Πέθανε ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο «Νιόνιος» που τραγούδησε την Ελλάδα
Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο «Νιόνιος» του ελληνικού τραγουδιού και ο άνθρωπος που με τη φωνή, το λόγο και τη μουσική του σημάδεψε όπως λίγοι την ελληνική ψυχή. Από το «Φορτηγό» ως τα «Τραπεζάκια Έξω», δημιούργησε ένα σύμπαν όπου η τέχνη συνάντησε την ιστορία, τη σάτιρα και το όνειρο.
Ο αγαπημένος συνθέτης και στιχουργός αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα προβλήματα υγείας ενώ στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» είχε αποκαλύψει ότι έπασχε από καρκίνο και είχε υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης του μισού πνεύμονα.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1944 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε μέσα σε μια εποχή γεμάτη αντιφάσεις, όνειρα και κοινωνικές μεταμορφώσεις. Από τα νεανικά του χρόνια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε η μουσική του πορεία που έμελλε να αλλάξει το ελληνικό τραγούδι.
«Καμία ανθρώπινη έκφραση δεν μπορεί να μιλήσει με τόση ακρίβεια όσο ο λόγος. Αλλά η μουσική είναι μια τέχνη με τρομερή διαίσθηση. Σε τραγουδοποιούς σαν κι εμένα χρειάζονται λίγα μέτρα μουσικής στην αρχή, για να μας υποβάλλουν διαισθητικά αυτό που λίγο μετά έρχεται ο στίχος να πει με περισσότερη ακρίβεια» είχε γράψει ο ίδιος.
Τα πρώτα χρόνια και η καθιέρωση
Ο πρώτος του δίσκος, το «Φορτηγό» (1966), αποκάλυψε έναν καλλιτέχνη που ήδη διέφερε από τους υπόλοιπους της γενιάς του. Με απλότητα και ειλικρίνεια, τραγούδησε για την ξενιτιά, τη νεότητα, την ελπίδα. Δύο χρόνια αργότερα, με το «Περιβόλι του Τρελού» (1969), καθιερώθηκε ως η φωνή μιας νέας εποχής. Ο λόγος του συνδύαζε ποίηση και πολιτική, το προσωπικό και το συλλογικό, με τρόπο που σπάνια είχε ακουστεί μέχρι τότε.
Στη δεκαετία του ’70, με το «Μπάλλος» και το «Βρόμικο Ψωμί», ο Σαββόπουλος πέρασε από τον λυρισμό στην πολιτική καταγραφή. Τα τραγούδια του έγιναν σήματα αντίστασης αλλά και προσωπικού στοχασμού. Εκείνη την περίοδο, δεν τραγουδούσε απλώς – αφηγούνταν την Ελλάδα που άλλαζε.