Πώς ένας δικό σας ουρανός από άλλους τόπους έφτασε και στην Αθήνα κατακτώντας το φετινό Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος;
Αν γράψεις με ειλικρίνεια για έναν άνθρωπο, και ακόμα καλύτερα για τον εαυτό σου, γράφεις για όλους.
Αν γράψεις με ειλικρίνεια για μια οικία, για ένα χωριό, γράφεις για όλους τους οικισμούς του ανθρώπου. Σταγόνες νερού είμαστε, οι διαφορές μας είναι αμελητέες.
Ποιος είναι ο δικό σας τόπος και τον μεταφέρετε σε κάθε σας βιβλίο, σε κάθε σας δημιουργία;
Νομίζω πως είναι η αναπλήρωση της ατελούς ζωής μου .Δευτερευόντως οι άσχημες πλευρές της – ολιγωρίες, αβελτηρίες, προδοσίες, κακότητες, λαγνείες ,και οι δυστυχίες μου.
Το λέει ωραία ο Σολωμός,”το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη”.
Και βέβαια μέγιστο θέλγητρο ο ουρανός του ανθρώπινου προσώπου.
Ένα ιδιαίτερο βιβλίο μόνο και μόνο από τη γλώσσα που το γράψατε, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι στο σημερινό νεοέλληνα να την προσεγγίσει;
Λίγο να ξύσει κάνεις τις ψεύτικες επιστρώματωσεις, της αβαθούς και επιπόλαιης παιδείας μας θα την βρει εγγεγραμμένη στην καρδιά του.
Μέχρι χθες την μιλούσαν οι γιαγιάδες μας σε όλη την πατρίδα μας με αυτήν την αξεπέραστη ποιητικότητα αλλά και την χαμένη δυστυχώς προσωδία της.
Ο τόπος μας ακολουθεί ή μόνο ο ουρανός του;
Ο ουρανός αρδεύει τον τόπο κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όταν όλα καταρρέουν η μόνη σταθερή λαβή παρηγοριάς κρέμεται απ’ τον ουρανό.
Ποια η σχέση σας με το θέατρο και πόσο κοντά βρίσκεται στη λογοτεχνία;
Τις συμβάσεις του θεάτρου τις υπηρετεί πια τέλεια ο κινηματογράφος.
Αν το θέατρο αρκεστεί στο κείμενο και στο να εκφέρονται χωρίς άλλα τεχνάσματα,ίσως αποκτήσει ενδιαφέρον.
Το θέατρο φυσικά ως προφορικότης βρίσκεται κοντά στην λογοτεχνία. Καλή λογοτεχνία και προφορικότητα πάνε χέρι χέρι.
“Ανθρώπου πλάνητος η ψυχή μου” πού σας προσδιορίζει και πόσο;
Εσωτερική μάλλον περιπλάνηση η καλύτερα περιπλάνηση του νου.
Μάλλον δεν έχω γεωγραφικές περιέργειες.
Αγαπάτε πιο πολύ τη συμπυκνωμένη φόρμα γραφής ή την εκτενέστερη μιας και συχνά επιλέγετε το διήγημα.
Κάθε φορά το θέμα σε οδηγεί στην έκταση. Βέβαια συνήθως δεν χαραμίζω διήγημα για κάτι ευρύτερο αν και θα το επιδέχονταν.
Η καμμιά φορά οδηγώ θέματα πλατύτερα – και ίσως κάπως εκβιαστικά – προς το διήγημα.
Πάντως τα αμφιρρέποντα γίνονται πάντοτε διήγημα.
Έχει η νεοελληνική λογοτεχνία μέλλον;
Έχει άμα πάμε στις πηγές της εθνικής μας ιδιοπροσωπείας, τόσο στις μορφικές όσο και στις ψυχικές.
Ίσως τότε ενδιαφερθούν και οι αλλοεθνείς.