Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ελληνικός και παγκόσμιος. Έδωσε φωνή και μουσική στους αριστερούς, στους επαναστάτες, στους σκλαβωμένους, στους αδικημένους. Στους αγώνες τους και στη ζωή τους.
Από την Αθήνα του Δεκέμβρη, την Ικαρία και τη Μακρόνησο, την Μπουμπουλίνας, τις φυλακές Αβέρωφ, τη Ζάτουνα, τον Ωρωπό. Αλλά κι ως τα πέρατα του κόσμου. Από τη μαρτυρική Χιλή, του Canto General, μέχρι την Παλαιστίνη, για την οποία έγραψε τον πρώτο της εθνικό ύμνο. Από το Παρίσι και το Ανατολικό Βερολίνο μέχρι τη Μόσχα, από το Λονδίνο και τη Ρώμη μέχρι τις ΗΠΑ. Από τον αγώνα του αντάρτη και την προσμονή του εξόριστου, μέχρι τη δολοφονία του Πέτρουλα, από τα δάκρυα της σκλαβωμένης από χούντες Λατινικής Αμερικής, μέχρι τις οιμωγές των εβραίων στο Μαουτχάουζεν, η μουσική του Θεοδωράκη ήταν και είναι το αποτύπωμα της μνήμης, η ηχητική συνοδεία του λυγμού και της χαράς, των αγώνων και της ελπίδας για μια άλλη, καλύτερη ζωή, για έναν άλλο, καλύτερο κόσμο, δίκαιο, ανθρώπινο, ελεύθερο.
Δεν είναι τυχαίο ότι από την Χιλή και την Κούβα, ως τη Σουηδία και την Ιταλία, άνθρωποι που θυμούνται, άνθρωποι που αγωνίζονται, άνθρωποι που συνόδευαν τους αγώνες, τις αγωνίες, αλλά και τους έρωτές τους με τη μουσική του, τον αποχαιρετούν δακρυσμένοι. Όμως, η μουσική του είναι εδώ. Κανένας θάνατος δεν μπορεί να σβήσει το χνάρι του σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.
Αγλαΐα Νάτσικα
συντονίστρια της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Ν. Άρτας