«ΑντίποροςΈρωτας-Τζελάλ και Ερμίνα» Μ.Κοντοσταύλου

«ΑντίποροςΈρωτας-Τζελάλ και Ερμίνα» Μ.Κοντοσταύλου Εκδόσεις Κασταλία σελ.322 isbn 978-618-5279-23-3
«… Ανοιχτή αγκαλιά η θάλασσα
εύκολα την περπατάς
αν πιστέψεις. Κι αν αντέχεις
να ερωτευτείς».
Αντίπορος Έρωτας .Ένας έρωτας που εδράζεται σε δύο χώρες που χωρίζονται -όχι μόνο γεωγραφικά ,αλλά ιστορικά και εθνικά -από το Αιγαίο. Ένας έρωτας ανάμεσα σε μια νεαρή Ελληνίδα από την Πάρο (γιατρό και ποιήτρια) και έναν έφηβο Τούρκο (κατόπιν καθηγητή νεοελληνικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης).
Πολλά δραματικά , καινούργια , παλιά και παλιότερα μας χώριζαν και μας χωρίζουν από την «αντίπορον γείτονα χώραν…» και πάντα θα φωλιάζουν μέσα μας τραγούδια , μύθοι και γεγονότα για μαρμαρωμένους βασιλιάδες, μισοτηγανισμένα ψάρια που μέλλουν ν΄ αποτηγανιστούν και κλειδωμένες πόρτες που περιμένουμε ν΄ ανοίξουν.
Μερικές φορές μπορεί ο αντίπορος που διχάζει , να γίνει πόρος που ενώνει…
Την δεκαετία του ΄70 ο ΤζελάλΓιουτσέλ , φοιτητής , ταξίδεψε στην Ελλάδα στην Πάρο , όπου γνωρίστηκε με την Ερμίνα Γιράρδη γιατρό από τότε ,αργότερα ποιήτρια. Ένα βράδυ στην αμμουδιά της Πάρου μια νεανική παρέα ανάβει μικρές φωτιές και καθισμένη γύρω της κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων,αστεριών, ουρανών και ονείρων, τραγουδούν και αγκαλιάζονται ,τότε ο εικοσάχρονος Τούρκος Τζελάλ ερωτεύτηκε την Ερμίνα .Ήταν μια άσκεφθη αγάπη αυτή που ένιωσε απ΄ την πρώτη στιγμή για την Ερμίνα αλογάριαστη.
Θα ξαναανταμωθούν μετά από… τριάντα πέντε χρόνια, αφού θα έχει παντρευτεί ο Τζελάλ, θα χωρίσει και θα γνωρίσει αρκετές γυναίκες και η Ερμίνα θα έχει παντρευτεί τον Μάρκο, ιατρό και θα αποκτήσει δύο παιδιά. Ποιο δρόμο να πάρει κανείς για να καλύψει την απόσταση; Με πόσες διαφορετικές κλωστές και χρώματα υφάνθηκε ο καιρός; Έρωτες ,αγάπες, γάμοι, γεννήσεις, χαρές, δουλειά, θάνατοι. Ο Τζελάλ,μια νύχτα που έβρεχε, πεθαμένος στον πόθο,τότε θα τολμήσει να ανακοινώσει στην Ερμίνα ότι την αγαπά (Πόσο είσαι όμορφη!!).Το Αιγαίο δεν μας χωρίζει ,μας ενώνει . «Σ΄αγαπώ».Σπαρτάρησαν τα μέσα της Ερμίνα.Θα γίνει στάχτη η Ερμίνα …απ΄ τον έρωτά της…Θα την αφήσει ο χρόνος, η λογική και η αγάπη της για τον Μάρκο;
Η Ερμίνα κοντά στα εξήντα, εκείνος στα πενήντα πέντε .Δύο μοναξιές. Μόνο που η μοναξιά είναι σύμφυτη με τη ζωή. Γεννιόμαστε ,ερωτευόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Κι όμως, το επίμετρον είναι πάντα το ίδιο«Άφησε με να΄ ρθω μαζί σου».
