Αδύνατον, αδύνατον, λες, συντετριμμένος!…
Είναι μερικά πράγματα που δεν θέλεις και δεν μπορείς να αποδεχτείς.
Δεν μπορείς να τα πιστέψεις.
Είναι μερικά πράγματα που δεν μπορείς να τα διαχειριστείς λογικά, ο νους σου δεν τα χωρά. Και είναι παντελώς αδύνατο να συμβιβασθείς συναισθηματικά.
Μολονότι, οι ειδήσεις, η εξέλιξη της υγείας, η επιδείνωση της σε προετοιμάζει. Μπροστά στο μαύρο άλμα προς το θάνατο στέκεις αποσβολωμένος, με τη ματιά σου κενή και χαμένη στο άπειρο… Ένα κύμα θρήνου, μια παλίρροια εσωτερικής μελαγχολίας, ένα εγκεφαλικό σφίξιμο, ξεσπά, θολώνοντας τα πάντα γύρω σου, δακρύζοντας…
Κι ύστερα, συντρίβεσαι περισσότερο, σαν αναλογίζεσαι ότι ”ούτε στην Άρτα μπορώ να πάω, να τον αποχαιρετήσω, να σταθώ μπροστά του για τελευταία φόρα, να ασπασθώ -στο ύστατο Χαίρε- το παγωμένο, περήφανο μέτωπό του!…”
Στις 4 Σεπτέμβρη, στην πλατεία Κώστα Κρυστάλλη, προσκεκλημένος να παρουσιάσω (μαζί με το Θ. Ρουσόπουλο, το Λ. Βάσση και τον Α. Ραβανό) το βιβλίο του ”Εις Μνήμην” είχα την τιμή και την ευκαιρία να μιλήσω για τον Κώστα Γκέτση.
Τα λόγια μου εκείνα, που ακούστηκαν, τότε, από δεκάδες άνδρες και γυναίκες της Άρτας, σε μια μοναδική σε μαζικότητα συγκέντρωση (δείγμα της αναγνώρισης και της αγάπης στον Κώστα Γκέτση) -με μέτρα λόγω πανδημίας! -, επαναλαμβάνω και σήμερα, αποχαιρετώντας τον Κώστα, έναν μοναδικό, επιστήθιο Φίλο μου, έναν πραγματικό μου Σύντροφο, έναν γνήσιο δημοκράτη Συναγωνιστή σε όλα τα μέτωπα, έναν Άνθρωπο της Αρετής, της Τιμής, της Πατρίδας και της Κοινωνίας.
Τα επαναλαμβάνω, λοιπόν, τούτη τη σκληρή, αδυσώπητη ώρα:
” … Με τον Κώστα Γκέτση με συνδέει μια φιλία, μια πορεία 40 και πλέον ετών. Κι όμως, μετά από 40 τόσα χρόνια, δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για αυτόν, να τον παρουσιάσεις. Βαθιά και γόνιμα, αδογμάτιστα σκεπτόμενος, πολιτικοποιημένος, δραστήριος, αλλά και αιρετικός και πάντα δημιουργικά ανήσυχος. Ένας άνθρωπος γνήσια, ολόπλευρα προοδευτικός. Πείσμων. Ιδιαίτερα όταν υποστηρίζει δίκαιες υποθέσεις, ασυμβίβαστος. Ενθυμούμαι να μου αφηγείται ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, συνήγορός του, στη δική του και την αθώωσή του στο Εφετείο Ιωαννίνων για συκοφαντική δυσφήμηση του διοικητή του Τμήματος Ασφάλειας Άρτας, γιατί είχε υπερασπιστεί και μέσα στην Ασφάλεια και παντού με τρόπο ανυποχώρητο Πολωνό μετανάστη, τον οποίο είχαν, τότε, ξυλοκοπήσει άνδρες της Ασφάλειας, όταν μάλιστα για την ίδια υπόθεση το τριμελές πρωτοδικείο Άρτας του είχε επιβάλει ποινή 10ετούς φυλάκισης, για να αθωωθεί πανηγυρικά, στο Εφετείο Ιωαννίνων! Μαχητικός, με ιδέες και πρωτοβουλίες, αλλά και πέρα για πέρα ανοιχτόκαρδος. Ένας γνήσιος Ηπειρώτης με την κλασσική ιδιωματίζουσα γλώσσα, με υπέροχες, μοναδικές στιγμές ευφροσύνης σε καλές παρέες. Τολμηρός – ονόμασε, μάλιστα, και μία απ΄ τις τέσσερις εφημερίδες που εξέδωσε ”ΤΟΛΜΗ”. Να αναφέρω ότι άλλες τρεις ήταν : ο ”Ταχυδρόμος”, το 1981, μαζί με τον αγαπητό μου, σπουδαίο φίλο Φάνη Μπάρκα, η ”Πρωινή” και η ”Γνώμη”. Έντιμος και εξαιρετικά έμπειρος, με μοναδική γνώση γεγονότων, πρωταγωνιστών, συνθηκών, δικτυώσεων όχι μόνο στην Άρτα και την Ήπειρο αλλά κι ευρύτερα, σχεδόν σ΄ όλη την Ελλάδα. Με σκέψη κριτική, φορές αριστοτέλεια, φορές επικούρεια και άλλοτε αριστοφάνειας σατιρικής αιχμηρότητας. Μια δυνατή δημοσιογραφική γραφίδα αληθινή, με νόημα, με αναλυτική σκέψη, με στόχους.
