Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Και μακάρι να θυμόμαστε όποια γη και χώρα και αν διασχίσουμε, πως κάποτε υπήρξε ένας φονικός άνεμος που πέρασε πάνω απ΄όλη την Ευρώπη και πήρε στο διάβα του εκατομμύρια ανθρώπους. Μακάρι να θυμόμαστε στους βηματισμούς μας πως δεν είναι δύσκολο να χαθεί μια ισορροπία συμβίωσης και ειρήνης και να εξαφανιστεί από το ένα βράδυ στο άλλο ο γείτονας, ο φίλος, ο συνάνθρωπος. Και μακάρι να θυμόμαστε την ιστορία, την νύχτα των κρυστάλλων, τη νύχτα που καίγονταν τα βιβλία, τη μέρα που προπηλακίζονταν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, καλλιτέχνες,, τη μέρα που άνθρωποι μετατρέπονταν σε στήλες καπνού. Μακάρι να τα θυμόμαστε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα για να συνεχίσουμε μια πολιτισμένη πορεία μέσα στο φως και με τον άνθρωπο δίπλα μας. Και μακάρι στην ανθρώπινη φύση μας να επικρατεί η άνθρωπος και όχι το ά-λογο και το παρά-λογο. Και μακάρι να σκύβουμε και να ακούμε κάποιες ιστορίες που δεν είναι μόνο αφηγήσεις αλλά κουβαλούν την μνήμη και τον πόνο, όσο κι αν γίναμε ευαίσθητοι στο σύμπαν, ας γίνουμε και στον πόνο και την οδύνη του άλλου γιατί αυτό είναι και το δικό μας σύμπαν.Και μακάρι να τιμούμε την μνήμη γιατί δεν βυθίζεται στο παρελθόν αλλά τριγυρνά πεινασμένη γύρω από το παρόν και στρώνει το δρόμο του μέλλοντος. Ας θυμόμαστε….
We remember…
