Ποτάμια, ρέματα, βουνά (Τύμφη και Μητσικέλι), το φαράγγι του Βίκου -το βαθύτερο παγκοσμίως σε σχέση με το πλάτος του-, σαράντα έξι (46) χωριά, εξήντα (60) υπάρχοντα πετρόκτιστα γεφύρια, και, τέλος, εκατό ακόμα που έχουν καταγραφεί, μα δεν σώζονται. Τα παραπάνω κοσμούν καθ’ ολοκληρίαν τον τόπο αυτό(ν) – ο οποίος δεν είναι άλλος από το Ζαγόρι.
Εκεί, στον τόπο αυτό(ν) πεζοπορήσαμε. Ξεκινώντας από το Δίλοφο, κατευθυνθήκαμε προς τους Κήπους, περνώντας και θαυμάζοντας το πρώτο πέτρινο γεφύρι που βρήκαμε στην πορεία μας, αυτό του Καπετάν Αρκούδα.
Εν συνεχεία, λίγο πριν τους Κήπους συναντήσαμε το γεφύρι του Πλακίδα (άλλως Τρίτοξο, ή/και Καλογερικό) – χάρμα ιδέσθαι. Επόμενο γεφύρι αυτό του Κοντοδήμου Λαζαρίδη (1764), του οποίου η ωραιότητα μας σαγήνευσε όλους. Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο Κουκούλι, όπου κάναμε στάση για καφέ, ή εναλλακτικά αναψυκτικό. Από εκεί ακολουθώντας το αναμφίβολα εξαιρετικό μονοπάτι επιστρέψαμε μετά από κάμποση ώρα στο Δίλοφο, αφού πρώτα αντικρίσαμε ένα ακόμα -το τελευταίο κατά σειρά στη διαδρομή μας- εκπάγλου κάλλους γεφύρι, αυτό του Μίσιου, τόσο από κοντά -καθώς περπατήσαμε πάνω του- όσο και από ψηλά, από το ξωκ(κ)λήσι του Αγίου Νικολάου. Περίπου μιά ώρα μετά η διαδρομή για την ομάδα είχε ολοκληρωθεί· έτσι, έμπλεοι χαράς, συναισθημάτων και εικόνων επιστρέψαμε το απόγευμα στην πόλη της Άρτας.
Τέλος, ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες, καθώς και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου, τα οποία στάθηκαν αρωγοί συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιτυχή ολοκλήρωση της πρώτης μου εκδρομής ως αρχηγός.
Ακολουθήστε το arta2day.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις