Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Όσο και να μη θέλεις να μιλήσεις ή να εκφραστείς, όταν ένα θάνατος είναι αιφνίδιος και τόσο τραγικός δεν μπορείς παρά να μείνεις μ΄ένα γιατί. Πλησιάζοντας Πάσχα, πλησιάζοντας οι μέρες που το θείο πάθος κορυφώνεται δεν μπορείς να μη σταθείς και στο ανθρώπινο και να αναρωτηθείς για την προσωρινή μας βόλτα πάνω σ΄αυτό το χώμα που σκεπάζει τα πάντα τελικά. Δεν μπορείς να μην σκεφτείς όχι για τα όρια του πιο τραγικού όντος πάνω στον πλανήτη αυτόν αλλά και για τον χώρο που έχουν οι απόλυτα καλοί άνθρωποι και για το πόσο εύκολα μπορούν να εκτοπιστούν ή να επιβιώσουν. Επιβιώνει η μνήμη τους. Εμείς θα προτιμούσαμε να επιβιώσουν οι ίδιοι και να ανθίζουν εσαεί όπως τα θαύματα. Ένα θαύμα ήταν και η παρουσία και θα είναι αυτών των ανθρώπων επάνω στη γη και ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί που περνούν και από τους δικούς μας δύσβατους χώρους και δρόμους. Να κουβαλάς το θαύμα μέσα σου και να το εκπέμπεις όπου και όσο μπορείς. Να το δίνεις απλόχερα και να γίνεσαι γέφυρα να περάσει ο άλλος απέναντι. Να κάνεις υπερβάσεις και να παλεύεις με το σκότος. Αυτή είναι ίσως η ζωή όλη και η πορεία της. Αυτή να είναι και η μοίρα όλων αυτών των εξαίρετων και λίγων, αυτή να είναι η επιλογή της ζωής, αυτός να είναι ο αγώνας τελικά.
«Η ανάμνηση της ευτυχίας δεν είναι πια ευτυχία.
Η ανάμνηση της θλίψης είναι ακόμα θλίψη.» Lord Byron.
Αφιερωμένο στον Ηλία Καλαϊτζή.
Ρέκβιεμ σ΄έναν καλό άνθρωπο.
