Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Τέτοιες μέρες στην Άρτα, του Σταυρού με το παλαιό (Ιουλιανό) ημερολόγιο, γινόταν κάθε χρόνο παζάρι (Παζάρ, μχούστ) και τελευταία εμποροπανήγυρη. Μόνο και μόνο οι ονομασίες της εκδήλωσης και ο χρονικός προσδιορισμός της με τα παλαιό ημερολόγιο, το οποίο άλλαξε σχεδόν πριν έναν αιώνα, δείχνει τις βαθιές και ριζωμένες παραδόσεις αυτής της εκδήλωσης.
Πριν από 7 χρόνια ξεκίνησε η διοργάνωση μιας ενδιαφέρουσας και ελπιδοφόρας Έκθεσης (κυρίως Εμπόρων, αλλά και παραγωγών) σε ένα νέο και άνετο χώρο.
Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις το παζάρι είχε ξεπέσει σε φθηνά και (κατά κανόνα) εισαγόμενα είδη, ενώ η Έκθεση φιλοδοξούσε να δώσει το στίγμα μιας νέας αναπτυξιακής προσπάθειας. (Σ.σ.: Το ότι η Άρτα στερείται ακόμη και απλών αναπτυξιακών προσπαθειών, δεν μιλάω για παραγωγικά αποτελέσματα, δεν φταίει η Έκθεση. Απλά βάλαμε, για μια ακόμη φορά, το κάρο μπροστά από το άλογο: κάναμε την Έκθεση και μετά ψάχναμε τι -δικό μας- θα βάλλου με μέσα… )
Και φέτος; Τώρα που είμαστε σε οιονεί καραντίνα; Από την στιγμή που σταμάτησαν οι εκδηλώσεις, τι κάνουμε; Τι θα βάλουμε στη θέση της ακυρωθείσας Έκθεσης; Με πιο τρόπο, με ποιο μέσο θα προβάλουμε την πόλη μας, τα προϊόντα του Νομού, ποια ευκαιρία θα έχουμε να μιλήσουμε, έστω να… μαλώσουμε, για τα καυτά προβλήματα της Άρτας;
Γιατί πρέπει οι υπεύθυνοι, αρμόδιοι και ειδικοί, δεν κληθούν να μιλήσουν. Και να δοθεί η ευκαιρία στους περιθωριοποιημένους παραγωγούς να ρωτήσουν, να διατυπώσουν αιτήματα, να καταθέσουν απορίες και σκέψεις. Μόνο έτσι θα δώσουμε μια αχτίδα φωτός στην κοινωνία μας.
Αν δεν γίνει τίποτε, πάει η Έκθεση στα «βουβά», οι «μεγάλοι», οι «σπουδαίοι», όσοι έχουν (αυτο)χρηστεί «μάστερ» και «κόουτς» δεν θα νιώσουν την ανάσα τους αγωνιούντος παραγωγού, την κραυγή του ανέργου. Και έτσι όλοι αυτοί, όχι μόνο δεν πρόκειται να ανοίξουν το στόμα τους, δεν πρόκειται να αρθρώσουν μιλιά, αλλά ούτε καν θα μπουν στον κόπο να σκεφτούν κάτι για τον Νομό.
Δεν πρέπει, δηλαδή, να τους αφήσουμε στην… ησυχία τους, να θεωρήσουν την καραντίνα σαν μια ευκαιρία αφωνίας και αλαλίας, να ορθώσουν τείχη στα ενοχλητικά αιτήματα και τα αγωνιώδη ερωτήματα.
Γι αυτό και φέτος, κάθε στιγμή και κάθε χρόνο, θέλουμε συνέδρια, φόρα, δημόσιο βήμα να τους τα λέμε και να αναγκάζονται να απαντούν. Γιατί, και η μη απάντηση, απάντηση είναι!
Να στριμώχνονται εν πάση περιπτώσει. Να μην αποφεύγουν να μιλήσουν. Γιατί, τον φόβο του Λαού (πρέπει) να έχουν. Διαφορετικά, όχι μόνο δεν προτείνουν και διεκδικούν αλλά, ούτε καν σκέφτονται ότι πρέπει κάτι να κάνουν. Αφήνουν τις μέρες να περνούν έτσι…
Γι αυτό το φετινό «βουβό» πανηγύρι δεν πρέπει να περάσει έτσι. Πρέπει ο Δήμαρχος να κινήσει τα νήματα. Το Επιμελητήριο, ο Εμπορικός Σύλλογος, το Εργατικό Κέντρο, το Τεχνικό και Οικονομικό Επιμελητήριο (παραρτήματα) να αναλάβουν πρωτοβουλία. Να καλέσουν τους ειδικούς, τον Περιφερειάρχη, τα αρμόδια υπουργεία να τους παρουσιάσουμε τα προβλήματα και να αναγκαστούν να πουν τι θα κάνουν με «αυτό και εκείνο», με το… βουνό των θεμάτων; Φυσικά εντός του πλαισίου που επιβάλει η προστασία από τον κορονοϊό, χωρίς συνωστισμό και με αναμετάδοση της συζήτησης-ημερίδας μέσω internet και το τηλεοπτικό μας κανάλι (art tv).
Γιατί, και η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) δεν έγινε, αλλά δημιουργήθηκαν τόσα φόρα, ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν, κάτι ακούστηκε σε κάθε περίπτωση, κάποιες δεσμεύσεις αναλήφθηκαν.
Εμείς τίποτε δεν θα βάλουμε στην Έκθεση; Μα ήταν μέσο προβολής και επιχειρηματικότητας! Θα αφήσουμε ένα μεγάλο κενό, ενώ:
-Στο Νομό δεν έχει Επιχειρηματικό Πάρκο.
-Το Αγροτοδιατροφικό Πάρκο έχει μπλέξει στην γραφειοκρατία και τις αρπακτικές διαθέσεις της Περιφέρειας.
-Η περιοχή του κάμπου, που διατρέχεται από δυο ποτάμια, διψάει.
-Το γεωθερμικό πεδίο Συκιών είναι… σφραγισμένο.
-Η υπέροχη και ποιοτικά άριστη αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να τυποποιηθεί και συσκευαστεί ώστε και ο παραγωγός να πάρει καλύτερες τιμές και ο Νομός μας να προβληθεί, να γίνει τόπος προορισμού κ.α.
Με την ευκαιρία της κατανομής των 31 δις των ευρωπαϊκών πόρων (19,1 δις καθαρές μεταβιβάσεις και 12 δις χαμηλότοκα δάνεια) είχα προτείνει εδώ και δύο μήνες να γίνει ένας ευρύς και δεσμευτικός διάλογος για το πόσα από αυτά τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης θα πάρει η Άρτα; Τι θα διεκδικήσουμε σε τοπικό και τι σε υπερτοπικό επίπεδο (Νότια Ήπειρος, Ολόκληρη Περιφέρεια, τι θα πάει στην Δυτική Ελλάδα), καθώς και τις προτεραιότητες των έργων. Δικαιούμαστε, με βάσει τον πληθυσμό, το 1% αυτών των πόρων και με βάσει το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης και παραγωγικότητας το 1,5% των κονδυλίων..
Ο Νομός Άρτας δικαιούται δηλαδή από 350 έως 500 εκ. με βάσει τον πληθυσμό (1% της χώρας) και μόνο…
Μέχρι στιγμής δεν έγινε τίποτε. Αλλά ακούω, από αρμόδιους και μη, καλά λόγια για την αυτή την πρότασή. Δεν αρκούν, πιστέψτε με…
«Βουβή» Έκθεση σημαίνει αφωνία στα προβλήματα…
