Η δικομματική «προσφορά» στους νέους: σύνταξη ή μολότοφ…

Χρήστος Μέγας
Το θετικό των τελευταίων ημερών, όπου κυριάρχησε η αυθαιρεσία και η βία, ήταν το γεγονός ότι αναδείχθηκε το θέμα των νέων. Έστω διά της τεθλασμένης, με ιδιοτέλεια δηλαδή εν όψει εκλογών.
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: κατάλαβαν οι κομματικές ηγεσίες τι πραγματικά θέλουν οι νέοι; Ή, μήπως, προβάλλουν στους νέους αυτά που οι ίδιοι επιθυμούν να εφαρμόσουν; Θα πρόκειται, ίσως, για την χειρότερη εκδοχή επιβουλής. Για ένα ιδιότυπο βολονταρισμό.
Για πολλά κατηγορούν, με ευκολία μάλιστα, τους νέους. Προφανώς για να κουκουλώσουν τις ευθύνες τους. Ακόμη και για την υπερμετάδοση του κορωνοϊού. Τα πάρτι, οι συνωστισμοί χρεώνονται στη νέα γενιά. Και γι’αυτό, για την ξεκάθαρα δική τους ευθύνη, οι αρμόδιοι κλείνουν τα… σχολεία. Κι ύστερα πάμε στο αποτέλεσμα. Στο γεγονός ότι οι νέοι εκτονώνουν την κοινωνικότητά τους σε πάρτι, με μαζώξεις ή (κάθε είδους) συγκεντρώσεις. Η ετσιθελική δε κατάργηση της μαθησιακής διαδικασίας και της κοινωνικοποίησης γίνεται για να μην κολλήσουν τα, υπεύθυνα κατά τ’ άλλα, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας της οικογένειας. Μην οι νέοι γιάνουν (και) φορείς του ιού (πέραν των τυχόν νέων ιδεών…).
Όμως, «τι πραγματικά θέλουν οι νέοι;»
-Σίγουρα όχι σύνταξη ενόσω δεν έχουν εργασία. (σ.σ. για τη νέα γενιά υποτίθεται πως προωθείται η κεφαλαιοποίηση της επικουρικής σύμφωνα με την κυβερνητική ρητορική).
-Οπωσδήποτε να μην εργαστεί απλήρωτες υπερωρίες και με ωράριο λάστιχο για 400 ευρώ το μήνα (αμείβονται σχεδόν 700.000 εργαζόμενοι, κυρίως κάτω των 30 ευρώ) και όλο αυτό προκειμένου να (επαν)έλθει η «κανονικότητα». Ήδη στους νέους, που δεν πάνε καν σχολείο, δεν φοιτούν στα πανεπιστήμια, έχει μεταφερθεί το χρέος της ξεδιάντροπης οικονομικής διαχείρισης που μας έφερε στην κρίση του 2008-9.
-Σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούν την εκτόνωση των μολότοφ, έστω και εάν ορισμένοι κάνουν το παν για μια πιο συστηματική (έως και συστημική…) χρήση αυτών. Για παράδειγμα, εντυπωσιάζει η εμμονή του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να… αποσπάσει «δοκιμασμένους» στα χημικά και τα καπνογόνα αστυνομικούς σαν φρουρά στα πανεπιστήμια από τον επόμενο κιόλας μήνα, ξεπερνώντας ακόμη και τον νόμο της ΝΔ που ορίζει ότι «ειδικό σώμα νεοπροσληφθέντων αστυνομικών θα τοποθετηθεί εντός των ΑΕΙ από τον Σεπτέμβριο».
Αυτό που λείπει από τους νέους, ολόκληρη την κοινωνία ουσιαστικά, είναι η προοπτική. Οι σπουδές σε ένα φιλελεύθερο, ασφαλή, ανοικτό και ανεκτικό ακαδημαϊκό χώρο, οι ευκαιρίες για ταξίδια και αναζήτηση εμπειριών, η εξεύρεση εργασίας με δυνατότητες ανέλιξης και καλύτερων αμοιβών, η δυνατότητα να φτιάξουν το δικό τους σπίτι.
Οι προοπτικές μιας γενιάς που δεν πρέπει, μοιρολατρικά, να την ξεγράψουμε, ούτε να την (περι)παίξουμε. Γιατί εκεί ακουμπούν τα διακυβεύματα του Έθνους (και όχι απλώς των εκλογών). Και γιατί δεν ξεμπερδεύεις μαζί της εύκολα με μια απαγόρευση για (μη) διασάλευση της τάξης, ούτε με την τακτοποίηση στην (κατώτερη) τάξη.
Ουδείς όμως μπορεί να εγγυηθεί στους νέους ότι κάποιος θα τους αναζητήσει με το βιογραφικό τους και όχι από την κομματική ταυτότητα (στο δημόσιο), το πολιτικό μέσο ή τον γνωστό (στον ιδιωτικό τομέα). Κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ότι θα κάνουν το ταξίδι της ζωής τους. Ποτέ δεν θα δουν τους προϊσταμένους ή τις τράπεζες να τους αντιμετωπίζουν ως εμπνευσμένους δημιουργούς. Παρά μόνο σαν αυριανούς μπαταχτσήδες (που δεν θα έχουν να πληρώσουν). Και οι τράπεζες δεν κάνουν λάθος, γιατί όλα τα «ζυγίζουν» καθώς θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. «Αξιολογούν» τους νέους και τους βρίσκουν οικονομικά αναξιόπιστους… Οι τράπεζες θέλουν υποθήκες, έστω γερές προοπτικές. Τα πτυχία τα αντιμετωπίζουν σαν «διαβατήριο για την ανεργία». Καλώς ή κακώς, είναι η μόνη αξιολόγηση σε τούτο τον τόπο. Κι αυτή είναι απόλυτη και σκληρή για το μέλλον των νέων.…
Αν συμφωνεί κάποιος με την αξιολόγηση των τραπεζών, αυτό δεν είναι εξ ορισμού λάθος. Οι τράπεζες είναι αυστηρές με την διασφάλιση των δικαιωμάτων τους και ουδέποτε αποποιήθηκαν το ρόλο της Κασσάνδρας αναφορικά με την προοπτική των δανειζομένων. Οι τράπεζες, δυστυχώς, έχουν δίκαιο: οι νέοι κρίνονται χωρίς μέλλον. Είναι μη δανειζόμενοι. Λάθος δικό μας είναι να μένουμε κολλημένοι στο δήθεν δίλημμα: (πρόωρη) σύνταξη ή μολότοφ;