Καλό ταξίδι στο φως Λάμπρο!

Μαρία Παπαθεοδώρου

Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο. Εδώ και πολύ καιρό. Το ήξερε αλλά δεν το περίμενε στωικά. Δεν ταίριαζε αυτό στον Λάμπρο. Το ανακοίνωσε, το επικοινώνησε όχι μόνο στους δικούς του ανθρώπους, το επικοινώνησε στους διαδικτυακούς του φίλους, το μάθαμε όλοι ακόμη και όσοι δεν είμαστε στο στενό του περιβάλλον, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε. Δεν είναι εύκολο, θέλει θάρρος να φωνάξεις ότι πεθαίνεις, ότι ο χρόνος σου τελειώνει. Αλλά έτσι ήταν ο Λάμπρος Μάλλιος. Δυνατός, έντιμος και συνεπής σε ότι πίστευε και αγαπούσε. Αγάπησε την δημοσιογραφία και την υπηρέτησε για πολλά χρόνια και στις τοπικές εφημερίδες αλλά και μέσα από το δημιούργημα του, την εφημερίδα ‘Ακανθόχοιρος”. Σε αυτά τα χρόνια συναντηθήκαμε. Στα δημοσιογραφικά έδρανα του Δ.Σ Αρταίων και του Ν.Σ Άρτας, στα ρεπορτάζ, στις συνεντεύξεις τύπου, στα δικά μας, ξεχωριστά πηγαδάκια όπου οι τοπικοί δημοσιογράφοι αστειευόμαστε, γελούσαμε, διαφωνούσαμε, σχολιάζαμε , ανταλλάξαμε απόψεις .
Αγάπησε την πολιτική και κοινωνική δράση. Την υπηρέτησε με ήθος και συνέπεια. Ανήκε στην Αριστερά και ασχολήθηκε με τα κοινά ως κοινοτικός σύμβουλος και Αντιπρόεδρος της Κοινότητας Κλειδίου του δήμου Γ. Καραϊσκάκη.
Αγάπησε την ποίηση και την λογοτεχνία. Έγραφε ποιήματα μέχρι το τέλος και εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές.
Αγάπησε με πάθος την γενέτειρα του, το Κλειδί Άρτας. Εκεί επέλεξε να αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του για ηρεμία ,στοχασμό και δημιουργία. Και δεν σταμάτησε να στοχάζεται, δεν σταμάτησε να δημιουργεί.
Μέσω facebook ανακοίνωσε ότι δίνει την πιο σημαντική μάχη για την ζωή του. Ακόμη και όταν οι ελπίδες για θεραπεία χάθηκαν, μάς είπε απλά ότι απομένουν λίγοι μήνες και συνέχισε να γράφει ποίηση, να σχολιάζει τα πολιτικά δρώμενα, να ασκεί κριτική, να χαμογελά, να συναντά τους φίλους του, να παραμένει όρθιος. Οι αναρτήσεις των τελευταίων μηνών της ζωής του ξεκινούν με την ίδια φράση ” Καλημέρα. Και σήμερα εδώ στα βορειοδυτικά είναι μια ανεπανάληπτη μέρα”. Να θυμίζει σε όλους μας ότι η κάθε μέρα της ζωής μας είναι ανεπανάληπτη.
Ο Λάμπρος Μάλλιος είδε την ανατολή του 2025 και “έφυγε” στις 7 Ιανουαρίου στα 64 του χρόνια. Παίρνει μαζί του την αγάπη των δικών του ανθρώπων και των φίλων του αλλά και τον σεβασμό όσων τον γνώρισαν από κοντά ή μακρυά ή μέσα από το έργο του.
Η τελευταία ανάρτηση στις 23 Νοεμβρίου έγινε από τον ίδιο με ένα ανέκδοτο ποίημα.
Η ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
Λίγο πιο μακριά
από τη φάτνη
που γεννήθηκε ο Χριστός
ένας άλλος τοκετός.

Καμμιά προφητεία
για τούτον
και κανένας μάγος με δώρα.
Ήταν άλλωστε δύσκολο να εντοπιστεί το σημείο.

Αμέτρητα τα βουβά αστέρια στον ουρανό
που έδειχναν το δρόμο
προς τους καταρράκτες της ερήμου.
Εκεί που αυτό το βράδυ, η νύχτα γεννούσε τον πόνο
τον υιό του ερέβους.

Κανένα τραγούδι
και κανένα νανούρισμα για τούτο το βρέφος.
Το βύζαξε η μάνα – νύχτα με βουβό δάκρυ
και το σκέπασε ο πατέρας – έρεβος
με μνήμες ορατές και αόρατες.

Ανδρώθηκε ο πόνος.
Και εις τους αιώνες των αιώνων
σπαράζει στις καρδιές των ανθρώπων.
Η αντοχή, η μνήμη και η λήθη
είναι τα δώρα για τον πόνο.

Καλό ταξίδι στο φως Λάμπρο!