108 ημέρες συν μία – Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Ίσως το κλίμα να μην είναι το σωστό, ημέρες γιορτής και ελευθερίας πλησιάζουν. Ίσως η εποχή που μυρίζει άνοιξη να μην μας επιτρέπει τέτοιες και τόσο δυσάρεστες αναφορές, να όμως που υπάρχουν και πρέπει να γίνονται. Μια γυναίκα από την Τουρκία έμεινε 108 ημέρες στη φυλακή χωρίς καμία στήριξη καμίας μορφής μετά από τα όσα τραγικά και εγκληματικά συνέβησαν στο σπίτι της αλλά και στη ζωή της. Ξυλοδαρμοί και επιθέσεις, βασανισμοί και βιαιοπραγίες που έπρεπε κάθε φορά να υπομένει και να μπορεί να συνεχίζει μέσα στο σπίτι της από τον σύζυγό της που προφανώς ανενόχλητος συνέχιζε όλες αυτές τις απίστευτες ενέργειες εις βάρος της και μάλιστα μπροστά στα μάτια των δύο ανήλικων παιδιών τους. Ατιμωρησία και μια κοινωνία που ίσως να τα θεωρεί αυτά φυσιολογικά για τις γυναίκες και τους ανθρώπους της και που συνήθως αποσιωπούνται. Ένα όπλο που εκπυρσοκροτεί δίνει μια λύση στο μαρτύριο με 108 ημέρες κράτησης αλλά με μια άλλη ακόμη γυναίκα έστω και βαριά κακοποιημένη να ζεί και να μην βρίσκεται δολοφονημένη ή εξαφανισμένη στα ξένα χώματα κάποιας άγνωστης περιοχής. Είχε την τύχη να ζήσει, είχε την ευκαιρία να αντιδράσει ίσως ακαριαία, είχε την υποστήριξη τόσων διεθνών σωματείων και συλλόγωνκαι οργανισμών και ν΄αποφυλακιστεί.Είδε η ιστορία της το φως της δημοσιότητας για να αγανακτήσουμε για άλλη μια φορά με την ενδοοικογενειακή βία αλλά και με τον τρόπο που μπορούν κάποιες φορές να λειτουργούν κράτη, θεσμοί, η πατριαρχία η ίδια. Η δικαιοσύνη δεν έχει φύλο, ούτε και μπορεί να στερείται το δικαίωμα σε κανέναν άνθρωπο από μια ομαλή και ασφαλή ζωή. Κάθε άνθρωπος τη δικαιούται, κάθε ένας πρέπει να μπορεί να τη διασφαλίζει και να την περιφρουρεί. Πόσο μάλλον όταν κακοποιείται, όταν βιάζεται, όταν ξυλοκοπείται, όταν αποτελεί αποδέκτη μια απίστευτης βίας και μάλιστα από οικογενειακό πρόσωπο, από τον σύντροφο, από τον πατέρα των παιδιών,να ανέχεται και να συμβιώνει με μια τέτοια φρικτή πραγματικότητα. Οι εποχές είναι πάντοτε δύσκολες και πονηρές και πολλές είναι οι μορφές που οι γυναίκες σήμερα ισοπεδώνονται από θεσμούς και «παράγοντες», από κοινωνίες και πρόσωπα που λόγω του φύλου τους ή κάποιας ιδιότητας θεωρούν πως μπορούν να χειραγωγήσουν, να προσβάλλουν λεκτικά και με χαρακτηρισμούς ό,τι δεν μπορούν να υποβιβάσουν με άλλον τρόπο για να το φέρουν στα δικά τους μικρά μέτρα και μέσα. Μια γυναίκα πρέπει να υπομένει, να κρατά τα μυστικά της κακοποιησης της μέχρι όμως να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να μιλήσει, γιατί θα μιλήσει και θ΄αντιδράσει, γιατί θ΄αντιδράσει αρκεί να έχει την τύχη του χρόνου και της συγκυρίας με το μέρος της. Ίσως σε χώρες όπως της Τουρκίας να συμβαίνει ως εξαίρεση, ή σε μικρές κοινωνίες να λειτουργεί πιο αργά και με δικούς της νόμους. Το σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή θα βγεί και τότε σαν τσουνάμι θα πλήξει πολλά μικρά στόματα, θα προκαλέσει αρκετές ανακατατάξεις και προβληματισμούς…σημασία όμως έχει πάντοτε-Ούτε μία λιγότερη.