Εκείνος γύρευε ένα χνάρι απ΄ το χάραγμα ,απ΄ το ξεχείλισμα τόσου έρωτα και σκεφτόταν πως δεν μπορεί βαθιά ή ρηχά τα σημάδια εκείνα θα΄ χουν καταγραφεί στην καμπύλη των χεριών της.Όταν επιτέλους βρήκε το κουράγιο να πιάσει τα χέρια της και τα δυο μαζί ενωμένα, δεν υπήρχε πια λόγος για ερωταποκρίσεις και αφηγήματα , αφού κλείνοντας τα στα δικά του τα έμαθε όλα .Κι έτσι καθώς άγγιζε τις φλέβες τους , άκουγε όλο της το είναι να του διηγείται τα πάντα. Πώς θα ήταν η ζωή τους , πόσες ιστορίες θα λέγανε τα βράδια! Αν είχε βρει τότε τη δύναμη να επιμείνει και να ελπίζει αυτό που θεωρούσε ανέλπιστο…!
Τι παράξενα μονοπάτια βρίσκει ο έρωτας για να περάσει! Χιλιοπατημένα κι απατηλά που φαντάζουν απάτητα.
Κανένας δεν μπορεί να βρει και να πει πώς γεννιέται ο έρωτας.
Έτσι θα αρχίσει μια αργοπορημένη , κρυφή, παράνομη, ερωτική σχέση που θα διαρκέσει περίπου δέκα χρόνια. Στα δέκα αυτά χρόνια που περάσανε βλεπόντουσαν και στα μεσοδιαστήματα των συναντήσεων κρατούσαν μήνες και ποτέ δεν ξέρανε αν θα υπάρξει άλλη, εκείνος βάδιζε μονάχος στην παραλία της Χάλκης ή του Βοσπόρου και επαναλάμβανε στα σκοτεινά «Πόσο όμορφη είσαι» και εκείνη στην Πάρο όταν ήταν μόνη σιγομουρμούριζε το όνομά του ακούγοντας τον ίδιο της τον ψίθυρο σαν νερό που κυλάει υπόκωφα σε κάποια βάθη.Τζελαλαντίν! Το ίδιο όνομα με τον ποιητή ΤζελαλαντίνΡουμί που αγκάλιαζε την ίδια την αγάπη με τους στίχους του, σε αυτόν τον κόσμο και στον άλλο.
Πόσες χώρες άραγε, φυλές , κατακτήσεις , μετακινήσεις πληθυσμών και έρωτες σμιλεύουν τις μορφές των ανθρώπων! Εκείνος δεν έμοιαζε καθόλου με Τουρκόφατσα. Εκείνος είναι ψηλός με το γκριζοπράσινό του βλέμμα , να την γυρεύει ανυπόμονα λες και παραμέριζε σκοτάδια. Διακρίνεται στο πρόσωπό του μια χαμογελαστή μελαγχολία και οι ευγενικές χαραματιές των χρόνων του . Ήταν ευαίσθητος και φιλομαθής. Εκείνη είναι όμορφη ,με τα μαλλιά της να λιγοστεύουν και να γκριζάρουν και τις χαρακιές του δικού της χρόνου.
Όποια και να΄ναι η αλήθεια ο Τζελάλ δεν ήταν η ζωή της ,αλλά ένα μέρος της παρένθετο , αναπάντεχο, απρόσμενο,αλλά αγαπημένο. Αγαπούσε τις ρυτίδες του που όλο και βαθαίνουν από συνάντηση σε συνάντηση κι αναρωτιέται η Ερμίνα , ερωτευόμαστε μόνο τα λεία πρόσωπα; Κι ακόμα. Όσο έχουμε λεία πρόσωπα ξέρουμε τι ερωτευόμαστε ; Ίσως τα χείλη , τους μηρούς , τα μαλλιά, τα όργανα της ηδονής, τις κραυγές και τις ακροβασίες του πόθου δίχως μνήμη και δίχως φαντασία. Στις ρυτίδες , όμως, ερωτευόμαστε και τις μνήμες του άλλου χωρίς καμία από τις υστεροβουλίες της νιότης, ούτε καν τη συνειδητή ή ασυνείδητη ορμή για διαιώνιση του είδους.
