Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Mια σημαντική έκθεση φωτογραφικού υλικού ήρθε και στην ΄Ήπειρο στα Γιάννενα. Πρόκειται για την έκθεση με τίτλο «Γερμανικό ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου Konzentrationslager Auschwitz» που παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο τις σημαντικότερες φάσεις της λειτουργίας του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς.
Η έκθεση φιλοξενήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων από τις 22 Οκτωβρίου έως τις 8 Νοεμβρίου.Η ομάδα ιστορικών από το Μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου ετοίμασε την έκθεση και σε συνεργασία με την Πρεσβεία Πολωνίας στην Αθήνα έγιναν η μετάφραση των κειμένων και η εκτύπωση των πινακίδων. Η έκθεση έχει παρουσιαστεί στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στα Καλάβρυτα. Ο τέταρτος σταθμός της ήταν η πόλη των Ιωαννίνων, η οποία επίσης θρήνησε πολλά θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και έχει πολλές μνήμες και φρίκες ακόμη να καλύψει ή ν΄αφηγηθεί ενίοτε.

Η έκθεση αποτελείται από 31 πινακίδες τοποθετημένες χρονολογικά και θεματικά. Οι βασικοί άξονες αφορούν την εξόντωση των Εβραίων στο Άουσβιτς, το πολιτικό πλαίσιο και το ξεκίνημα της λειτουργίας του στρατοπέδου, τους πολλαπλούς τρόπους εξόντωσης των κρατουμένων, τις συνθήκες διαβίωσης, την τρομοκρατία και την πείνα, τις μορφές αντίστασης και βοήθειας προς τους κρατούμενους από το έξω κόσμο, τα ιατρικά πειράματα και την αποκάλυψη των εγκλημάτων. Οι ξεχωριστές πινακίδες παρουσιάζουν συγκεκριμένες ομάδες θυμάτων, όπως οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου, οι Ρομά, οι γυναίκες και τα παιδιά αλλά και για τους Έλληνες του Άουσβιτς που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και η Ήπειρος έχει κι εκεί τα δικά της θύματα…
Όσο κι αν δεις, όσο και αν το βλέμμα θέλει να είναι αντικειμενικό και ψύχραιμο δεν μπορείς να μην σταθείς άναυδος μπροστά στο μέγεθος αυτής της απόλυτης φρίκης που σκέφτηκε άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Πώς μπορεί ο πολιτισμός μας να συνεχίζει αμέριμνος τις βόλτες του και την πορεία του προς τα πού και πώς; Και φυσικά αναρωτιόμαστε και θ΄αναρωτιόμαστε υπάρχει τέχνη, εκπαίδευση,θρησκεία μετά το Άουσβιτς και το κάθε Άουσβιτς.Υπάρχει ζωή και συνέχεια, υπάρχει όνειρο και ελπίδα μετά από κάθε ολοκαύτωμα;
Η έκθεση αυτή και κάθε τέτοια έκθεση δεν έρχεται μόνο να ενημερώσει και να διδάξει. Έρχεται να ρίξει ίσως και το λιγοστό ή περισσότερο φως στα σκοτάδια της ανθρώπινης ιστορίας. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα που μπορεί να εξευτελιστεί ανείπωτα, να φτάσει στο θάνατο, να γίνουν τα μαλλιά του χαλί για τα πόδια της βαρβαρότητας και τα κόκκαλά του λίπασμα για την τροφή των επομένων βαρβάρων- ας γίνουν και αυτές οι εκθέσεις μνήμες και διδαχή για τις επόμενες επιλογές μας και βήματά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η ανθρώπινη απανθρωπιά έχει και θα έχει πολύ μέλλον καθώς φαίνεται και απ΄την άλλη αν δεν πορευτούμε με ελπίδα και φως πώς θ΄αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι;