Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Συχνά αναρωτιόμαστε από που γεννιέται και πώς γεννιέται ένα ποίημα, ένα έργο, μια τέχνη. Συχνά σκεφτόμαστε πως πρέπει να υπάρχει μια σκοτεινή δύναμη που κινεί το σύμπαν πέρα των δικών του φυσικών νόμων που πάντοτε ένας νόμος έχει και την αυτοτέλειά του και την επανάληψή του. Επίσης συχνά τρέχοντας νομοτελειακά στις μέρες μας σκοντάφτουμε σε ευαισθησίες μεγάλου βεληνεκούς και απορούμε με την ειλικρίνεια του ποιητή που αυτοφλέγεται στον συμβατό και συμβατικό μας κόσμο.«Αχ, αδερφή μου ύαινα, στου κόσμου αυτού την γύμνια, πάντα πεινάω για έρωτα και πάντα τρώω ψοφίμια.» Κι όσο το γνωρίζει σοφά άλλο τόσο προτιμά την ατόφια ζωή και το λαμπερό συναίσθημα από τα ψοφίμια που μπορεί να συναντά η ύαινα στο διάβα της γιατί ο ποιητής δεν κινείται ποτέ με τα ψοφίμια της σκέψης του αλλά μέσα σε μικρές και μεγάλες αποστάσεις, «οι μεγαλύτερες αποστάσεις είναι εκείνες που μας ενώνουν. Κι οι μικρότερες εκείνες που μας χωρίζουν».Ο χρόνος και ο τόπος αποκτούν μια εσωτερική ιδιαιτερότητα και διάσταση στη σκάλα της ζωής και του θανάτου του ποιητή, γιατί ο ποιητής γνωρίζει πιο πολύ πώς πεθαίνουν παρά πώς ζούνε. «Το κάστρο πέτρινο φίδι στον λαιμό του λόφου. Ανεβαίναμε λες και κατεβαίναμε στον Άδη και στα χείλη της κόχλαζαν κάτι νερόβραστες λέξεις.» «Είπε πως έκανε ζέστη. Δεν είπα πως έκανε θλίψη. Είπε είναι όμορφη η θέα. Δεν είπα είσαι όμορφη σαν θεά. Τι να πω σε μια γυναίκα που κοιτάζει το πεπρωμένο της και με βρίσκει απ’ έξω;» Κι έρχεται αυτή η ιδιαίτερη στιγμή που γνωρίζεις πορευόμενος πως «Τα λόγια σε λάθος χείλια μοιάζουν περίστροφα σε λάθος χέρια. Εύκολα σχίζεται τ’ όνειρο, σαν τσιγαρόχαρτο στα δάχτυλα άπειρου καπνιστή.» Κι όμως τολμάς για άλλη μια φορά να σχιστείς σα τσιγαρόχαρτο, να σου ρίξουν με την κάνη γεμάτη από το να ζήσεις μόνος στη μοναξιά σου.«Γυναίκες που αγαπούν την ποίηση και μισούν τους ποιητές. Που σχίζουν την καρδιά σου σαν τις άκοπες σελίδες. Που κρέμονται απ’ τα χείλη σου αλλά όχι απ’ τον λαιμό σου. Που κρατούν τα χειρόγραφά σου κι αποδιώχνουν τα χέρια σου. Που κοιμούνται πιο εύκολα με τα βιβλία σου στο μαξιλάρι τους παρά μ’ εσένα πλάι τους. Γυναίκες που αγαπούν την ποίηση για να την μισήσεις εσύ». Καταλήγει ο ποιητής, περιμένοντας ίσως περισσότερα από ένα σύμπαν που γέννησε ελάχιστους ποιητές και περισσότερους πεζοπόρους της ανάγκης, του κέρδους και της απλής επιβίωσης. Αγαπήσαμε το ποίημα και τον ποιητή, αγαπήσαμε και τη φωνή που το απήγγειλε μοναδικά και του έδωσε τη χροιά και την θέση στο αισθητικό του περιβάλλον με τον μοναδικό Δημήτρη Βερύκιο,πιστεύοντας πως τα μεγάλα έργα δε γεννιούνται από τη χρυσή σκόνη του έρωτα αλλά από τη σκοτεινή πηγή του πόνου και της θλίψης που αιώνια θα κυνηγά τους ποιητές.«Τώρα μην νοιάζεσαι ποιος θα πτωχεύσει τον ουρανό απ’ τ’ αστέρια του αν δεν είσαι ούτε αστέρι ούτε ουρανός».
Ο Δημήτρης Ε. Σολδάτος γεννήθηκε στην Λευκάδα το 1969
Από το 2000 και μετά συνεργάστηκε με την εφημερίδα «τα Νέα της Λευκάδας» γράφοντας για αρκετά χρόνια την στήλη «το Ποίημα της Εβδομάδας» καθώς και πλήθος άρθρων πολιτιστικού αλλά και κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου. Επίσης συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Τύπος Λευκαδίων» (2015-2016), καθώς και με διάφορες λευκαδίτικες ιστοσελίδες (mylefkada, Άρωμα Λευκάδας κ.λπ.).Πρωτοστάτησε στην διοργάνωση των πρώτων Σαπφείων στο ακρωτήριο Λευκάτας το 2009 και, με μακρόχρονη μαχητική αρθρογραφία, στην διάσωση της Οικίας Σικελιανού για την μετατροπή της σε Μουσείο. Βρήκε, συντήρησε και παρέδωσε στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας το τραπέζι που έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης τα τελευταία του ποιήματα στην Πρέβεζα.
Έχει εκδώσει τις συλλογές:
Ανύπαρκτος, 1988.
Ζωντανοί Νεκροί, 1989.
Εγχειρίδιο για Ερωτευμένους – εκτός εμπορίου – 2003.
Καφέ Ρετρό, 2004 (επανέκδοση, 2014)(βραβείο «Λάμπρου Πορφύρα» της Ακαδημίας Αθηνών, 2007).Nobel λόγω ατεχνίας, 2008.
Nobel because of artlessness, 2009(μετάφραση ορισμένων ποιημάτων στην Αγγλική γλώσσα).Χ(ε)ίλια δίστιχα, 2010.ΣΑΝ-ΤΑ ΜΑΥΡΑ ή Μούσα Λευκα(η)δία, 2010
Λήγω απ’ όλα – εκτός εμπορίου – 2012.Κλείσιμο Βιβλίων (στην ποιητική ευφορία)
σονέτα – εκτός εμπορίου – 2013
Ελευθερόψυχα – εκτός εμπορίου – 2014
Για γυναίκες που αγαπούν την ποίηση, 2015
Δίσεκτα Σονέτα – εκτός εμπορίου – 2016
Λευκαδίτικα διηγήματα, 2016 (β’ έκδοση 2017)
Ο Δημήτρης Ε. Σολδάτος είναι μαραθωνοδρόμος.
