Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Το να ζεις ως γυναίκα και μάλιστα σε μία σύγχρονη κοινωνία γεμάτη φόβο και μια νέα πραγματικότητα, αυτή του φονικού ιού, όπου η τεχνολογία και επιστήμη έχει κατακτήσει τα αδύνατα αποτελεί μια πλευρά της ευτυχίας, μας ευκολίας μας πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη. Έτσι συχνά αποκτάς μια ευρύτερη ψευδαίσθηση πως εφ΄όσον ζείς μέσα σ΄αυτή την ελευθερία της παγκόσμιας προόδου, θα ζείς και ως γυναίκα σε ένα ανάλογο πλαίσιο, θα περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους με πολιτισμό και ήθος που θα σε σέβονται όχι ως φύλο- μιας και υπάρχουν αιώνια τα φύλα μας, αλλά πρωτίστως ως άνθρωπο μιας και ο πολιτισμός είναι ανθρώπινος.
Κι όμως έρχονται πράξεις, εγκλήματα φύλου και στερεοτυπικής δράσης να μας θυμίσουν πως η κοινωνία μας, ακόμη βρίσκεται σε αρκετά στάδια πρωτόγονης συμπεριφοράς και αντιμετώπισης της έννοιας της ισότητας απέναντι στη γυναίκα, απέναντι στα παιδιά απέναντι σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και μειονότητες που τυχαίνει να ζούνε ανάμεσά μας, απέναντι στη διαφορετικότητα απέναντι σε κάθε τι που δεν θα μπορέσει να εξασκήσει τη βία για να αμυνθεί και να επιβιώσει.
Είναι δυνατόν το 2020 σχεδόν ΄21 το γυναικείο φύλο να είναι τόσο ευάλωτο και ανυπεράσπιστο ακόμη και μπροστά στο νόμο, όταν νόμοι , συνθήκες και φυσικά υπάρχουν, το ζήτημα είναι όμως πως δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να λειτουργήσουν.Δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε μία κοινωνία οπου ο σεξισμός αποτελεί καθημερινότητα και χιούμορ στο στόμα του κάθε ενός που νομίζει πως κατέχει έστω και μια μικρή μορφή εξουσίας- προερχόμενη από παλαιότατες μορφές συμβίωσης του πατριαρχικού μοντέλου. Είτε είναι εργοδότης, είτε είναι ιδιοκτήτης οποιασδήποτε μικρής ή μεγαλύτερης ιδιοκτησίας είτε έχει και κάποιο αξίωμα σε χώρο είτε θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται, να χειραγωγεί και να απαιτεί , να πρέπει να ορίζει συμπεριφορές, ζωές , καριέρες. Πόσες οι ενδοοικογενειακές ιστορίες βίας στην εποχή του εγκλεισμού και της συμμόρφωσης;
Η ελληνική κοινωνία ειδικά με το πέρασμα της κρίσης και στην αρχή μιας νέας κρίσης της πανδημίας έδειξε πως η γυναίκα όντως αποτελεί μια ευάλωτη ομάδα μαζί με τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους πρόσφυγες, μειονότητες και θα συνεχιστεί μια τραγική πορεία αν δεν αλλάξει κάτι που θα προέλθει απο τη εσωτερικό της ίδιας της κοινωνίας, της μικρής τοπικής και ευρύτερης, της οικογένειας και της εκπαίδευσης, της παράδοσης και της διατήρησής της. Μέσω αλλαγών και κάθε είδους τροποποιήσεων, μέσω του φωτός που μακάρι να μπορέσει να εισχωρήσει στο σκότος και διώξει κάθε μορφή βίας και εγκλήματος απέναντι στο γυναικείο σώμα, απέναντι στο ανυπεράσπιστο σώμα, να φωτίσει κάθε σκοτεινό νου, να σταματήσει κάθε εγκληματικό χέρι. Γιατί το έγκλημα δεν εμφανίζεται έτσι ξαφνικά αλλά εκκολάπτεται και το χειρότερο δεν εκκολάπτεται αλλά αφήνει και πίσω και μια Λερναία Ύδρα που βρίσκει δυστυχώς πάντα τον τρόπο να επιβιώσει και ακόμη περισσότερο να εκφραστεί.
Μια ουτοπία στη νέα δεκαετία…
