
Δυστυχώς φίλες και φίλοι, όποιος αποκοτιασμένος διανοηθεί κάτι τέτοιο στις μέρες μας, σκεφθείτε πως θα χαρακτηριστεί. Το λιγότερο θα τον πουν οπισθοδρομικό, παλαιών αρχών, αναχρονιστικό κι΄άλλα τέτοια απ΄τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς.
Η Ελευθερία, αγαπητοί, έχει κανόνες, έχει όρια, έχει νόμους, αλλιώς καταντά ελευθεριότητα. Μία κατάσταση που λίγο ως πολύ βιώνουμε στους καιρούς μας κι΄ας μην εκπλησσόμαστε απ΄την βία που έχει επικρατήσει σ΄όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής. Όλα όμως αυτά τα φαινόμενα αποτελούν και είναι τα επίχειρα της αφασιακής, ωχαδελφικής και ψυχοτοξικής άρνησης των πάντων, στο βωμό μια ψευδεπίγραφης και πνευματικά δηλητηριώδους προοδευτικότητας. Αλλοίμονο.
Να όμως πάλι θυμήθηκα τον πατέρα μου, (ζαχαροπλάστης ων), που συχνά μου έλεγε: Το να βουτήξεις το δηλητήριο στο μέλι ή στην ζάχαρη, δεν θα πάψει να είναι επικίνδυνα θανάσιμο, όσο κι΄αν γλυκάνει.
Εθίστηκε πλέον η Κοινωνία στο γλυκασμένο δηλητήριο, μ΄όλα αυτά τα απεχθή φαινόμενα. Αποδομήθηκαν τεχνηέντως όλοι οι πατροπαράδοτοι θεσμοί, θυσία στον Μολώχ της ψευτοπροόδου.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες νομίζω ότι είναι καιρός ν΄αντισταθούμε, ο καθένας απ΄το μετερίζι και τις δυνάμεις του, στην ιταμή λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και κάθε wok agendas που μας επέβαλαν βίαια και ύπουλα, (μάλιστα σε με σχετικούς νόμους) κι΄ας «οπισθοδρομήσουμε» για χάρη των επερχόμενων γενεών.
Ο κόσμος δεν πρόκειται να τελειώσει με το δικό μας αναπόφευκτο τέλος.
Οφείλουμε, σαν καταπιστευματοδόχοι που είμαστε, ν΄αφήσουμε καλύτερο και πιο, πραγματικά, ελεύθερο τον κόσμο σ΄αυτούς που έπονται. Έναν κόσμο ελεύθερο με πίστη και προσδοκία, γιατί αν η Γνώση που είναι, όπως είπα, ακριβή κι΄αδαπάνητη προίκα, αν η Αλήθεια αποτελεί δρόμο κι΄εφόδιο ζωής, τότε η Ελευθερία, που επι πλέον εμπεριέχει την αρετή και την τόλμη, θα γίνει όχι ζητούμενο, αλλά τρόπος ζωής κι΄οδηγός μας, εξελισσόμενη σε δεύτερη φύση.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρόγονοί μας στους επικούς απελευθερωτικούς αγώνες είχαν την σημαία τους τον Σταυρό και τις λέξεις Ελευθερία ή Θάνατος.
Βέβαια δεν εξαντλήθηκε πλήρως η ανάλυση των τριών λέξεων – ενννοιών. Ελπίζω να επανέλθω πιο αναλυτικά και ξεχωριστά για κάθε μια σε ευθετότερο χρόνο.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου, τις παραπάνω σκέψεις και το κείμενο, να το αφιερώσω πρώτα στη μνήμη του πατέρα μου, ο οποίος τέτοιες μέρες λάμβανε ενεργό μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, στο Έπος του ’40, πριν 84 χρόνια.
Στη συνέχεια στις φίλες , τους φίλους και σ΄ όσους μου δίνουν κουράγιο και δύναμη για την συνέχεια της προσπάθειάς μου, αλλά και στα εγγόνια μου, ελπίζοντας κι΄ευχόμενος κάποτε να ζήσουν σ΄έναν κόσμο που θα πορεύεται με συμμάχους την Γνώση, την Αλήθεια και την Ελευθερία. Σ΄ έναν καλλίτερο κόσμο.
Χρόνια Πολλά λοιπόν για την Εθνική μας Γιορτή.
Έρρωσθε και Χαίρετε εν Γνώσει, Αληθεία κι΄Ελευθερία.
Απόστολος Γ. Τόδουλος
24 Οκτ. 2024
Η γνώση, η Αλήθεια, η Ελευθερία.
