Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

“Ο ανθρωπισμός
δεν τελειώνει στον αυλόγυρο του σπιτιού σου,
ούτε της πόλης σου
ούτε της χώρας των αφεντικών σου …
Δεν έχει σύνορα,
δεν έχει χρώμα, φυλή,
θρησκεία!!!! ”

Ήχησαν και πάλι οι σειρήνες…
Χτύπησαν και πάλι οι καμπάνες…
Πήραν φωτιά και πάλι τα αναλόγια….
Απελευθερώθηκαν από τη ναφθαλίνη για κάμποσες ημέρες τα επίσημα κουστούμια και οι ρεντιγκότες.
Βροντοφωνάξαμε και χειροκροτήσαμε τα κατορθώματα της γυναίκας της Πίνδου, χωρίς κανένα συνειρμό, αν όσες υπέργηρες έχουν μείνει στα «έρμα μαντριά γεμάτα λύκους», που έμειναν τα ηπειρώτικα χωριά, απολαμβάνουν τα στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα.
Συζητήσαμε για τις παρελάσεις, αν πρέπει ή όχι να γίνονται, αν μούντζωσε κάποιος, κάποιον, και πόσο κοντό ήταν το μίνι της δασκάλας που συνόδευε τα παιδιά στην παρέλαση…
Κι όλα αυτά για να τιμήσουμε -βεβαίως, βεβαίως- τον αγώνα των προγόνων μας, την Αντίσταση των Ελλήνων στον φασίστα επιδρομέα.
Βροντοφωνάξαμε πως «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!»
Μαθητικές παρελάσεις, σιγκονοφορούσες κυρίες και φουστανελοφόροι άνδρες –«καθαρόαιμοι και γηγενείς»-, όλοι μαζί, αντάμα-αντάμα παρήλασαν ενώπιον των επισήμων.
Ζήτω η Αθάνατη Ελληνική Φυλή!
Μιλάμε για ατόφια ελληνική φυλή, ξελαμπικαρισμένη από ξένα σκούπρα και άλλες σιαμουνίκλες.
Εμείς…, εμείς…,εμείς…
Μιλάμε για σφουγγάρι, για τα όσα έχουν σχέση με την ελληνική ιστορία και την προσφυγιά που έφαγε στο πετσί του ο Έλληνας. Και κάπου κάπου ακούγεται καμιά φωνή σε όλους μας που περιμένουμε, υπομένουμε και κατά τρόπον τινά συμμετέχουμε και συνοδοιπορούμε με τον τρόπο μας-διάβαζε αδιαφορία- σε ακραίες πράξεις ρατσισμού και απανθρωπιάς.
«Ἔρχεται μιὰ τραγικὴ στιγμὴ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸ θεωρεῖ τύχη νὰ μπορέσῃ νὰ παρατήσῃ τὸ ἔχει του, τὴν πατρίδα του, τὸ παρελθὸν του και νὰ φύγει, νὰ φύγει λαχανιασμένος ἀποζητώντας ἀλλοῦ τὴ σιγουριὰ.
Ἄρπαξαν οἱ ἄνθρωποι βάρκες, καΐκια, σχεδίες, βαπόρια, πέρασαν τὴ θάλασσα σ΄ ἕναν ὁμαδικό, φοβερὸ ξενιτεμὸ.
Κοιμήθηκαν ἀποβραδίς νοικοκυραῖοι στὸν τόπο τους καὶ ξύπνησαν φυγᾶδες, θαλασσοπόροι, ἄστεγοι, ἄποροι, ἀλῆτες καὶ ζητιάνοι στὰ λιμάνια τοῦ Πειραιᾶ, τῆς Σαλονίκης, τῆς Καβάλας, τοῦ Βόλου, τῆς Πάτρας.» Διδώ Σωτηρίου , “Οι νεκροί περιμένουν”
Έλληνες είμαστε! Ελληνικό είναι και το ακόλουθο Δημοτικό που δείχνει τον πόνο του ξενιτιάς, έτσι όπως ακριβώς τον έζησε ο Έλληνας στο διάβα των αιώνων!
«Παρακαλώ σε, Κύριε μου, και προσκυνώ σε, Θε μου,
Του ξένου δος του ξενιτιά, κι αρρώστια μην του δίνεις,
Τι η αρρώστια θέλει στρώματα, θέλει προσκεφαλάδια,
θέλει μανούλα στο πλευρό, γυναίκα στο κεφάλι.
Θέλει κι αρσενικό παιδί κρύο νερό να φέρνει».