Ανοικτή επιστολή στον υπουργό Υγείας
Αξιότιμε κ. Υπουργέ
Πριν λίγες ημέρες, ψηφίστηκε από την Βουλή ο νόμος 4820 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 130/23-7-2021, σύμφωνα με τον οποίο επιβάλλεται ο υποχρεωτικός εμβολιασμός κατά του κορωνοιού όλου του προσωπικού, που εργάζεται σε δομές υγείας. Το υπόχρεο προσωπικό πρέπει να προσκομίσει ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης ή να έχει λάβει την πρώτη ή τη μοναδική δόση έως την 1η Σεπτεμβρίου 2021, διαφορετικά ο εργαζόμενος θα τίθεται σε αναστολή καθηκόντων χωρίς αποδοχές. Σε αυτήν την περίπτωση ο φορέας θα μπορεί να προσλαμβάνει αντίστοιχο προσωπικό, με σύμβαση εργασίας για τρείς (3) μήνες.
Πρέπει να πω ότι η δημοσίευση αυτού του νόμου έφερε τουλάχιστον απογοήτευση στους υγειονομικούς που έχουν ήδη εμβολιαστεί. Έχουν περάσει πάνω από 7 μήνες από όταν άρχισαν οι εμβολιασμοί των υγειονομικών, και ήδη σε αυτό το διάστημα όποιος δεν έχει εμβολιαστεί, δεν είναι επειδή είχε κάποιες ακαθόριστες/ήπιες αμφιβολίες στην αρχή (οι οποίες για κάποιον που εργάζεται στον χώρο της υγείας έχουν προφανώς επιλυθεί), αλλά επειδή είναι εκ πεποιθήσεως αντί-εμβολιαστης και μάλιστα κάποιοι με ενεργή αντιεμβολιαστική δράση. Οι συνάδελφοι μας αυτοί, καθόλου δεν θα επηρεαστούν από τις «κυρώσεις» που προβλέπει ο νόμος, ή τουλάχιστον δεν θα είναι επαρκείς για να αλλάξουν την δομικά εγκυστωμένη πεποίθησή τους περί εμβολίων, ενώ κάποιους θα τους «πεισμώσουν» και θα τους επηρεάσει ακόμη περισσότερο ώστε να εμμείνουν στις θέσεις τους. Εξ άλλου η αναστολή καθηκόντων χωρίς αποδοχές, για του πανεπιστημιακούς που εργάζονται σε δομές υγείας, θα έχει ελάχιστη επίδραση στην εργασία και την μισθοδοσία τους, αφού θα διατηρήσουν τις πανεπιστημιακές τους υποχρεώσεις (διδασκαλία, έρευνα, κτλ), και τον πλήρη μισθό τους (ως υπάλληλοι του Υπουργείου Παιδείας), ενώ θα στερηθούν μόνο το κλινικό επίδομα. Για πολλούς λοιπόν, οι διατάξεις του νόμου αυτού όχι μόνο δεν συνιστούν τιμωρία, αλλά θα τους επιβραβεύσει κιόλας, αφού θα απαλλαγούν από κάποια κλινικά καθήκοντα για πολλούς ανεπιθύμητα (εφημερίες, κλινικό έργο, κτλ), εις βάρος των εμβολιασμένων συναδέλφων τους που τώρα θα τιμωρηθούν αυτοί, καλούμενοι να καλύψουν το κλινικό έργο (κλινικές, εργαστήρια, εφημερίες) των ανεμβολίαστων συναδέλφων τους!
Η δυνατότητα που δίνει ο νόμος για προσλήψεις με τρίμηνες συμβάσεις θα την χαρακτήριζα τουλάχιστον αφελή αν δεν έχει προκαλέσει ήδη τον εκνευρισμό και την αίσθηση εμπαιγμού των εμβολιασμένων συναδέλφων. Δεν μπορεί κανείς να προσδοκά στ αλήθεια ότι κάποιος γαστρεντερολόγος, ή νευροχειρουργός για παράδειγμα θα αφήσει τις μέχρι τώρα υποχρεώσεις του για να έλθει να προφέρει εξειδικευμένο έργο για τρεις μήνες σε δημόσιο νοσοκομείο και μετά να γυρίσει στην προηγούμενη δουλειά του!
Έτσι, εκτός του ότι θα αναγκάσει σε αναστολή λειτουργίας τα τμήματα που λειτουργούσαν οι ανεμβολίαστοι, θα εξουθενώσει, έτι περαιτέρω, το ήδη εξαντλημένο από την πανδημία προσωπικό που έχει εμβολιαστεί και που τώρα αναγκάζεται να κάνει και την δουλειά των συναδέλφων που δεν εμβολιάζονται.
Ο νόμος λοιπόν αυτός, ενώ δεν θα αποτελέσει καθόλου μοχλό πίεσης για τους εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστους, αντιθέτως ουσιαστικά τους διευκολύνει ενώ τιμωρεί με εργασιακή εξουθένωση και αίσθημα αδικίας τους ευσυνείδητους ήδη εμβολιασμένους και πρέπει έγκαιρα να αποσυρθεί ή να αλλάξει ριζικά.
Σπυρίδων Κονιτσιώτης
Καθηγητής Νευρολογίας, Σχολή Επιστημών Υγείας, Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων