Μέσα από την έρευνα, την καταγραφή και την επεξεργασία ιστορικών στοιχείων γύρω από την άγνωστη στο ευρύ κοινό, Μάχη της Κορωνησίας, η μικρή Ραφαέλα Λάμπρη, μαθήτρια της ΣΤ’ Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ανέζας έγραψε ένα Ιστορικό Μυθιστόρημα. Σε ένα κείμενο μόλις 1.000 λέξεων, η μικρή Ραφαέλα καταγράφει ιστορικά γεγονότα που η ίδια ερεύνησε και μάς παρουσιάζει την ιστορία μιας οικογένειας που βρέθηκε στη δίνη των γεγονότων που έλαβαν χώρα το 1829 με επίκεντρο τον Αμβρακικό Κόλπο.
Με ιδιαίτερη χαρά το “arta2day.gr” φιλοξενεί το πόνημα της μαθήτριας που συνοδεύεται από το εισαγωγικό σημείωμα της Δ/ντριας του Δημοτικού Σχολείου Ανέζας κας Αργυρώς Χουσιάδα.
Στο πλαίσιο του εορτασμού των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης
του 1821, το Δημοτικό Σχολείο Ανέζας συμμετέχει σε διάφορες δράσεις τόσο εκτός Σχολικής
Μονάδας όσο κα εντός του Σχολείου. Οι εκπαιδευτικοί ενθαρρύνουν τους μαθητές να εκφραστούν δημιουργικά είτε με τη συγγραφή κειμένων είτε ζωγραφίζοντας.
Σε μια από αυτές τις δράσεις η μαθήτρια της ΣΤ ́ τάξης, Ραφαέλα Λάμπρη, επεξεργάστηκε ιστορικά στοιχεία της περιοχής μας κι έγραψε ένα όμορφο «Ιστορικό Μυθιστόρημα» χιλίων λέξεων, όπως της είχε ζητηθεί.
Το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο και θελήσαμε να το μοιραστούμε μαζί σας!
Η Διευθύντρια του Σχολείου
Αργυρώ Χουσιάδα
Ο Γολγοθάς μιας άγνωστης οικογένειας στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821
Στα χρόνια της Επανάστασης, υπήρχαν πολλές ιστορίες ανθρώπων, που δεν γνωρίζουμε. Ανθρώπων που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Ιωάννης Λογοθέτης , ένας οικογενειάρχης. Σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε τη Μαρίκα Λ. και έκαναν μαζί δύο παιδιά, την Αθηνά και τον Αντώνη, ελπίζοντας να απελευθερωθούν γρήγορα από τον Τούρκο. Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά μεγάλωναν, η Αθηνά μια κοπέλα γελαστή, γνωστή σε όλους για την ομορφιά της και ο Αντώνης ένα άξιο και δυνατό παλικάρι.
Μετά από εντολή του Καποδίστρια το 1828, ο στρατός στον Αμβρακικό κόλπο της Άρτας, άρχισε να οργανώνεται. Στο σπίτι της οικογένειας Λογοθέτη επικρατούσε αναστάτωση. Ο Ιωάννης και ο γιος του ο Αντώνης ετοίμαζαν τα πράγματά τους για τον πόλεμο και η αναχώρησή τους ήταν πια βέβαιη. Δεν θα μπορούσαν να πολεμούν μένοντας στο σπίτι τους.
Η Μαρίκα Λογοθέτη ήταν εδώ και πολύ καιρό ενεργή στον αγώνα, προμηθεύοντας τους στρατιώτες του Αμβρακικού αλλά και των γύρω περιοχών, κυρίως, με τρόφιμα και ρούχα. Η δράση της, όμως, δεν άργησε να γίνει γνωστή στους κύκλους των Οθωμανών που είχαν, ήδη, βάλει την οικογένειά της στο στόχαστρο.
Μετά την επιτυχία του στόλου, που υποστηριζόταν από τα πλοία «Καρτερία» και
«Επιχείρησις» που έπλεαν πια στον Αμβρακικό, είχαν όλοι έναν λόγο να αναθαρρήσουν. Η Κορωνησία αποτελούσε βάση για τις εξορμήσεις και τον έλεγχο του Αμβρακικού Κόλπου από τον τουρκικό στόλο, και ο Τσορτς με δική του πρωτοβουλία διέταξε την οχύρωσή της.
