Το ξυπνητήρι του κινητού ηχεί καθημερινά την ίδια πάντα ώρα, στις 06:00. Δέκα λεπτά μετά έχεις ήδη πλύνει τα δόντια σου και γεμίζεις το μπολ με τα δημητριακά. Δέκα λεπτά αργότερα ξεκλειδώνεις την πόρτα του σπιτιού σου. Τα επόμενα 10 με 15 λεπτά έχεις ήδη φτάσει στη δουλειά. Όσο το ασανσέρ ανηφορίζει σκέφτεσαι… «τι θα βρω σήμερα, πόσες εισαγωγές έχουν γίνει, είναι σε καλή κατάσταση οι ασθενείς μου, πως πέρασαν οι συνάδελφοι την νύχτα τους;». Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και μπαίνεις στην κλινική. Ανοίγεις την πόρτα των αποδυτηρίων βγάζεις το μπουφάν, τα ρούχα και φοράς την στολή. Στις 06:40 είναι όλα έτοιμα. Περνάς την πόρτα που χωρίζει τον μολυσματικό από τον καθαρό χώρο και κατευθύνεσαι προς τη στάση Νοσηλευτών για να παραλάβεις από την νυχτερινή βάρδια. Δεν βλέπεις κανέναν. Θα είναι ακόμα στους θαλάμους οι συνάδελφοι της νυχτερινής βάρδιας υποθέτεις. Κορίτσια φωνάζεις. Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα του θαλάμου. Προβάλλουν οι κατάκοπες φιγούρες των συναδέλφων της νυχτερινής βάρδιας. Καλημέρα τους λες. Καλημέρα σου απαντούν με τη φωνή να βγαίνει μαζί με την κούραση. Αφαιρούν τα τελευταία κομμάτια της πανοπλίας, ολοκληρώνουν την υγιεινή των χεριών και κατευθύνονται στο χώρο που πρέπει να γίνει η παραλαβή-παράδοση των ασθενών. Πως ήταν η νύχτα ρωτάς; Η απάντηση από το εξασθενημένο κορμί ίσα που βγαίνει. Δύσκολη σου απαντούν. Όλοι οι θάλαμοι είναι γεμάτοι. Δεν έχουμε κανένα κενό κρεβάτι. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς είναι ανήμποροι να κινηθούν, να σιτιστούν και χρειάζονται φροντίδα πολλές ώρες. Πριν λίγο λερώθηκε ο κύριος Κώστας στον τελευταίο θάλαμο, μόλις τελειώσαμε. Η παράδοση-παραλαβή τελειώνει γύρω στις 07:00. Αυτοί που τέλειωσαν την βάρδια τους πρέπει να γυρίσουν στο σπίτι. Να ετοιμάσουν το πρωϊνό για το παιδί, να το πάνε στο σχολείο, να μαγειρέψουν για το μεσημεριανό, να πάρουν το παιδί από το σχολείο, να στρώσουν για το μεσημεριανό να πλύνουν τα πιάτα και να περιμένουν τον/την σύζυγο να αναλάβει τα παιδιά για να γείρουν λίγο το κορμί τους.
