Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Αναμφισβήτητα η Τουρκία έχει μεγαλώσει πολύ. Για την ακρίβεια, αρχικά ενισχύθηκε από το ΝΑΤΟ, σαν αντίβαρο της Ρωσίας και, ακολούθως, αφέθηκε ανεξέλεγκτη με αποτέλεσμα να αποτελεί απειλή για την 
σταθερότητα στην περιοχή. Ήδη προβάλλει σαν νέο-Οθωμανική δύναμη με επιρροή στην μείζονα περιοχή επί Τουρκομάνων και πρώην υπηκόων της Υψηλής Πύλης.
Ένας ισχυρός «παίχτης» με πληθυσμό που μέσα στην επόμενη δεκαετία θα φτάνει τα 100 εκ., κατά συνέπεια είναι ένα δύσκολος αντίπαλος καθώς αποτελεί και σημαντική αγορά για τα (Δυτικά) προϊόντα. Άρα καθιστά τους συμμάχους μας ευεπίφορους σε παιχνίδια με τον Σουλτάνο…
Έτσι η Τουρκία του Ερντογάν έγινε αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή αμφισβητώντας τη Συνθήκη της Λωζάνης και τώρα πια κάνει επεκτατικές κινήσεις. Αρχικά στη Συρία και εσχάτως στην Α. Μεσόγειο (Μνημόνιο με τον πρωθυπουργό της Λιβύης).
Σε ότι μας αφορά, δηλαδή την αυθαίρετη εφαρμογή του σχεδίου «γαλάζια πατρίδα», η Τουρκία φέρεται πειρατικά στην Α.Μεσόγειο, με καουμπόικο τρόπο, αλλά –και αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε- επί ενός ασαφούς διεθνούς δικαίου… Προσέξτε! Όχι ασαφές Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά της εκμετάλλευσης πέραν των 12 ναυτικών μιλίων (χωρικά ύδατα) και εκτός της υφαλοκρηπίδας (περιοχές για τις οποίες υπάρχει διεθνής σαφήνεια για το τι ισχύει). Μιλάμε για την εκμετάλλευση (ψάρεμα, ανεμογεννήτριες, υποθαλάσσιες έρευνες για Υδρογονάνθρακες κ.α.) μέχρι τα 200 μίλια από την ακτή.
Με λίγα λόγια πρόκειται για Δίκαιο εν εξελίξει… Γι’ αυτό και το μνημόνιο (σ.σ. και όχι συμφωνία…) με τον πρωθυπουργό της Λιβύης είναι προβληματικό για τα εθνικά δίκαια. Καθώς εφαρμόζεται το… όποιος προλάβει. Κάτι σαν naftex όπου η Τουρκία δεσμεύει μια περιοχή στα διεθνή ύδατα για ασκήσεις… Όπως οι πιστολέρο στην άγρια Δύση… Μέχρι όπου έφτανε την πέτρα, έως το σημείο που ο κατακτητής θα έμπηγε το κοντάρι με τη σημαία (του). Στην Ανατολική Μεσόγειο ειδικά, μέχρι το βεληνεκές των κανονιών, μέχρι την εμβέλεια των, ρωσικής κατασκευής, πυραύλων 6-400…
Ένα πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία μεγάλωσε πολύ και συνεχίζει να μεγαλώνει
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η χώρα μας βρέθηκε απαράσκευη απέναντι στην τουρκική γιγάντωση, τις συμμαχίες της και το υπό διαμόρφωση νέο δίκαιο για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Το πιο σημαντικό όμως είναι το τρίτο πρόβλημα: Τι κάνουμε; Πρέπει:
α/η χώρα να αποκτήσει εθνική ενότητα. Και προς τούτο, εκτός από την εθνική συνεννόηση στην κορυφή (μεταξύ των πολιτικών αρχηγών), κάτι που είναι ένα αναγκαίο «πρώτο βήμα», απαιτείται και οικονομική-κοινωνική συνοχή: Εργασία, τιμές προϊόντων, δίκαιοι μισθοί, αξιοκρατία και όχι επανάληψη των ρουσφετιών. Κοντολογίς, να νοιώθουν οι πολίτες ότι έχουν δικαιώματα και προοπτική σε αυτόν τον τόπο και ως εκ τούτου να είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν…
β/Πρέπει να ταράξουμε τους ταραξίες στη… νομιμότητα. Και επειδή είναι αμφίβολο εάν μας συμφέρει (σε κάθε περίπτωση;) η Χάγη, ειδικά για την υφαλοκρηπίδα και οπωσδήποτε για την ΑΟΖ, εμείς έχουμε το:
i/ κεκτημένο των χωρικών υδάτων που είναι μια ζώνη 12 ναυτικών μιλίων, δικαίωμα που δεν έχουμε ασκήσει στο Αιγαίο και
ii/τις διεθνές συμμαχίες (Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρες της Μεσογείου) με τις οποίες πρέπει αν συνεργαστούμε απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Σε κάθε περίπτωση η ανακίνηση και προετοιμασία της χώρας για την ανακήρυξη (στο μέλλον) ζώνης Χωρικών Υδάτων 12 ναυτικών μιλίων αυτομάτως θα άλλαζε τις ισορροπίες όχι μόνο στο Αιγαίο, είναι προφανές αυτό, αλλά και στην Α.Μεσόγειο. Και ας επανέρχεται η Τουρκία με το casus belli. Θα είναι ο επαναλαμβανόμενος ταραξίας της περιοχής…
γ/Κυρίως πρέπει αν αποφύγουμε ένα (τυχαίο) θερμό επεισόδιο. Γιατί κάτι τέτοιο, κατ ελάχιστον, μπορεί να μας οδηγήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό εποπτεία ή με όρους που διατυπώνουν άλλοι. Και αυτό, δηλαδή η ασφάλεια στα Ανατολικά μας σύνορα χωρίς αχρείαστο θερμό επεισόδιο, επιτυγχάνεται όταν από τώρα δείξουμε αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των Εθνικών Δικαίων.