Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Σα σήμερα γεννήθηκε το 1916 στην Άρτα ο Γιάννης Μόραλης, ένας μεγάλος ζωγράφος που με το έργο του σήκωσε στα χέρια του μέρος της τέχνης της γενιάς του ΄30 και όχι μόνο γιατί αυτός συνέχισε και δημιουργούσε ξεπερνώντας σχολές και όρια. Ένας σεμνός ζωγράφος που μιλούσε με την τέχνη του και γι΄αυτό συνεχίζει έως σήμερα να μας μιλά εκεί που έχουν πάψει αρκετοί και αρκετά να μας συνομιλούν πλέον.”Η ζωγραφική δεν είναι έτοιμη, δηλαδή δεν υπάρχει στη φύση για να την πάρεις και να την αντιγράψεις. Πρέπει να δημιουργήσεις μια σύνθεση. Παίρνεις τα στοιχεία από τη φύση, τα οργανώνεις και τα ισορροπείς. Δηλαδή πώς; Άμα το καλοσκεφτείς, οι κλίμακες είναι ελάχιστες. Από το οξύ στο αμβλύ, από το μεγάλο στο μικρό, από το φωτεινό στο σκοτεινό, από το θερμό στο ψυχρό χρώμα.” Δημιούργησε μια τέχνη, σε επιστημονική βάση, δεν έβγαλε μιμητές αλλά ελεύθερους καλλιτέχνες. Και αυτό γιατί η πατρίδα που γεννήθηκε και κουβαλούσε μέσα του την ελευθερία άνθιζε κάθε τέτοια εποχή, μοσχοβολούσε μέσα στις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, τα λευκά άνθη έπεφταν και θα συνεχίζουν να πέφτουν επάνω μας ακόμη και μετά από κάθε πορεία και ιστορία. Κάθε ευτυχισμένος έρωτας έχει το χρώμα του και τα χρώματα του Μόραλη ήταν το γαλάζιο, η ώχρα το καφέ, το λευκό- ο χρωστήρας αρχαίος σε έμπειρα χέρια δημιουργώντας συνθέσεις ερωτικών , επιθαλαμίων και επιτυμβίων έργων. Ο δικός του Κεραμεικός, η δική του Άρτα και Πρέβεζα. Οι μορλικές κόρες και το γένος του Μόραλη που μας αντικρίζει σεμνά μέσα από τα έργα του. Operaaperta κι εμείς θα τον θαυμάζουμε και θα σιωπούμε μαζί του. Γιατί η τέχνη έχει και γνωρίζει τις σιωπές.