Τα στρατεύματά του την προστάτευαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο φτιάχνοντας οχυρώματα απ’ την πλευρά της Λογαρούς και στο Ράμμα, τοποθετώντας στην είσοδο του χωριού τα δύο μοναδικά πυροβόλα που διέθεταν. Φτάνοντας ο Κιουταχής στη Σαλαώρα με 5.000 στρατό στις 15 Γενάρη του 1829, έδωσε το σύνθημα για την επίθεση στην Κορωνησία, η οποία ξεκίνησε απ’ το Ράμμα και τη Λογαρού . Οι Σουλιώτες τους αντιμετώπισαν με
επιτυχία βουλιάζοντας τα ξύλινα πριάρια τους, με αποτέλεσμα να γεμίσει το Ράμμα και η Λογαρού με πτώματα Τούρκων.
Οι μέρες περνούσαν και οι δύο γυναίκες περίμεναν με αγωνία νέα από τους δύο άντρες που πολεμούσαν τον εχθρό. Η Αθηνά, η κόρη της οικογένειας Λογοθέτη, δεν άντεχε να μένει στο σπίτι αγνοώντας την τύχη του πατέρα και του αδελφού της. Αποφάσισε, λοιπόν, να βγει και να ανέβει στο λόφο που βρισκόταν στην πίσω πλευρά του σπιτιού, για να δει τι γινόταν στη λιμνοθάλασσα. Μόλις το κατάφερε, ένιωσε τη μυρωδιά του θανάτου να απλώνεται παντού γύρω της. Ξάφνου ένα χέρι ένιωσε να την τραβά απ’ τα μαλλιά τόσο δυνατά, που νόμιζε πως θα τα ξερίζωνε απ’ το κρανίο της. Γυρνώντας το κεφάλι τον είδε.
Ήταν αυτός, ο άνθρωπος που κάθε φορά που τον συναντούσε στο διάβα της, το βλέμμα του πετούσε σπίθες μίσους και θυμού. Τώρα ήταν στα χέρια του. Ούρλιαζε , αλλά ποιος θα την άκουγε μες στους κανονιοβολισμούς και τις τουφεκιές; Θα τη σκότωνε άραγε; Εκεί στο λόφο; Γιατί δεν άκουσε τη μάνα της που της φώναζε να μην βγει απ’ το σπίτι; Γιατί; Γιατί;
Εντωμεταξύ, η καημένη η Μαρίκα κατάλαβε πως το κοριτσάκι της έλειπε απ’ το σπίτι και ο νους της πήγε κατευθείαν στο κακό και με το δίκιο της. Είχε ακούσει τόσες ιστορίες με Τούρκους που άρπαζαν τα κορίτσια …. Για αυτό βγήκε αμέσως να την ψάξει.. Όχι, ο σκοπός του γνωστού Μουράτ ,που ήταν ένας από τους διακόσιους Τούρκους της περιοχής, δεν ήταν να τη σκοτώσει αλλά να την βασανίσει. Της έκανε ένα σωρό ερωτήσεις, εκείνη όμως δεν απαντούσε. Το μυαλό της ήταν στην οικογένειά της. Την ανέβασε πάνω στο άλογο γρήγορα πριν τους πάρει κανένα μάτι…Την πήρε μαζί του και την παρέδωσε στον Βελή
Μπέη της Άρτας.
Η μητέρα κίνησε γη και ουρανό για να την βρει ρωτώντας, όποιον έβρισκε στο διάβα της, αν ήξερε κάτι για το παιδί της. Μόνο μαύρες σκέψεις περνούσαν απ’ το μυαλό της.