Αυτοί που ξεκινάνε τη βάρδια τους ετοιμάζουν την νοσηλεία, μια διαδικασία που κρατάει μέχρι τις 08:00. Μετά χτυπάει το κουδούνι της κλινικής. Κορίτσια το πρωϊνό, φωνάζει η τραπεζοκόμος. Τρέχεις να το παραλάβεις και να το τοποθετήσεις σε σημείο προσβάσιμο στους ασθενείς που δύνανται να αυτοεξυπηρετηθούν. Τελειώνεις με όλα αυτά και φοράς την πανοπλία. Η ώρα είναι 08:30. Παίρνεις πάλι την βαθιά ανάσα και ξεκινάς. Επιστρατεύεις τα περίσσεια των αντοχών που σου έχουν απομείνει και προχωράς. Στρώσιμο, τάισμα, καθάρισμα, νοσηλεία και ότι άλλο προκύψει είναι μπροστά σου. Μπαίνεις στο θάλαμο και βρίσκεσαι μπροστά σε ανθρώπους που νοσούν. Η μάνα μου λες, ο πατέρας μου, ο αδερφός, η αδερφή μου, ο φίλος, ο συγγενής….γιατί έτσι τους βλέπεις όλους. Φροντίζεις τον ασθενή και ο παππούς από το απέναντι κρεβάτι ρωτάει. Τι έγινε με τον πόλεμο; Πόλεμο; Ποιόν πόλεμο ρωτάς; Δεν ακούσατε για τον πόλεμο στην Ουκρανία ξαναρωτά. Όχι του λες και σκέφτεσαι βουβά…πόσο αποξενωμένος είμαι. Σκέφτεσαι τη μάνα σου τον πατέρα σου, τους φίλους και τους συγγενείς που έχεις να τους αγκαλιάσεις πολύ καιρό. Στεναχωριέσαι αλλά προχωράς. Οι άνθρωποι που πρέπει να φροντίσεις είναι αυτοί που έχουν τώρα την ανάγκη σου. Ο ιδρώτας έχει αρχίσει να κυλά στο πρόσωπο και το κορμί σου. Νιώθεις τις σταγόνες του να ακολουθούν την διαδρομή της σπονδυλικής σου στήλης. Ξέρεις πως μέχρι να τελειώσεις θα έχει φτάσει στα παπούτσια σου. Σου συμβαίνει κάθε μέρα. Πας στον επόμενο θάλαμο. Λες καλημέρα σε όλους. Πως σε λένε; ρωτάει η γιαγιά. Της απαντάς. Πως αντέχετε παιδάκι μου; Πως αντέχετε τόσες ώρες κάθε μέρα; Εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ αυτή τη δουλειά συνεχίζει. Συνεχίζεις στον επόμενο θάλαμο, φροντίζεις τους ασθενείς και αυτοί σε προσκαλούν στο σπίτι τους για να ανταποδώσουν την φροντίδα που τους δίνεις. Τι υπέροχοι άνθρωποι!!! Όσο μετακινείσαι από θάλαμο σε θάλαμο ακούς το τηλέφωνο της κλινικής να χτυπά ασταμάτητα. Δεν θα ήθελες να είσαι στη θέση του συναδέλφου που απαντά κάθε φορά. Ξέρεις ότι δεν μπορεί να ενημερώσει τηλεφωνικά και πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στα προσωπικά δεδομένα και την αγωνία των συγγενών. Τελειώνεις, αν όλα πάνε καλά, γύρω στις 12:30. Αποχωρίζεσαι για λίγο την πανοπλία, αλλά όχι τα σημάδια που έχει αφήσει η μάσκα στο πρόσωπό σου. Αλλάζεις την μουσκεμένη ρόμπα και φοράς την καινούργια. Κάνεις ένα μικρό διάλειμμα και βλέπεις το κινητό σου. Δέκα αναπάντητες κλήσεις… Θεέ μου αναφωνείς, είναι απ’ το σχολείο του παιδιού. Οι παλμοί ανεβαίνουν. Τι να έχει συμβεί; Σχηματίζεις με τρεμάμενα δάχτυλα τον τηλεφωνικό αριθμό του σχολείου. Τι συνέβη; Ρωτάς. Είχαμε θετικό κρούσμα στο σχολείο σου απαντά ο δάσκαλος και πρέπει να έρθετε να πάρετε το παιδί νωρίτερα. Παίρνεις τον/την σύζυγο μήπως μπορεί να πάει στο σχολείο. Μάταια. Ο/η σύζυγος είναι και αυτός στην δουλειά. Τώρα τι κάνουμε; Παίρνεις το παιδί και του λες να περιμένει στο σχολείο μέχρι τις 15:00 που σχολάς. Είναι η μόνη λύση. Πριν συνέλθεις ακούς ξανά τη φωνή της τραπεζοκόμου. Κορίτσια το μεσημεριανό φωνάζει.