Είναι κάποιες φορές που μία εμπειρία, μία περιήγηση σ’ ένα μέρος μεταμορφώνει μία μέρα σε ξεχωριστή, αλλιώτικη από τις άλλες· μυστηριωδώς ό,τι βλέπει και αισθάνεται κάποιος σ’ ένα μέρος εκπάγλου κάλλους γίνεται για εκείνον βίωμα· και τα βιώματα αυτά είναι εκεί, στη μνήμη, μέχρι τέλους. Κάπως έτσι μπορεί να περιγράφει μία μέρα σ’ ένα μέρος μοναδικά θαυμαστό και πανέμορφο – τη Βάλια Κάλντα (βλαχ. Ζεστή Κοιλάδα).
Ξεκινήσαμε το πρωί της Κυριακής (6 του Οκτώβρη) περίπου είκοσι άτομα με προορισμό τις λίμνες Φλέγγα. Στην αρχή το δασικό τοπίο μέσα στο οποίο περπατούσαμε ήταν καταπράσινο, λες και είχε μείνει στο καλοκαίρι, ολόγυρα παντού τρεχούμενα νερά· πιο πάνω το φθινόπωρο ξεπρόβαλε χρωματικά υπενθυμίζοντάς μας ότι είναι εδώ! Μετά από κάμποσες ώρες είδαμε την κορυφή Φλέγγα – συνειδητοποιώντας ότι βρισκόμασταν κοντά στον προορισμό μας· συνεχίσαμε, και περίπου μία ώρα μετά ατενίσαμε τις λίμνες Φλέγγα, οι οποίες φανερώθηκαν εκθαμβωτικά μπροστά μας· η επιτομή τής ομορφιάς – και μάλιστα επί δύο! Η στάση εδώ ήταν απαραίτητη, όχι από κούραση ή ό,τι άλλο, αλλά για να θαυμάσουμε όσο γίνεται περισσότερο ένα τοπίο συνδεδεμένο με θρύλους, ένα τοπίο ονειρικό, ή καλύτερα μία ονειρική πραγματικότητα!
Λίγη ώρα μετά είχε φτάσει η στιγμή εκείνη που έπρεπε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στον τελικό προορισμό μας, την Μηλιά. Μέχρι να ‘ρθει όμως εκείνη η στιγμή η συλλογή εικόνων και στιγμών εξελισσόταν με αμείωτο ρυθμό. Αφού θαυμάσαμε τα ιδιαίτερα ρόμπολα που βρισκόταν δίπλα μας επιβλητικά, εισήλθαμε ξανά στο δάσος· εδώ τη θέση των ρόμπολων παίρνουν τα πεύκα, καθώς και άλλα δέντρα· χάμω, ένα “χαλί” από πεσμένα φύλλα, και τριγύρω τώρα πια είχαν αρχίσει να εμφανίζονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα διάφορα μανιτάρια. Πιο κάτω το Αρκουδόρεμα, τα ορμητικά νερά του οποίου μας προανήγγειλαν δια βοής την ύπαρξή του, πολύ πριν την οπτική μας επαφή με αυτό.
Αφού το αφήσαμε πίσω, μερικά λεπτά μετά ένα δάσος από ουρανομήκεις οξιές μας “καλωσόριζε”. Και εδώ τα μανιτάρια ήταν παντού. Σε λίγο το σκοτάδι θα διαδεχόταν το φως της ημέρας, οι φακοί κεφαλής θα άναβαν για να φωτίσουν τον δρόμο της επιστροφής, η οποία μετά από δώδεκα ώρες πορείας πλησίαζε. Παρά το σκότος όμως το φεγγάρι μας χάριζε εικόνες· στη δεξιά πλευρά του δρόμου το νερό έτρεχε αδιάλειπτα, και εκεί, πάνω στην επιφάνειά του το φεγγάρι “καθρεφτιζόταν” με φυσικότητα και λάμψη. Έτσι, έμπλεοι χαράς, με εικόνες άπειρες και μνήμες επιστρέψαμε εκεί όπου το πρωί της ίδιας μέρας είχαμε ξεκινήσει, στην Άρτα.
*Την ίδια μέρα έγινε και μικρότερη πεζοπορική διαδρομή με μεγάλη συμμετοχή (περίπου 40 άτομα): Μηλιά – Αυχένας Μηλιάς – Σαλιατούρα – Πυρήνας Βάλια Κάλντα – Μηλιά. Μία πολύ όμορφη κυκλική πεζοπορική διαδρομή η οποία κινείται μέσα σε δάση οξιάς και φυλλοβόλων προσφέροντας πανέμορφες εικόνες στους πεζοπόρους.