Όταν η Ερμίνα πήγε στην Κωνσταντινούπολη να συναντήσει τον Τζελάλ, πηγαίνοντας μαζί με το καραβάκι στη Χάλκη, ήταν δυο ηλικιωμένοι που κρατιούνταν χεράκι σιωπηλοί.Θυμάται η Ερμίνα πώς ένιωθε όσο της κρατούσε το χέρι. Ανεξάρτητα από ηλικία , ντροπή , ηθική και σωφροσύνη, το σώμα θυμάται. Και η καρδιά. Κι όταν αυτά τα δυο τα΄ χουν βρει που να χωρέσουν η αρετή και η σύνεση; Πώς να δαμάσεις τα της ζωής αισθήματα κι αισθήσεις κι άλλα ;
Μόλις μπήκανε σε ένα μαγαζάκι στη Χάλκη την Ερμίνα συνεπήρε η εγκάρδια και φιλική μυρωδιά του ελληνικού καφέ.Νατην και η οσφρητική μνήμη , που ήρθε να της θυμίζει τα πρωινά στην κουζίνα του σπιτιού τους, με τον σύζυγό της ,τον Μάρκο.
Πάντα η μνήμη.Να σε τραβάει διαρκώς σαν τη βαρύτητα.
Η μνήμη δεν είναι όπως παλιά και τα κουράγια λιγοστεύουν.
Οι αναμνήσεις έχουν πάντα σκοπό και σχήμα.
Τώρα θα έπινε καφέ με τον άλλον.Τον άλλον της καρδιάς της…
Ο Μάρκος! Περισσότερα από τριάντα χρόνια μαζί δεν γίνεται να μην τον αγαπά.
Ο Τζελάλ και η Ερμίνα ,στο σπίτι στη Χάλκη, ζήσανε μαζί μια ζωή μέσα σε τρεις μέρες. Ολόκληρη στην πλήρωσή της, ελάχιστη στη διάρκεια…Μυστήριο ο χρόνος που άλλοτε ρευστός γλιστρά μες απ΄ τα δάχτυλά μας κι άλλοτε σκαλώνει ακίνητος. Αλλιώς λογαριάζεται στη δυστυχία, στη χαρά, στο ταξίδι, στην αρρώστια, στη νιότη, στα γηρατειά, στον έρωτα. Πόσο να κρατούν, αλήθεια τα λεπτά του έρωτα; Εκείνη η ατέρμονη προέκταση στον ουρανό ;
Ο χρόνος παίζοντας θα μας εμπαίζει…
Βασανιζόμαστε από φαντάσματα οι περισσότεροι. Υπαιτιότητες κι ευθύνες για τις πράξεις, αλλά και για τις παραλείψεις μας. Μεταμέλειες για ό,τι δεν ριψοκινδυνεύσαμε , αλλά και κάτι σαν νοσταλγία για πράγματα που δεν έγιναν, όπως και διαψεύσεις από πολλά που τολμήσαμε. Δεν μιλάμε για τους αρχαίους εκείνους δαίμονες που εξαιτίας τους χάσαμε τον παράδεισο. Ούτε για τους κληρονομημένους σαν του Οιδίποδα. Δεν μιλάμε γι΄ αυτούς .Λέμε για τις καθημερινές και ψυχοφθόρες αστοχίες που τις νομίζουμε ασήμαντες και τις προσπερνάμε. Ένα χάδι που μας ζητήθηκε και δεν απλώσαμε το χέρι. Μια στάλα συμπαράσταση ακόμα και σ΄ αυτόν που είχε άδικο.Ιδίως σ΄αυτόν. Το βάρος που δεν μοιραστήκαμε με τους εξουθενωμένους όπως έκανε ο χωρικός από την Κυρήνη όταν σήκωσε τον σταυρό του εξουθενωμένου Θεού.Όλα αυτά και άλλα τόσα που δεν τα΄ χει πάνω -πάνω η μνήμη μας μας βαραίνουν σαν τον βράχο του Σίσυφου, όταν ανεβαίνει το βουνό. Κι ύστερα μιλάμε για σωτηρία .Τίνος και από τι ; Σώζεται κανείς όταν θυμάται ή όταν ξεχνάει; Όταν μετράει το πώς και το γιατί και σχεδόν πάντα με σπασμένη ζυγαριά ή όταν τ΄αφήνει όλα πίσω και περασμένα ξεχασμένα;Έχει νόημα ν΄αφήνεις να σε βασανίζουν γεγονότα του παρελθόντος χάριν ενός μέλλοντος που δεν ξέρεις αν θα΄ ρθει ; Και μόνο η τέχνη έρχεται να σ΄ ανακουφίσει από το βάρος των εμπειριών σου, να τις καθαρίσει και να τις φωτίσει. Όλες. Εκτός από την ελλείπουσα εμπειρία του θανάτου…
Τζελάλ και Ερμίνα.
