Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
«Οι Πρόσφυγες» της Βίγλας έκοψαν και φέτος την πίτα τους μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα του συλλόγου τους, με εξαιρετικά παραδοσιακά εδέσματα και πλήθος κόσμου. Η μουσική και οι χοροί τους έχουν μια αρχαία παράδοση και αποτελούν για τους ίδιους μια βαριά κληρονομιά. Η φιλοξενία τους και το ζεστό τους κλίμα αξεπέραστα όπως και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται κάθε φορά που συναντιούνται και γιορτάζουν. Δεν απέχει και πολύ από τα 100 χρόνια γενοκτονίας των Ποντίων που είχε χαρακτηριστεί έτσι η περσινή χρονιά με εορτασμούς μνήμης σε όλον τον κόσμο, μιας και βρίσκονται παντού.Πήραν μαζί τους αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.Την αγάπη για τα μέρη που άφησαν πίσω τους. Και αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τις χαμένες τους πατρίδες, τον πόνο αλλά και την ελπίδα, την εργατικότητα, το πλατύ χαμόγελο και την συνεργασία και αλληλεγγύη τους την κουβαλούν πάντοτε μαζί τους, όπου κι αν βρεθούν. Στο χωριό Βίγλα που έφτασαν το 1957 οι πρώτοι πρόσφυγες από τη Ρωσία…:«17 χιλιόμετρα από την πόλη της ΑΡΤΑΣ προς τον κόλπο του Αμβρακικού βρίσκεται το χωριό Βίγλα. Στο χωριό το 1957 έφεραν από τα μέρη της Ρωσίας ορισμένες οικογένειες προσφύγων. Εκείνη την εποχή η ζωή στο χωριό ήταν άθλια, το χωριό μας ήταν πρόσφατα αποστραγγισμένο και δεν υπήρχε φως και νερό. Το τηλέφωνο τότε ήταν ένα και μοναδικό, κρατικό. Στη μέση του χωριού μας κτίστηκαν τα δύο πρώτα σπίτια και μετά άλλα 50 που μας τα δώσανε με κλήρο. Μας έκτισαν το Δημοτικό Σχολείο και Παιδικό Σταθμό, το τότε «Σπίτι Παιδιού» από Ολλανδούς Επιστήμονες. Οι κ. Κωκ και Άκερμαν αυτοί που θυμόμαστε από τους γονείς μας, δεν ξέρανε ποιοι ήμασταν και από πού ήρθαμε. …». Δεν ξεχνάνε και δεν επιτρέπεται να ξεχάσουν, αυτή είναι η δική τους κληρονομιά και κατάθεση στην ιστορία, είναι το δικό μας χρέος.