Παράδειγμα φωτεινό! Υπόδειγμα ιδιοκτήτη-ιδρυτή εφημερίδας, μέσου δημόσιας ενημέρωσης, με ευθύνη, ανεξαρτησία έρευνας, με διαρκές κριτήριο αντικειμενικότητας και αλήθειας.
Δημοσιογράφος μεγάλης στόφας με αυθεντικά λαϊκή και δημοκρατική φλέβα, με ποιότητα και ταυτότητα.
Στέλεχος της κοινωνίας με αδιάκοπη συμμετοχή, μ΄ ένα καημό διάχυτο παντού σε όλο του -και πέρα από το δημοσιογραφικό- το έργο : ο Τόπος του, η Κοινωνία, η Πατρίδα.
…’Ενας χείμαρρος με παράσερνε… Δεν ήταν μόνο ο Κώστας. Ήταν η Άρτα ! Δεν ήταν μόνο η Άρτα, ήταν και η Φιλιππιάδα, και η Πρέβεζα, αυτό το τρίγωνο που συγκροτεί ένα σταθερό υπόβαθρο και στη σκέψη, και στις αναπτυξιακές αναζητήσεις και τις προοπτικές και του ίδιου του Κώστα Γκέτση. Αυτό, το μοναδικό τμήμα της Ηπείρου, πλαισιωμένο από τον Αμβρακικό και στεφανωμένο απ΄ τον ορεινό όγκο, των μυσταγωγικών θρύλων και της αξεπέραστης ομορφιάς και βιοποικιλότητας.
Κι ύστερα, χάθηκα σε μνήμες ριζικού και ριζιμιού. Από τούτα τα βουνά, οι δικοί μου προπάτορες, πριν από 450 και πλέον χρόνια, διωγμένοι απ΄ τον κατακτητή, με το Σταυρό στον κόρφο και τ΄ Άρματα στο χέρι έφευγαν, πολέμησαν, θρήνησαν, αντιστάθηκαν, επέζησαν, απ΄ τ΄ Άγραφα, στη Βόρεια Ήπειρο, στη Δυτική Μακεδονία, σε μια διαδρομή Αίματος, Πίστης και Ελευθερίας.
Σ΄ αυτό το μακροβούτι της Ιστορίας. Δίπλα μου, όμως, σύντροφος και κολυμβητής ικανός, με πείρα κι αυτοπεποίθηση, ο Κώστας. Αναδυθήκαμε, τελικά, σ΄ ακρογιάλι πλατύ κι ηλιόλουστο, στον Αμβρακικό…”
Στην αγαπητή μου Λωρέττα, στα παιδιά του, στους συγγενείς, σε όλους τους δικούς του, εγκάρδια συλλυπητήρια. Κουράγιο και Πορεία δημιουργίας και δικαίωσης…
Θα είμαι, θα είμαστε δίπλα τους!
Θα σε θυμούμαι, θα σε θυμούμαστε πάντα, Φίλε!
Θα σε μνημονεύω, θα σε μνημονεύουμε!
Η Άρτα και η Δημοσιογραφία ας σ΄ έχει Παράδειγμα!
Τιμή, Μνήμη και Δόξα!
Χαίρε Κώστα Γκέτση!!
Ελευθέριος Τζιόλας: Ο Κώστας Γκέτσης ΕΦΥΓΕ !!…