Βιώσανε μόνοι τον μυστικό τους έρωτα!
Έζησαν το όνειρό τους πολύ αργά και για τους δύο!
«Έρχομαι πολύ πριν απ΄ την ώρα μου
Όπως ήταν ήρθα στον κόσμο
Ή πολύ μετά απ΄ την ώρα μου
Όπως όταν σ΄ αγάπησα σ΄ αυτή την ηλικία»ΑζιζΝεσίν
Η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας .Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος αγαπάει στον μέγιστο βαθμό.Κι όποιος αγαπάει στον μέγιστο βαθμό νιώθει ελεύθερος.
Ο μεγάλος σκοπός του ανθρώπου είναι να αντιληφθεί τον απόλυτο έρωτα. Ο έρωτας δεν βρίσκεται στον άλλο, είναι μέσα σε μας τους ίδιους: Εμείς απλώς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε , χρειαζόμαστε τον άλλον. Ο κόσμος έχει νόημα μόνο όταν έχουμε κάποιον να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας.
Να διώξεις μακριά τον έρωτα ή να του παραδοθείς τυφλά -τι από τα δύο προξενεί το μικρότερο κακό ;
Ένα βιβλίο γεμάτο τραγούδια, παραμύθια, θρύλους, ιστορίες, αρώματα, γεύσεις, αγγίγματα, αγάπη ,έρωτα, μουσική των νερών, βροχές, θάλασσες, Φθινόπωρα, λαγγεμένη Ανατολή, Δύση, λύπη, κενό, εκκωφαντική σιωπή, φαντασία, χρόνο, μνήμη, θεσμούς, ζωή και θάνατο.
Ένα βιβλίο που ασκεί μια περίεργη γλυκιά γοητεία.
Μια λογοτεχνία που δεν αναπαύεται ,δεν κατευνάζει, αλλά ταράζει, προκαλεί και τελικά συγκινεί.
Ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα προσφέροντας στον αναγνώστη ερεθίσματα για εσωτερικές περιδιαβάσεις και αναστοχασμό.
Ένα πραγματικά υπέροχο ερωτικόμυθιστόρημα που σου ζεσταίνει την ψυχή.
Πρόκειται για αριστούργημα.
Η ΜοσχούλαΚοντοσταύλου γεννήθηκε στην Πάρο και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ςω δικηγόρος και συμβολαιογράφος στην Πάρο και στον Πειραιά. Έγραψε διηγήματα με τίτλο Τα γιασεμιά του Αυγούστου, που εκδόθηκαν από τις Εκδόσεις “Φιλιππότη”, και μελέτη για τον ποιητή Αρχίλοχο, με τίτλο Μουσική και ποίηση, που εκδόθηκε από το Δήμου Πάρου. Άλλα έργα της : Η επιστροφή Παρίσι-Πάρος και Η γυναίκα με το καθρεφτάκι . Αρθογραφεί σ΄ εφημερίδες και περιοδικά.
Γράφει : Ο Κώστας Α.Τραχανάς