Μια κόλαση περνούσε η Αθηνούλα στα χέρια του Βελή Μπέη . Την έκλεισε σε ένα κελί με λιγοστό νερό και μετά από τρεις μέρες, κάποιος εμφανίστηκε μπροστά της. Ήταν πάλι ο Μουράτ, που της μετέφερε την απόφαση του Μπέη ,η οποία ήταν τελική. Αν δεν αλλαξοπιστούσε, θα την αποκεφάλιζε. Η απάντησή της , ήταν μονολεκτική. Δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό. Με ένα μεγάλο «ΟΧΙ» υπέγραψε την καταδίκη της. Ο Μουράτ, της έδωσε λίγο χρόνο, να το σκεφτεί. Όχι, δεν άλλαξε γνώμη και δεν ήθελε τίποτα να σκεφτεί , μόνο να έκανε γρήγορα την δουλειά του.
Ευτυχώς για την Μαρίκα, κάποιος είδε την κόρη της πάνω στο άλογο του Μουράτ και έμαθε για εκείνη . Άρχισε να απελπίζεται, όπως κάθε μάνα θα έκανε. Ζήτησε από τον συγχωριανό της να χαράξουν την ίδια πορεία. Εκείνος θεώρησε λάθος, που δεν τους σταμάτησε, που δεν την έσωσε, και είπε πως θα ακολουθούσαν τα χνάρια τους, με το αλογάκι του. Πριν να προλάβουν όμως να ξεκινήσουν, είδαν την Αθηνά να τρέχει αλαφιασμένη προς το μέρος τους. Την κοιτούσαν έκπληκτοι, ανήμποροι να πιστέψουν στο ανέλπιστο θαύμα. Αγκαλιασμένοι πήγαν σπίτι, όπου η Αθηνά τα είπε όλα στη μάνα της. Της
εξήγησε τι πέρασε αλλά και το ότι ο γνωστός σε όλους τους άκαρδος Μουράτ … την άφησε να αποδράσει!
Την ίδια μέρα επέστρεψε και ο πατέρας από τον πόλεμο. Αργά το βράδυ, γύρισε από το Γαϊδαρονήσι αλλά … μόνο ο πατέρας. Ακούστηκε το γνώριμο χτύπημα στην πόρτα και η μάνα χαμογελαστή έτρεξε να την ανοίξει φωνάζοντας «Καλώς τα παλικάρια μου», μα γρήγορα συνειδητοποίησε , πως μόνο ο ένας γύρισε και στεκόταν μπροστά της. «Γιατί δεν είναι ο Αντωνάκος μας εδώ» απόρησε. Εκείνος, με δάκρυα στα μάτια, της είπε πως σκοτώθηκε από εχθρικό βόλι. Όταν όλοι άκουσαν τα νέα , κλαίγανε μαζί, ενώ διηγήθηκαν στον Ιωάννη, τι πέρασε και η κορούλα του. Την επόμενη μέρα είχαν κι άλλο λόγο να θρηνούν. Έπειτα από μια απόφαση, η Κορωνησία και το Γαιδαρονήσι παραδόθηκαν στους Τούρκους. Για τους Έλληνες έμεινε μόνο η Βουβάλα και ο Κέφαλος .Η μεθοριακή γραμμή,
από την πλευρά του Αμβρακικού άρχιζε από τα χωριά Κόπραινα και Μενίδι, αφήνοντας τα στενά του Μακρυνόρους στους Έλληνες και τις αλυκές της Κόπραινας στους Τούρκους . Μέχρι και η φρουρά του Ακτίου , έμενε στα χέρια των Τούρκων , για την Αντίσταση της Πρέβεζας.
Η οικογένεια μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε για τη Βουβάλα, καθώς η καρδιά του Αμβρακικού, το Κορακονήσι , παραδόθηκε στους Τούρκους. Με θλίψη και δάκρυα αφήνοντας τους νεκρούς τους πίσω τους , άνθρωποι έφευγαν για άλλα μέρη. Και κάπως έτσι, η ελπίδα πολλών ανθρώπων όπως και της οικογένειας Λογοθέτη, θάφτηκε στο χώμα, μαζί με τις αναμνήσεις και τα άψυχα σώματα των ανθρώπων τους. Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε , και ένας νέος Γολγοθάς ξεκινούσε…….
Ραφαέλα Λάμπρη
Μαθήτρια Στ΄ τάξης Δημοτικού Σχολείου Ανέζας