Το Μάταιον Αίμα – Νικόλαος Φίλος

ΒΙΒΛΙΟΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Εθνικός Διχασμός υπήρξε ο Μέγας Eθνοδίκης. Αυτός που δίκαζε κι αποφάσιζε κατά το δοκούν το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Θύματά του υπήρξαν αρκετοί ωραίοι ως ΄Ελληνες και γι΄αυτό ίσως να προκάλεσαν τη μήνι του. Ανάμεσά τους κι ένα ιερό σφάγιο που επιλέχτηκε να θυσιαστεί για να πνεύσει ούριος άνεμος στα πανιά της νεότερης Ελλάδας. Το όνομά του Νικόλαος Στράτος. Υπήρξε ένα από τα θύματα του «δικαστικού εγκλήματος» των Αθηνών. Αν η λογοτεχνία είναι μια δεύτερη ζωή ή μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή κι αν μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη, το ιστορικό μυθιστόρημα «Το μάταιον αίμα» «ανέστησε» τον Νικόλαο Στράτο για να ακούσουμε ακέρια φωνή του, σε μια προσπάθεια να ενωθούν τα κομμάτια της θρυμματισμένης μνήμης και φήμης του. Μαζί του ακούγονται κι οι ιστορίες ανθρώπων που συνδέθηκαν στη γιγαντοσυμβαντολογικής περιόδου του Εθνικού Διχασμού και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Γούναρης, Βενιζέλος, Πλαστήρας, Μεταξάς είναι μερικά από τα κορυφαία πρόσωπα που τον συντρόφευσαν στην πολιτική και εθνική πορεία του. Το εκτενές αυτό ιστορικό μυθιστόρημα έχει να δώσει στέγη σε όλες αυτές τις αειθάλεις προσωπικότητες του εθνικού μας δρυμού. Στα κλαδιά του στάθηκε για να κουρνιάσει και το γλυκόλαλο πουλί της Βουλής, ο Νικόλαος Στράτος, πριν τον βρουν τα σκάγια του μοιραίου κυνηγού που λεγόταν Εθνικός Διχασμός. Το βιβλίο αυτό δεν είναι τίποτ΄ άλλο παρά το δεντράκι, το κλαδάκι για να ξανάλθει αυτό το τ΄αηδόνι της Βουλής, όπως ήταν το προσωνύμιο του. Να ξανακούσουμε τη γλυκιά λαλιά αυτού του εξωτικού πουλιού να αναδιηγείται την ιστορία του και ν΄αναστοχαστούμε κάτω από τα κλαδιά αυτού του λογοτεχνικού δέντρου πάνω στις έννοιες του δίκαιου και του άδικου. Η λογοτεχνική δικαιοσύνη στήνει δέντρα, κλάδια, δάση για ν΄ακουστούν όλες οι φωνές, τα κρωξίματα κι οι λαλιές, από τις πιο μελωδικές μέχρι τις πιο παράταιρες λαλιές. Ποτέ αγχόνες!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Νικόλαος Φίλος είδε το πρώτο κύμα ζωής να σκάει στην πολυφίλητη παραλία της Αμφιλοχίας, όπου γαλουχήθηκε με το μαΐστρο και το παιχνίδισμα των δελφινιών του Αμβρακικού. Σε εννιά του αποκόπηκε βίαια από το θαλασσινό γαλούχημα και βρέθηκε να μεγαλώνει τον παιδικό εαυτό του σ΄ένα προάστιο-καταφύγιο εσωτερικών νομαδομεταναστών, το Περιστέρι. Μπήκε στο Πανεπιστήμιο με υποτροφία και τέλειωσε πρώτος και καλύτερος τις αρχικές σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες ,τις οποίες συμπλήρωσε με μεταπτυχιακές στη Γαλλία, ως υπότροφος αλλά και με τη φοίτησή του στη Νομική και στο τμήμα Φιλοσοφίας/Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, έχοντας αναλάβει παράλληλα την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής. Οι σπουδές του, λόγω οικονομικής στενότητας, έπρεπε να συνοδευθούν από συνεχή και εντατική εργασία στο χώρο της φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Δίδαξε κι εξακολουθεί να διδάσκει μαθήματα ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών όπως κοινωνιολογία, οικονομία, ιστορία, γλώσσα και λογοτεχνία. Από υστέρημα χρόνου και ζωής δεν ασχολήθηκε όσο θα ήθελε και θα έπρεπε με τη λογοτεχνία, έχοντας εκδώσει μέχρι τώρα μια συλλογή διηγημάτων- «΄Ο,τι είναι ωραίο πεθαίνει νωρίς», Εκδόσεις «Χάος και Κουλτούρα»-μια ποιητική συλλογή- «Ηλιοθάλασσα» – και ένα αποφθεματολόγιο – «Ανθρωπομετρικοί λογισμοί», Σύγχρονες Εκδόσεις» καθώς και ένα σχολικό βοηθήμα-«Μεθοδολογία για μια σωστή περίληψη», Εκδόσεις Πατάκη. Κατακαιρούς, παλαιούς καιρούς, έχει δημοσιεύσει άρθρα σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Το «Μάταιον αίμα» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα, μυστική οφειλή σ΄έναν πρόσφυγα της εθνοϊστορικής μνήμης τον πρόγονό του Νικόλαο Στράτο. Υπόσχεται, εκφρασμένη και δεσμευτική οφειλή αυτή, να μην είναι το τελευταίο…