Τυλιγμένο με την ελληνική σημαία έφτασε το μεσημέρι του Σαββάτου στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, το φέρετρο με τη σορό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, του δυο φορές αργυρού Ολυμπιονίκη και αναπληρωτή εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής, σε ηλικία 43 ετών, έπειτα από διετή μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου.
Η σορός μπήκε στην εκκλησία υπό τους ήχους της μπάντας του Πυροσβεστικού Σώματος και εκτέθηκε προς αποχαιρετισμό. Στις 16:00 ξεκίνησε η εξόδιος ακολουθία ενώ στη συνέχεια θα γίνει ο ενταφιασμός στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης.
Σημειώνεται, πως η οικογένειά του έχει ζητήσει από την Παρασκευή, αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές εις μνήμην του στα ευαγή ιδρύματα Φλόγα – Σύλλογος Γονέων Παίδων Με Νεοπλασματική Ασθένεια, Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία και ΑΡΣΙΣ – Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων.
«Ανείπωτη θλίψη»
Σε κλίμα ανείπωτης θλίψης και με δάκρια στα μάτια οι γονείς, η αδερφή του σπουδαίου αθλητή και η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους άνθρωπο που ήταν πατέρας δύο ανήλικων παιδιών.
Εκατοντάδες άτομα, συγγενείς και φίλοι του Αλέξανδρου Νικολαΐδη βρέθηκαν στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως, όπου σε λίγο θα τελεστεί η κηδεία του αγαπημένου αθλητή. To παρών έδωσε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.
Ο θείος του λύγισε μιλώντας στους δημοσιογράφους για τον πολυαγαπημένο του ανιψιό, κάνοντας αναδρομή στις δεκάδες μάχες που έδωσε στα μεγαλύτερα τουρνουά του τάε κβο ντο σε όλη την Ευρώπη.
Η συγκινητική του τελευταία του ανάρτηση
Τον επίλογο έγραψε ο ίδιος, σε μια τελευταία ανάρτησή του στο Facebook, η οποία δημοσιεύτηκε το πρωί της Παρασκευής και, μεταξύ άλλων, ανέφερε : «…Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
