Παρόλο που συμπάσχαμε στο δράμα της σοβαρής ασθένειας της όρασής της, εν τούτοις δεν της το δείχναμε. Βλέπετε ότι εμείς οι γονείς της και ο αδελφός της είχαμε διαγνώσει ότι δεν το ήθελε και το σεβαστήκαμε Όμως δεν πάψαμε να τη θαυμάζουμε και να την καμαρώνουμε βλέποντάς την Όρθια, Περήφανη Γυναίκα, Αρχόντισσα στην Εμφάνιση, Ευγενής στους Τρόπους,. Αθεράπευτα Ερωτευμένη με τη Δουλειά της, Αμοιβαία Λατρεμένη Σύζυγος, Πονεσιάρα Κόρη και Αδελφή., Αφύσικα Στωική, Απίστευτα Γενναία, Έτοιμη να αντιμετωπίσει με αξιοπρέπεια ακόμη και το θάνατο.
Γιατί η λατρεμένη κορούλα μας, η Τζενούλα μας, το λαμπερό αστέρι μας, αν και τις δύο τελευταίες μέρες αισθάνονταν την καυτή ανάσα του Χάρου, καμία φρίκη για το θάνατο που την πλησίαζε..
Ούτε από εκείνη ούτε από εμάς που βρισκόμασταν δίπλα της να το δείχνουμε, όταν τη βλέπαμε ακόμη να μας κοιτάζει στα μάτια … Με εκείνα τα μάτια, τις πανέμορφες λίμνες, που σε αφόπλιζαν. Τα περήφανα μάτια που σου άνοιγαν δρόμους, για όλα τα αξιοθαύμαστα…
Όμως θλιβερή πραγματικότητα, κοινή για όλους τους ανθρώπους ο θάνατος. Η άρση της ζωής , ο καταλύτης αυτού του θεϊκού δώρου, το κοινό τέρμα, η αναπόφευκτη κατάληξη.
Φαινόμενο πανανθρώπινο, διαχρονικό και παγκόσμιο. Αλλά διαχρονικό και το ερώτημα, όχι τόσο για τη ζωή, αλλά για τον θάνατο, που μένει αναπάντητο. «Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον, πως ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας και της συμφυίας ο φυσικώτατος δεσμός θείω βουλήματι αποτέμνεται», έγραψε ο Ιωάννης Δαμασκηνός και το ακούμε να «επαναλαμβάνεται» κατά την εξόδιο ακολουθία.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι αδυσώπητη… Πως η ώρα του θανάτου είναι φοβερή για κάθε άνθρωπο και τα συμβαίνοντα εκείνη τη στιγμή, είναι ασύλληπτα από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Όπως είναι μεγάλη αλήθεια, πως όταν ο τόπος αδειάζει οριστικά από τον άνθρωπο που φεύγει, το κενό του πληρώνεται από το ανάστημα του χαμένου. Και, τότε είναι που ο νεκρός του «φωνάζει» για το ποιος ήταν, για το πόσο ζύγιζε, όχι μόνο στις καρδιές των αγαπημένων του αλλά και πάνω στο στήθος του χρόνου, της εποχής του και της πατρίδας του.
Όμως η πανέμορφη ψυχή τε και σώματι ταξιδιώτισσα του αυριανού απομεσήμερου, της 16ης Σεπτεμβρίου 2019, που θα φύγει από τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου με δεμένες για πάντα τις εγκόσμιες αποσκευές της, δεν θα χρειαστεί το κρύο χέρι του θανάτου να της περιχαράξει το αληθινό πρόσωπο. Γιατί πολλά χρόνια πρωτύτερα, από έφηβη κιόλας, είχε μπει στο μονοπάτι των ξεχωριστών του πνεύματος, του πολιτισμού, της εργατικότητας, της ευσυνειδησίας και περισσότερο της αγάπης προς και από τον συνάνθρωπο και ειδικότερα τα παιδιά που επί 30 χρόνια επιζητούσαν τα αγγλόφωνα… φώτα της. Τα οποία εκείνη τους τα έδινε απλόχερα, με αξιοζήλευτη συνέπεια. και κυρίως με αυταπάρνηση που σε κάποιες περιπτώσεις αδιαφορούσε αν έθετε σε δοκιμασία ακόμη και την υγεία της.
Παλαιότεροι μαθητές του φροντιστηρίου της, που διαγωνίζονταν στην Αγγλική τη θυμούνται να τους περιμένει έξω από το ξενοδοχείο «Βυζαντινό» με τον μετεγχειρητικό ορό υπερυψωμένο και τον καθετήρα στις φλέβες να τους συμβουλεύει για την επικείμενη προφορική εξέταση, και να πετυχαίνει διάνα τις βαθμολογικές επιδόσεις τους, στα γραπτά που ακολουθούσαν….
Όπως τη θυμάμαι εγώ, ο πατέρας της ,όταν η ίδια, αν και με προβληματική όραση επέμενε να διδάσκει τα παιδιά της για τις εξετάσεις του περασμένου Ιουνίου και να έχει το φανταστικό ποσοστό επιτυχίας 100% στο lower, proficiency κ.ά
Γιατί το Τζενάκι μας, αγαπητοί φίκοι η λατρευτή μας κορούλα και αδελφή, η υποδειγματική σύζυγος, η Αριστούχος του Τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας του Παν/μίου Αθηνών και επί σειρά ετών διευθύνουσα το «Κέντρο Ξένων Γλωσσών, Τζένη Α. Κολιάτσου», είχε αποδείξει έγκαιρα, πως έμελλε να είναι μια από τις αντιπροσωπευτικότερες βαθιές Αρτινές συνειδήσεις, εκείνες τις προορισμένες να επαληθεύουν τη μοίρα των ημερών τους και να ενσαρκώνουν, στην προσωπική τους δοκιμασία, την εποχή τους.
Οι αλλεπάλληλες πρωτιές του φροντιστηρίου της, και η με συντριπτικά ποσοστά επιτυχία των μαθητών και μαθητριών της που χάρη στην βαθιά γνώση και διδακτική εμπειρία της απέκτησαν ξενόγλωσσα πτυχία, φαίνεται να επιβεβαιώνουν όλους όσοι καθ’ όλη την 30-χρονη φροντιστηριακή δραστηριότητά της, την αποκαλούσαν «διακεκριμένη αγγλόφωνη καθηγήτρια»
Ωστόσο η Τζενούλα μας είχε την ευκαιρία να αναδείξει τις ευαισθησίες της και στον τομέα του πολιτισμού όταν ως εκλεγμένο μέλος ΔΣ του «Σκουφά»(23/1/2008.), πρόσφερε εκεί τις καλές της υπηρεσίες.
Τζένη μας, πολυαγαπημένη μας κορούλα! Διαρκές το καλό γλυκοχάραμα στου Παραδείσου και των Αγγέλων τις γειτονιές, που από σήμερα το μεσημέρι έχεις μεταναστεύσει, είναι οι ευχές μας.
Και το χώμα που θα την σκεπάζει από αύριο, να είναι, τόσο ελαφρύ, που να μην σκιάζει το φέγγος της συνολικής γήινης ομορφιάς της και τόσο βαρύ που να μην … συνθλίβει τη μνήμη της, ας είναι οι δικές σας.
Αντώνης Κολιάτσος