Ξεχνάς τα πάντα και συνεχίζεις. Αυτή είναι η δουλειά μου λες. Η ώρα είναι ήδη 14:30. Η απογευματινή βάρδια έχει ήδη έρθει να παραλάβει. Παραδίδεις τους ασθενείς και γυρίζεις εκεί που ξεκίνησες, στα αποδυτήρια. Αποχωρίζεσαι τη στολή και φοράς ξανά τα ρούχα και το μπουφάν. Φτάνεις στο πάρκινγκ μπαίνεις στο αυτοκίνητο, περνάς από το σχολείο, παίρνεις το παιδί που σε περιμένει αγόγγυστα και φτάνεις στο σπίτι. Τρως στα γρήγορα γιατί πρέπει να ξεκουραστείς. Το βράδυ έχεις πάλι βάρδια. Ξυπνάς, βλέπεις για λίγο την οικογένεια και υπόσχεσαι ότι μεθαύριο που έχεις ρεπό θα τους δεις περισσότερο. Η νύχτα περνά με τους ίδιους ρυθμούς πίεσης. Όπως και κάθε νύχτα. Και κάθε απόγευμα. Γυρίζεις σπίτι. Ευτυχώς αύριο έχω ρεπό λες. Θα ξεκουραστώ. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Γιατί το απόγευμα σε παίρνει τηλέφωνο ο Προϊστάμενος να κάνεις πρωινή βάρδια γιατί κάποιος από τους συναδέλφους νόσησε και πρέπει να τον αναπληρώσεις. Τυχερός σκέφτεσαι…να τύχαινε και σε μένα…πέντε μέρες εκτός υπηρεσίας μια χαρά είναι. Αποχωρίζεσαι άμεσα τις κακές σκέψεις και λες ναι, χωρίς καν να το σκεφτείς. Το ίδιο θα έκανε και ο συνάδελφος αν τύχαινε σε σένα.
Κάποτε έρχεται και το πολυπόθητο ρεπό. Τα παιδιά στο σχολείο και ο/η σύζυγος στη δουλειά. Έχεις τελειώσει με το μαγείρεμα, το σκούπισμα και χαζεύεις για λίγο στα social. Έρχεσαι αντιμέτωπος με «προβολές». Νιώθεις προδομένος. Δεν είναι δυνατόν να μηδενίζουν τη δουλειά μου λες. Κάνεις την καρδιά σου πέτρα και τον πόνο προσευχή. Πάτεράφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι (Λουκ. 23,34). Εσύ ξέρεις ότι δεν ισχύουν. Ξέρεις τι προσφέρεις καθημερινά όπως ξέρουν οι ασθενείς και οι συνάδελφοί σου. Ξέρεις ότι καθημερινά δίνεις την ψυχή σου στους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ότι και να γράψουν λες, οι πυξίδες δείχνουν πάντα τον βορρά. Η νύχτα έπεσε. Πρέπει να κοιμηθείς. Αύριο πάλι στη δουλειά. Καληνύχτα Κεμάλ…αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!!!
Με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας Νοσηλευτών(12/05/2023) θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στους ήρωες που ξεχάστηκαν στο χειροκρότημα…και να ευχηθώ σε όλους τους Νοσηλευτές, σε όποια θέση και με οποιαδήποτε σχέση εργασίας υπηρετούν, χρόνια πολλά με υγεία, δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν να προσφέρουν ολιστική φροντίδα στους συνανθρώπους μας που την έχουν ανάγκη!!!
-Μιχάλης Αθανάσιος,
-Νοσηλευτής,
-MSc Health Management,
-MSc Νοσηλευτική Παθολογία,
-PhD (c) Ιατρική σχολή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων,
-Προϊστάμενος Παθολογικής-Covid19 κλινικής Γ.Ν. Άρτας,
-Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Αρταίων με την αυτοδιοικητική παράταξη «ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ», με επικεφαλής την Τζένη Ταπραντζή-Κοίλια,
-Γενικός Γραμματέας ΠΑΣΥΝΟ Ηπείρου.
-Μέλος Δ/Σ 3ου Περιφερειακού τμήματος Ε.Ν.Ε.
Η αβάσταχτη καθημερινότητα των Νοσηλευτών τις δύσκολες μέρες της πανδημίας…Πανδημίας αναμνήσεις…
