Το μοναδικό άλσος της πόλεως κλειστό για το κοινό- Το Ξενία.

Είναι σημαντικό να ακούγονται όχι μόνο οι αναγνωρίσιμες φωνές της πόλης για τα ζητήματά της αλλά και η φωνή του κάθε πολίτη που αγωνιά, προβληματίζεται και θέλει να ζήσει με ποιοτικότερους όρους και συνθήκες ,το αυτονόητο και στο αυτονόητο. Στην πόλη του που κάποτε γνώρισε αλλιώς όταν τον υποδέχτηκε και άλλαξε για πολλόυς λόγους, συχνά αναπάντητους και ακατανόητους. Τα ερωτήματα είναι απλά, όπως και η επιθυμία. Ένας χώρος που έχει φυλακιστεί και αποκλειστεί, ν΄ανοίξει και πάλι. Τι πιο λογικό; Κ.Σχισμένου.

<<Ονομάζομαι Μαρία Ασλανίδη και κατοικώ στην Άρτα εδώ και 35 χρόνια. Το αγαπημένο μέρος της πόλης μας ήταν για μένα από την αρχή το κάστρο. Εκεί περνούσα καθημερινά ευχάριστες στιγμές με τις κόρες μου περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα, παίζοντας κρυφτό και αναπνέοντας φρέσκο αέρα. Μιας και μένω στο κέντρο της Άρτας χρειάζονταν μόνο λίγα λεπτά περπάτημα για να φτάσω σε αυτή τη μικρή πράσινη όαση και δεν ήμουν η μοναδική! Πολλές άλλες κυρίες οι οποίες είχαν μικρά παιδιά επέλεγαν το χώρο του κάστρου για τη βόλτα τους για τους ίδιους λόγους με εμένα.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και όπως ξέρουμε όλοι το κάστρο έχει εγκαταλειφθεί και καταστραφεί ανεπανόρθωτα αφημένο στο έλεος του Θεού και των στοιχείων της φύσης. Παρόλα αυτά συνέχιζα και πήγαινα εκεί καθημερινά σχεδόν με την εγγονή μου, εφόσον στο κέντρο της πόλεως δεν υπάρχει άλλο άλσος το οποίο ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες θα μπορούσε να προσφέρει λίγη σκιά και δροσιά στους κουρασμένους και αποχαυνωμένους από τη ζέστη κατοίκους.
Από την 1η Νοεμβρίου το κάστρο παραμένει πάλι κλειστό με τη δικαιολογία ότι πέρασε η τουριστική περίοδος. Το κάστρο δεν είναι όμως μονάχα ένα αξιοθέατο που ανοίγει τις πύλες του όταν έρχονται οι τουρίστες. Είναι πρωταρχικά ένας τόπος αναψυχής και ξεκούρασης, ένα αισθητικό άλσος στο κέντρο μιας πόλης κατακλυσμένης με τσιμέντο, αυτοκίνητα, καυσαέρια και θόρυβο. Το να παραμένει κλειστό είναι μία περιφρόνηση προς τους κατοίκους της Άρτας.
Για αυτό απευθύνομαι στις αρμόδιες αρχές με την παράκληση να ανοίξουν και πάλι το κάστρο και να το φροντίσουν έστω και λίγο. Επιθυμία μου είναι να επισκέπτομαι το χώρο του κάστρου χωρίς να χρειάζεται να αντικρίζω τις αντιαισθητικές πινακίδες που απαγορεύουν την είσοδο ή προειδοποιούν πως η περιήγηση γίνεται με δική μου ευθύνη.>>

Μαρία Ασλανίδη