Χρήστος Μέγας
Τα Τζουμέρκα κατέχουν ένα θλιβερό προνόμιο: Είναι τα πιο γερασμένα χωριά στην Ελλάδα. Ο Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων είχε μέσο όρο ηλικίας τα 59 έτη κατά την απογραφή του 2011. Έκτοτε, μόνο χειρότερα μπορεί να έχουν εξελιχθεί τα πράγματα…
Την ίδια στιγμή, οι σχετικές ειδήσεις (των ημερών) υποεκτιμιόνται: α/Ο πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί κατά τουλάχιστον 2 εκ. άτομα κατά τα επόμενα 30-40 χρόνια, μετά και την ενσωμάτωση των όποιων μεταναστών την επιλέξουν για κατοικία, την διαλέξουν σαν νέα πατρίδα ή (εμείς) τους υποδεχτούμε και β/ η μέση (τετραμελής) ελληνική οικογένεια πληρώνει τον τέταρτο υψηλότερη φόρο μεταξύ των (αναπτυγμένων) κρατών μελών του ΟΟΣΑ. Το πρώτο είναι αποτέλεσμα του τελευταίου. Για την εγχώρια πολιτική, για την (μη διεξαγομένη) δημόσια συζήτηση, αυτά μοιάζουν λεπτομέρειες…
Αλλά, τα ουσιώδη έχουν υποχωρήσει γιατί τα ανακλαστικά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος έχουν υποχωρήσει λόγω πανδημίας, τηλεοπτικής μονομέρειας και κοινωνικής απομόνωσης. Κόμματα και φορείς της κοινωνίας μοιάζει να μην συντονίζουν τα βήματά τους με αυτές τις εξελίξεις. Το Δημογραφικό δεν είναι καν θέμα για τη συντηρητική ΝΔ. Ούτε τα φορολογικά βάρη στην ελληνική οικογένεια. Ίσως γιατί οι φοροαπαλλαγές στους μερισματούχους, οι επιδοτήσεις και τα «κλειστά» συμβόλαια αποκλειστικής προμήθειας για το δημόσιο (ρεύμα), είναι ακόμη μεγαλύτερη προτεραιότητα…
Οι αστοχίες των αντιπροσωπευτικών φορέων, η τηλεοπτική καταιγίδα και τα 45 δις ευρώ κατά την διετία της πανδημίας (ανεξαρτήτως αν έπιασαν τόπο, ξοδεύτηκαν όμως…), είναι που κάνουν την (πολιτική) διαφορά.
Και όταν ανακύπτει ένα καυτό ζήτημα, όπως τώρα το Εργασιακό, το Δημογραφικό, το φοροξεφλούδισμα της οικογένειας, ενδεή -σε πολλές περιπτώσεις- τα άτομα που έχουν ταχθεί να εκπροσωπούν την πραγματική ζωή… φοβούνται ότι ο Χατζηδάκης «μιλάει απευθείας στην κοινωνία». Διάολε, ποιός (θα έπρεπε να) είναι η κοινωνία;
Ιδού η κοινωνία!
-Στο εργασιακό η κυβέρνηση της ΝΔ προτείνει 3ήμερες διακοπές και υψηλές συνταξιοδοτικές αποδόσεις (κεφαλαιοποιητικό επικουρικό) στους… άνεργους νέους. Έλεος! Μην «παίζεται» και με την απελπισία του νέου…
-Ο υπουργός Εργασίας τάζει συμφιλίωση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής την στιγμή που ο εργοδότης μπορεί να επιβάλει το ημερήσιο… 10ωρο, όταν οι νέοι, που συνήθης εργάζονται με μερική απασχόληση, εκτός από το πρωινό 4ωρο θα πρέπει να προσέρχονται και για ένα απογευματινό 2ωρο («κατσαρή» βάρδια).
-Και έρχεται ο ΟΟΣΑ και αποκαλύπτει ότι η μέση ελληνική οικογένεια, αυτή με τα δύο παιδιά, πληρώνει τις τέταρτες υψηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις μεταξύ των (αποκαλουμένων) αναπτυγμένων κρατών. Την στιγμή που ο πληθυσμός της Ελλάδας θα συρρικνωθεί κάτω από τα 8,7 εκ. τα προσεχή χρόνια.
-Στην δική μας περίπτωση, ποια προοπτική έχει ο νέος να μείνει στο χωριό; Μήπως να μεταφέρει τα παιδιά του στο σχολείο στην Πράμαντα ή στην Άρτα; Τι δουλειά θα κάνει; Μήπως να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία όταν η τιμή του καλαμποκιού διπλασιάστηκε μέσα σε ένα χρόνο και το γάλα έρχεται πιο φθηνό από τις παράνομες ελληνοποιήσεις; Από ποιόν, αλήθεια, δρόμο θα πάει το χωριό του;
Εγκατάλειψη λοιπόν και φορολογία! Έμμεσοι φόροι στην κατανάλωση (24% ΦΠΑ, επιβαρύνσεις σε καύσιμα, στην κατανάλωση, στα είδη πρώτης ανάγκες κ.α.), άμεσοι φόροι σε όποιον κάνει παιδί, αλλά 5% φόρο σε όποιον (ραντιέρη) έχει έσοδα από μερίσματα. Και επιδότηση των μεγάλων παιχτών από τα Ταμείο Ανάπτυξης, χωρίς καμία συνάρτηση με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ούτε καν συζήτηση για ενσωμάτωση της νέας τεχνολογίας, για εθνική προστιθεμένη αξία.
Επιδότηση… Διαβατηρίου
Ειδικά αυτό με τη φορολόγηση της οικογένειας με δύο παιδιά είναι άνω ποταμών. Γιατί, επιπλέον, η οικογένεια πληρώνει «μαύρα» στο Μαιευτήριο, φροντιστήρια για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, κατοικία για τις σπουδές. Και η πολιτεία, στο τέλος, του εξασφαλίζει ένα… εισιτήριο για την αλλοδαπή ή την ανεργία με δυσβάστακτα (ιδιωτικά και δημόσια) χρέη για τους ημεδαπούς. Η πολιτεία επιδοτεί μόνο τα Διαβατήρια…
Από τον τοκετό και την σπαστή-απρογραμμάτιστη (10ωρη) απασχόληση, μέχρι τα φροντιστήρια και το Πανεπιστήμιο, από την κατοικία, όπου δεν υπάρχει καμία στεγαστική συνδρομή στα νέα ζευγάρια, μέχρι την φορολογία και την απασχόληση, η κυβέρνηση, εξ αντικειμένου, εφαρμόζει πολιτικές αφελληνισμού. Μπορεί ν΄ακούγεται τραχύ στη διατύπωση, όμως είναι πιο σκληρό στη ζωή!
Η «παραγωγή» και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα της διπλής κρίσης είναι υπό διωγμό. Ευκαιρίες υπάρχουν μόνο για λίγες οικογένειες στο άνω εκατοστημόριο. Όχι για όλες τις οικογένειες. Σαφώς όχι για όλες τις οικογένειες…
Όσοι πάνε στα στέκια των νέων βλέπουν τα αδιέξοδα της νεολαίας και μια γενικευμένη απαρέσκεια. Στους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς μένει να κάνουν την αγωνία, αγωνιστικότητα και προοπτική! Να προσφέρουν ευκαιρίες και διέξοδο στην νεολαία!
Τζουμέρκα μου περήφανα… γηρατειά!
